Dag 12 - Boos
Ik had de intentie boosheid - frustratie - in een of andere vorm te gieten, maar als ik dit resultaat herlees, dan kan ik niet anders dan tot de vaststelling komen dat ik bijna iets tegenovergestelds gedaan heb. Misschien is het woordje 'boos' niet het geschikte woord om neer te schrijven wat ik wou neerschrijven - o ironie!
Hoe dan ook, dit kwam er best spontaan uit, zo zonder al teveel nadenken. En dat is wel eens iets nieuws: niet nadenken. Vandaar dat ik het zo laat staan, het is af.
Kiara werd niet snel boos, bijna nooit zou ik durven zeggen. Nee, telkens als iedereen dacht dat ze boos was, was ze dat alles behalve. Ik wist wel wat het was. Ze was teleurgesteld en gekwetst. Die gevoelens overheersten altijd, waardoor ze nooit pure woede of haat voor iemand kon voelen. De pijn raakte haar altijd tot in het diepste van haar eigenheid. Vaak liet ze teveel dingen doordringen tot in haar luchtbel. Ik wist het en zij wist het ook wel, maar zijn we niet allemaal een beetje blind?
Daarom was ze stiekem wel een keertje boos op zichzelf, omdat ze zichzelf bleef stoten aan eenzelfde steen. Ik wist dat ze de zeldzame momenten van woede spaarde voor haar eigen. Alsof ze dacht dat zij het verdiende en alles haar schuld was. Voor mij was het soms net alsof ze boos was omdat ze bepaalde dingen voelde. Ik ben er bijna van overtuigd dat ze zichzelf haar eigen gevoelens verwijt.
Maar kunnen we zelf beslissen wat we voelen?
Nee.
Hoe hard Kiara ook wou dat sommige gevoelens niet tot die van haar behoorden, ze voelde ze en aangezien de intensiteit ervan toenam, wist ze dat ontkennen geen blijvende optie was.
Ze wist niet wat ze ermee moest doen. Ik wou dat ik dat had geweten. Het was alsof ze erom smeekte om bevelen opgelegd te krijgen die haar op ‘de juiste plaats’ zouden brengen. Haar idee van ‘de juiste plaats’ heeft zich ondertussen wel aan mij bekend gemaakt. Net op tijd of te laat, ik weet het niet. Het ging haar ook om de bevestiging van anderen. Ik onder andere. Haar onnodige streven naar perfectie.
Kiara had een vlijmscherpe intuïtie die zelden verkeerd zat. Zo kon ze soms op voorhand al inschatten hoe een hele situatie in elkaar stak, door alleen maar goed te kijken en te luisteren. Ik merkte haar amper op, maar ze was er. Het is te zeggen, ik wist dat ze er was, maar ik wist niet hóe ze er was. Ze had zoveel ideeën, theorieën en interessante visies. Helaas bleef veel van wat in haar hoofd zat onuitgesproken. En ik was behoorlijk blind voor de impact die ze had kunnen hebben op mijn leven. De positieve impact.
Zo is Kiara nu eenmaal: een masker waar zich zoveel achter schuilhoudt. Een muur die net niet te hoog is om over te klimmen, maar waar wel de tijd voor genomen moet worden. Zo is ze en dat weet ik ondertussen. Het heeft alleen zoveel tijd gekost om het te ontdekken. Misschien zelfs zodanig veel tijd dat ze ondertussen al razend is weggelopen van alles wat ze voor me voelde. Ik geef haar geen ongelijk.
Er zijn nog geen reacties.