Beloftes

We bleven nog heel lang zitten praten, tot ik me realiseerde dat ik al lang thuis had moeten zijn.
'Ik moet naar huis.' riep ik.
Jeremy keek me aan. 'Weet je dat zeker? Je ouders mogen niet weten dat je een vampier bent.'
'Ik beloof dat ik mijn moeder niets vertel.' zei ik.
'En je vader dan?'
'Die... Die is dood.'
Ik dacht terug aan de zomer dat we dat te horen hadden gekregen. Hij had in het leger gezeten en moest vaak weg. Ik had hem bijna nooit gezien, maar vaak was hij in de zomers wel thuis. Dat was de eerste zomer dat hij er niet was. Maar we hadden nooit aan de mogelijkheid gedacht dat hij zou sterven.
Voor ik het wist rolden de tranen over mijn wangen. Ik schaamde me omdat Jeremy dit zag, maar voor ik het wist had hij zijn armen om me heen geslagen en droogde mijn tranen.
Uiteindelijk was ik uitgehuild.
Ik keek op naar Jeremy.
'Nu moet ik toch echt gaan.'
Hij keek me bezorgd aan. 'Weet je dat zeker?'
'Ja. Mijn moeder is nu waarschijnlijk al ontzettend ongerust.'
'Beloof je dat je morgen weer terug komt?' vroeg hij.
'Natuurlijk!'
Hij kustte me nog een keer en keek toen hoe ik naar mijn fiets liep, en wegfietste.
Toen ik thuis kwam, kwam mijn moeder meteen op me afrennen.
'Lara! Waar was je? Ik was super ongerust.'
Ik dacht aan de belofte die ik Jeremy had gedaan. Ze mocht niets weten over het feit dat vampiers bestaan.
'Ik had me denk ik te veel verdiept in het boek. Sorry mam.' zei ik. 'Ik ben eigenlijk een beetje moe, ik ga naar mijn kamer.'
'Okee. Slaap lekker lieverd.' antwoordde mijn moeder.
Ik liep naar mijn kamer, en plofte neer op mijn bed.