Eighty-Seven

*Zoey Miller

5 minuten later begon de meteorietenregen. Het was mooi en erg ontspannend om te zien, ik kon zo terug in slaap vallen naast Harry maar ik probeerde wakker te blijven en zo lang mogelijk te genieten. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar hem.. Hij staarde naar boven en ik zag lichtjes weerkaatsen in zijn groene ogen. Ondertussen speelde ik nog altijd met zijn zachte krulletjes. Het was volmaakt.
Als er nu een van die meteorieten neer zou slagen en een alles verzwelgende vuurzee en verstikkende rookwolk zou veroorzaken en ik het niet zou overleven, zou ik het niet erg vinden.
Oké, jawel, ik zou het wel erg vinden, dat is nogal een afschuwelijke manier om te sterven en ik ben nog maar 16, binnen 2 maanden zeventien.
Toen ik jong was dacht ik altijd dat er iets dergelijk zou gebeuren telkens als er vallende sterren werden aangekondigd. Ik kroop dan altijd bang bij Ariana in bed, ze moest mijn handje vasthouden en me keer op keer opnieuw uitleggen dat er niets zou gebeuren. Toen het op een dag opnieuw werd aangekondigd en ik bij Ariana op bezoek ging voor wat troost had ze geen zin om haar verhaal opnieuw te doen en had ze gezegd dat de wereld waarschijnlijk zou vergaan. Er was namelijk een enorme meteoor gespot die vlak bij ons huis zou neerstorten en het einde van de mensheid zou betekenen, daarom kon ik me maar beter voorbereiden.
'Ik zal het waarschijnlijk niet overleven.' had Ariana melodramatisch gezegd met tranen in haar ogen. 'Ik ben te traag, ik kan niet weglopen van het vuur en de vloedgolven en de roofdieren en dinoaurussen en aliens...' Huilend van de schrik was ik weggelopen
Ik was die nacht zo bang dat ik gewapend met een overlevingspakket (een zaklamp, lucifers, een touw, een of andere vage handleiding die je vertelde hoe te overleven als laatste persoon ter wereld, een hele voorraad appelsap en chocoladekoekjes) onder mijn bed ben gekropen om dekking te zoeken en de hele nacht geen oog had toegedaan. Toen het middag was en ik nog steeds niet uit bed was kwamen mijn ouders me zoeken en vonden me uitgeput en doodsbang onder mijn bed. Ariana had toen een week geen televisie mogen kijken.
Wat ik probeer te zeggen is dat ik het lang niet zo erg zou vinden om nu te sterven, zolang ik mijn laatste momenten maar hier met Harry kon doorbrengen. Minutenlang lagen we zo niets te doen en niets te zeggen, tot er langzaamaan minder en minder meteorieten aan de hemel te zien waren.
Harry trok me nog maar eens dichter bij zich en kuste me.
'Dat was mooi.' zei hij. Ik knikte en mompelde iets onverstaanbaar terug terwijl ik tussen mijn woorden geeuwde.
Hij grinnikte. 'Wil je terug naar binnen?' Nee. Nooit meer, ik wil voor eeuwig hier bij jou blijven, dacht ik terwijl ik voor de tweede keer gaapte.
Harry trok me recht en antwoordde al in mijn plaats. 'Je bent moe, we gaan naar binnen.'
We liepen naar de deur en hij graaide in zijn zakken naar de sleutel. Een tijdje zocht hij terwijl ik ongeduldig door de brievenbus keek en de sleutels van het huis binnen aan het haakje zag hangen.