Hoofdstuk 60

*** Jamie's pov ***

Vandaag komen de jongens dan eindelijk terug. Ze gaan eerst uitgebreid bij familie en vrienden en pas dan komen ze bij ons. Dat betekent dus dat mama eten voorzien heeft voor een heel leger.
"Jamie, stop met dromen en help alles een beetje klaarzetten. Als de jongens straks komen moeten ze rustig kunnen eten en genoeg plaats hebben." Meteen kom ik terug in de realiteit en help haar tafels en stoelen bij te schuiven.

Alles staat dan eindelijk klaar en net als mama de laatste plooi in het tafelkleed glad strijkt wordt er gebeld. "Ik ga wel." laat ik haar nog weten en loop snel naar de deur. "Jamieeeeee!" roepen de jongens enthousiast. Eén voor één geven ze me een lange knuffel en lopen dan door naar de woonkamer. Jack komt als laatste binnen en kust me lang en met passie. Als ze dit na elke tour doen dan mogen ze nog veel op tour, bedenk ik me en kan nog net op tijd een lach onderdrukken.

"Schuif maar aan tafel, jongens. Er is eten genoeg voorzien dus laat het jullie smaken." glimlacht mijn moeder en gaat dan naar boven. "Heb ik al verteld dat mama en Chris weg zijn tot morgenochtend? We hebben het huis voor ons alleen." Meteen staat er een grijns op al hun gezichten. "PARTY TIME!" roepen ze praktisch tegelijk en schuiven dan aan tafel.

Net zoals vorige keer vertellen ze honderden verhalen over de tour. Het gaat van verhalen backstage tot verhalen op het podium zelf en natuurlijk ook verhalen over de fans. "Eigenlik ben ik blij dat we Lily nog eens gezien hebben. Het was alweer zolang geleden." zegt Vinny na een korte stilte. "Ja, het deed goed om haar nog eens een week bij ons te hebben.." bevestigt Rian. "Wie is Lily?" vraag ik nieuwsgierig. "Ow, dat is Jack zijn ex." verduidelijkt Vinny zonder veel nadenken. "Lily...? De Lily die in coma lag....? De Lily die jou bedroog?" Bij elke vraag die ik ongelovig stel knikt hij. "Ik voel me niet zo lekker denk ik... Jongens, neem zoveel jullie willen, jullie weten hoe een tv werkt... Maak er een feestje van.... Ik ben op mijn kamer." mompel ik terwijl ik mijn tranen wegslik en ren naar boven.


Ik laat me op mijn bed vallen, trek mijn benen op en huil tranen met tuiten. Als ik voel dat er iemand zich achter mij in mijn bed legt draai ik automatisch om en klamp me aan hem vast. "Ik had je moeten zeggen dat ze een week bij ons verbleef. Het spijt me, Jamie. Echt waar." fluistert hij en trekt me zo kort mogelijk tegen hem aan. "Een week!?" reageer ik wat geschrokken, maar vooral gefrustreerd. "Waar sliep ze?" vraag ik door als het stil blijft. "In mijn bunk." antwoordt hij met angst in zijn stem. "En jij?" vraag ik nog meer gefrustreerd. "In diezelfde bunk." geeft hij eerlijk toe. Op dat moment raakik mijn laatste beetje zelfcontrole en begin ongecontroleerd op zijn borstkas te slaan terwijl ik he uitmaak voor alles wat in mij opkotmt. "Jamie! Stop...! Jamie....! Kalmeer nou eens...! Jamie, verdomme, stop ermee!" roept hij kwaad en neemt mijn handen vast. "We are done!" snik ik, trek me los en loop naar buiten, naar de enige plaats waar ik een beetje rust en een ander verdriet ken... Het kerkhof aan het graf van mijn vader.