#150.

Mijn blik gleed omhoog naar zijn gezicht en uiteindelijk kruisten onze blikken elkaar voor iets wat nog minder dan een seconde moest voorstellen. De deuropening bevond zich op tien meter van mij, maar toch leek het alsof er een bos vol torenhoge bomen tussen ons in stond. Hij zag er niet uit. Ik zag er niet uit. We hadden allebei amper een oog toe gedaan. Zijn ogen waren dof, maar zijn lichaamshouding was zelfverzekerd. Ik wist dat het een schild was. Een schild voor wat ik aangericht had. Na wat wel minuten leek te duren, verzetten zijn voeten zich en begaf hij zich in mijn richting. Iedere stap die hij nam, was een stap dichter bij de echte confrontatie. Zijn houding versoepelde en hij ging in de sofa recht tegenover mij zitten. Hij gooide iets op tafel. Ik had niet eens opgemerkt dat zijn handen zich om een boekje hadden geklemd. “Chaya.” Meer bracht hij niet uit. Zijn stem was onherkenbaar. Het was niet te vatten hoeveel schade ik in slechts een nacht berokkend had. Ik kon niet anders dan aanvaarden dat dit allemaal werkelijkheid was. Alles werd bepaald door een kracht die boven de mens stond. Ik wist dat dingen gebeurden met een reden, een doel, maar op dit moment wou ik dat ik mijn leven zelf in handen had. Noem het God, magie of totale waanzin, maar voor mij bleef het gewoon het lot. LOT 25021703 om precies te zijn. Een stom onnozel papiertje dat ik ondanks alles voor geen geld van de wereld zou willen omruilen. Bij het horen van mijn naam kon ik niet anders dan opkijken. Het was een normale reactie. Zijn blik bleef haperen in die van mij of misschien was het eerder omgekeerd. Een nieuwe portie tranen duwden om losgelaten te worden, maar ik weigerde ze nu al te laten gaan. Er moest nog zoveel komen.
Bill’s pupillen echter verwijdden zich en een tweetal tranen gleden langs zijn wang naar beneden. Het muurtje rondom hem zou pas langzaam, maar wel degelijk afbrokkelen. Pas toen de tranen langs zijn lippen voorbijkwamen veegde hij ze weg. Mijn ogen hadden hun weg gevolgd, waardoor ze een secondelang bleven staren naar zijn lippen. Lippen waarvan ik hoopte ze nog te mogen proeven, maar waarvan ik veeleer hoopte dat ze snel in beweging zouden komen en woorden zouden produceren. Het mocht niet hopeloos zijn. Ik wist dat ik brokken gemaakt had en dat ik er niet zomaar vanuit kon gaan dat mijn liefde voor hem alles zou kunnen lijmen, maar liefde was iets wat niet perfect hoefde te zijn. Het kon best wel een deuk verdragen, als het echt was. Perfectie bestond erin onperfect te zijn.