11.Mary

Na een tijdje in de Starbucks gezeten te hebben ga ik samen met Harry naar zijn huis. ‘hey, Mary.’ Wordt ik meteen begroet door Anne. ‘hallo.’ Zeg ik terug. ‘hoe gaat het met je?’ ‘goed, je went best wel snel hier.’ Opeens voel ik een hand op mijn schouder en als ik kijk zie ik dat het Harry is. ‘Maar mam wij gaan naar mijn kamer.’ ‘Ga je straks hier eten of ga je naar huis.’ Vraagt Anne. ‘Als het mag wil ik wel hier eten en als het mag van mijn ouders.’ ‘Ik bel ze zo wel even.’ Ik knikte en wordt meegesleurd door Harry, naar zijn kamer. ‘Wooow, kon je eerst niet opruimen.’ Zeg ik terwijl ik naar de rotzooi kijk. ‘Sorry, ik ben ook maar een jongen.’ Ik grinnik. ‘Wat valt er nou weer te grinniken mevrouw.’ Probeert Harry serieus te zeggen. ‘Haha.’ ‘En nu ook nog lachen.’ Hij loopt op me af en begint me te kietelen. ‘Harry stop.’ Probeer ik te zeggen. ‘Als jij zegt dat je Harry nooit meer zou uitlachen.’ ‘Mag ik ook wat anders zeggen?’ ‘licht eraa..’ Harry kon zijn zin niet afmaken omdat zijn moeder schreeuwde vanaf onder de trap dat het eten klaar is. ‘Nu moet je me wel los maken.’ Zeg ik terwijl Harry mij los maakt. ‘Je haar zit niet goed meer.’ Zegt Harry. Ik haal mijn elastiekje uit mijn haar ‘Ik wil het doen.’ smeekt Harry. Ik zucht en geef het elastiekje aan Harry, die een vlecht maakt.