73.

Elena Johnson

Morgen zou Louis thuiskomen, zodat hij bij de geboorte van onze kleine zou zijn. Harry was vandaag al thuisgekomen, omdat zijn opa was overleden. Vanmorgen was de begrafenis geweest, en nu zat hij bij mij op de bank een kop thee te drinken. 'Ben je bang voor morgen?' vroeg de man tegenover me me. Ik haalde mijn schouders op. Mijn moeder zei altijd dat ze hele makkelijk bevallingen heeft gehad, en dat dat bij mij dus ook het geval moet zijn. Maar voor hetzelfde geval ben ik uren lang bezig, en gaat er iets mis,' zei ik. Harry was stil en dacht duidelijk na over mijn woorden. 'Ik ben stiekem wel blij dat ik geen vrouw ben,' zei hij. Ik lachte. 'Tja, je wilt niet weten hoe vaak ik heb gewenst dat ik gewoon als jongen was geboren,' grinnikte ik. Harry lachte en het was weer even stil. 'Niall heeft me jullie liedje laten horen. Het is echt prachtig Elena. Je zou het eigenlijk uit moeten geven,' suggereerde hij. Ik tuitte mijn lippen. 'Misschien kan ik de opbrengsten aan een goed doel geven, aan het kankerfonds,' stelde ik na een kleine stilte voor. Ik wist zeker dat Louis het hier ook mee eens zou zijn. 'Elena, dat is echt een geweldig plan!' riep Harry enthousiast. Ik grinnikte. 'Ik zal het er wel met Louis over hebben,' beloofde ik hem. Ik stond op en pakte de twee lege koppen van de tafel. Op dat moment voelde ik iets warms langs mijn benen naar beneden glijden. Mijn ogen werden groot. 'Harry, mijn water is gebroken,' riep ik in paniek. Harry bleef enkele seconden roerloos zitten, maar kwam toen in beweging. Hij pakte de twee koppen uit mijn handen en zette ze op tafel. Hij pakte mijn hand en begeleidde me naar buiten. Hij opende de deur van zijn auto en liet me languit op de achterbank liggen. Ondertussen was hij druk aan het telefoneren. Hij stapte in en racete de straten van Londen door op weg naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Daar parkeerde hij de auto voor de deur en tilde me de auto uit. Met mij in zijn armen liep hij het ziekenhuis binnen. Er kwamen gelijk een aantal zusters aan met een ziekenhuisbed, waar Harry me voorzichtig oplegde. Ik werd het hele ziekenhuis doorgereden en eindigde in een kamertje. 'Wil je Louis bellen?' vroeg ik Harry. 'Heb ik al gedaan,' zei hij. Ik glimlachte even dankbaar naar hem, maar werd weer wakker geschud door een nieuwe pijnscheut. Harry greep mijn hand vast. De zuster begon me uitleg te geven over wat ze gingen doen, en wat er van mij werd verwacht. Ik concentreerde me zo goed mogelijk, maar bleef om de zoveel tijd een blik op de deur richten, te hopen dat Louis binnen zou stormen. Dit was naïef, wat hij zat aan de andere kant van de wereld en moest eerst nog een vlucht van zo'n tien uur hebben voor hij hier zou zijn. Ik wist dat dit een lange nacht zou worden, maar Harry zou me er wel doorheen slepen.