002 Jasmine

"Je gaat me echt niet gerust laten, hè?" Grijnzend schudt hij zijn hoofd. "Ok, here's the deal... Ik leg uit waarom ik hier zit en jij laat me nadien gerust." reageer ik radeloos. "Hmm... Ik weet het niet hoor... Wil je dan geen namiddag doorbrengen in het gezelschap van de Louis Tomlinson?" antwoordt hij en wiebelt eens met zijn wenkbrauwen. "De Louis Tomlinson zou nooit meteen bij iemand aan tafel gaan zitten als er geen beveiliging in de buurt is. Stel dat ze een fan is dan kan ze goed heel het land bij elkaar schreeuwen en dan is het in cognito op stap gaan meteen over." reageer ik scherp. "Ik snap de redenering, maar ik moet je toch wel even meegeven dat ik echt wel Louis ben. En zoals ik zei heeft Zayn mijn GSM kapot gemaakt. Maar wat is jouw naam eigenlijk?"Antwoordt hij onverschillig. "Jasmine." reageer ik kort en drink nog eens.
"Zij is mijn beste vriendin, hij mijn ex-vriend. Het doet pijn om hen samen gelukkig te zien." vervolg ik snel. "Ok, het kan misschien een domme vraag zijn maar waarom blijf je dan zitten?" vraagt hij duidelijk niet-begrijpend. "Ik help hen met hun outfit zodat ze samen passen, en ik blijf zitten omdat ik er moet zijn voor hen als er wat misloopt." leg ik hem uit. "Mag ik even eerlijk zeggen wat ik er van denk?" vraagt hij nonchalant. "Het is een ongeschreven regel dat je niet de ex-vriend of -vriendin date van je beste vriend of vriendin. Dat is gewoon ongehoord. En persoonlijk vind ik het bullshit dat je hun outfits moet verzorgen... Het is trouwens ook bullshit dat jij in de buurt moet blijven voor als er iets gebeurt. Ze redden hun wel zelf, ze zijn er oud genoeg voor." geeft hij zijn mening als ik zwijg. "Wel Mr. I-Know-It-All, ik kan kiezen: ofwel doe ik dit en zie ik mijn beste vrienden nog, ofwel raak ik ze kwijt. Dus ook al doet dit pijn, het is de beste optie." mompel ik. "Kom met mij mee, ik beloof je dat je deze namiddag niet vergeet." stelt hij voor en legt zijn hand op die van mij. "Ik ken je niet dus ik ga zeker niet met je mee." reageer ik gepikkeerd en haal mijn hand weg. "Ik ben Louis.... Van 1D... Ik ga je echt niets aandoen hoor. Als ik dat zou doen staat het morgen in alle boekjes!" Ongelovig kijk ik een andere kant op.
"Ok, als je niet gelooft dat ik Louis ben, noem me dan... Alladin." Ik kan het niet helpen maar begin te lachen. "Alladin? Kon je echt niets beter verzinnen?" lach ik hem uit. "Ok, here's the deal." herhaalt hij mijn woorden van eerder. "Als ik echt Louis ben, dan zie je vanavond op de officiële Twitter van mij 'Can I be the Alladin to your Jasmine?' staan." Geïrriteerd kijk ik hem aan. "Ik geloof er echt niets van. Maar goed, je hebt het zelf gezocht... Ik noem je de hele namiddag Alladin." lach ik. "Whatever makes you happy." glimlacht hij. "Maar dat betekent dus ook dat je zonet hebt bevestigd dat je de namiddag met mij doorbrengt." grijnst hij waardoor ik me voor mijn hoofd sla. Hoe kon ik zo dom zijn?