* Hoofdstuk 27

“Wakker worden, we hebben alle tijd nodig.” Venia trekt mijn laken van me af terwijl Flavius de gordijnen open doet. “Nog 5 minuutjes.” Octavia zucht. “Je hebt dalijk de mogelijkheid om even verder te slapen.” Met dat voorstel duurt het maar een paar seconden en ik sta al naast mijn bed. Zodra ik op een speciale stoel zit, begint het team zich hongerig om me te storten. Mijn lichaam wordt onthaard. Er worden tientallen crèmes op mij huid gesmeerd. Mijn gezicht krijgt een masker. Er worden komkommers op mij ogen gelegd. Mijn nagels worden gelakt. Mijn haar wordt opgestoken. Er wordt, naar mijn mening te veel, make-up op mijn gezicht gesmeerd en ik slaap in de comfortabele stoel verder. De hele ochtend is ingepland om me mooi te maken en als alles klaar is, is er ook opluchting op te merken in mijn voorbereidingsteam. Dan komt Cinna binnen en bekijkt me van top tot teen. Met een goedkeurend knikje maakt hij kenbaar dat het team weg kan. Als z e weg zijn, is het mijn beurt om een zucht van opluchting te slaken. “Hoe kan het dat zij zo vrolijk zijn? Dat is toch niet gezond meer?” Cinna lacht. “Voor hun is het allemaal leuk en spannend. Voor hun is dit een spel.” “Je zou maar niet tegen je verlies kunnen.” En met die opmerking lachen we allebei. “Tijd om je aan te kleden.” Zegt Cinna als we allebei zo goed als uitgelachen zijn. er verschijnt een witte jurk uit de kledinghoes. Er zit maar één bandje aan en aan dat bandje zit een zilveren versiering. Als ik hem aan heb, kijk ik in de spiegel. Ik zie er zo onschuldig uit. ze zouden eens moeten weten. Ik ga de Hongerspelen winnen al zakt de moed me steeds meer in de schoenen. Cinna heeft daar rekening mee gehouden. Hij weet wat ik gezegd heb en heeft het in mijn styling verwerkt. Mijn nagels zijn bloedrood met zwarte, sierlijke lijnen. Mijn oogschaduw is donkerrood. En toch lijk ik een onschuldig, klein meisje. Ik krijg zilveren pumps aan en dan is het tijd voor de sieraden. Opeens schiet me iets te binnen. Ik vraag Cinna om te wachten, ren mijn kamer in zo snel als mogelijk is op die hakken, pak de doos waarin mijn aandenkens zitten en ren weer terug naar Cinna. “Lukt het je om deze kristallen in deze ketting te verwerken?” Ik geef mijn moeders ketting en het zakje met de rooskristallen aan hem. Terwijl ik het armbandje van Michaël om doe, bestudeerd Cinna aandachtig de dieprode kristalletjes. “Het gaat lukken maar hoe kom je aan de rooskristallen? Die zijn zeer zeldzaam en duur.” “Ik heb ze gekregen van een meisje uit het Capitool.” Ik besef dat ik ze niet zomaar gekregen heb. Melrose gelooft in mij. Ze gelooft erin dat ik zal winnen. Als ze alleen hoopt, is ze de kristallen hoogstwaarschijnlijk voor niks kwijt. Zo iet duurs wil je niet voor niks kwijt. Ze gelooft in me en dat is groter dan hoop. “Ik denk dat ze net op tijd klaar zijn. Ik zal ze je backstage geven. Ik ga eerst eten. Ik heb zo’n honger.” Ik sluit me bij hem aan en samen genieten we van een heerlijke lunch. Na de lunch, geeft Cinna aan dat hij aan de slag gaat met mijn ketting en ik mag doen wat ik wil. Op dat moment komt Peeta binnen. Hij kijkt me met grote ogen en open mond aan. “Kan je het zien?” Hij schudt zijn hoofd en is weer terug in de werkelijkheid. “Ja, ik kan het zien. Je ziet er ongelooflijk uit.” Op de één of andere manier, begin ik me verlegen te voelen. “In de positieve manier of de negatieve manier?” “Positief.” Hij loopt naar me toe. “Zo onschuldig maar toch zo bloeddorstig.” Hij raakt voorzichtig één van de bloedrode glittersteentjes op mijn slaap aan. “Laten w op het dak nog even oefenen.” Ik stem in en samen gaan we op een bankje op het dak zitten en beginnen te praten.. Peeta brengt naar voren dat er sowieso over Daz en mij gepraat en gevraagd gaat worden. Ik moet er niet teveel op in gaan. De situatie proberen we uit. Peeta begint te vragen met een Ceasar-accent. “Met de tributenparade heeft iedereen kunnen zien dat jij en Daz meer zijn dan medetributen. Iedereen wil weten wat er tussen jullie is denk ik. Dus, komt er een nieuwe liefdestragedie aan?” “Nee, we zijn gewoon goede vrienden. Meer niet. Daarbij is een liefdestragedie niet origineel meer.” Antwoord ik terug. Peeta lijkt tevreden met mijn antwoord maar zoals een professionele interviewer, vraagt hij door. “Dat geloof ik niet. Ik vermoed dat er iets tussen jullie is geweest. Zeg nou eens eerlijk.” “Er is wat geweest maar het is er nu niet meer. Gewoon goede vrienden.” “Goed, en nu rust.” Zegt Peeta weer met zijn gewone stem. “Je weet wel hoe het moet. Het gaat helemaal goed komen met jou vanavond. Als er na het interview geen sponsors geïnteresseerd in je zijn dan weet ik het ook niet meer.” “Als jij vol lof over me blijft praten, red ik het ook wel denk ik.” We lachen en Peeta haalt een apparaatje uit zijn zak. “Tijd voor muziek.” Hij drukt op een knopje en er begint muziek te spelen. We zingen allebei luidkeels mee. Als er een rustiger instrumentaal liedje speelt, staat hij op. “Zo slecht zing ik toch niet hè?” vraag ik grinnikend. “Nee, in tegendeel. Maar ik wilde dansen.” Hij steekt zijn hand naar me uit en ik leg de mijne erop. Hij helpt me met opstaan. Als ik eenmaal sta, legt hij zijn andere hand op mijn heup en ik leg mijn vrije hand in zijn nek. Dan beginnen we op een rustig tempo te bewegen op de muziek. Ik hef mijn hoofd en kijk recht in zijn heldere, blauwe ogen. Zijn blik komt niet los van de mijne en andersom is het hetzelfde. Zo zijn we bijna het hele nummer aan het dansen. Stil en kijkend in elkaars ogen. Als het liedje bijna voorbij is, klinkt Effie’s stem. “Het is tijd om naar de stadscirkel te gaan.” Het duurt even voordat we elkaar losgelaten hebben maar als dat eenmaal gebeurd is, lopen we ook meteen richting de lift en stappen in alsof er niks gebeurd is. Waarom moet het interview er zijn. Ik had de hele avond met Peeta willen dansen. Waarom moeten de Hongerspelen er zijn? Als die er niet waren geweest, was ik geen tribuut geweest en was dit nooit gebeurd. Dat had veel beter geweest maar terwijl ik denk, weet ik dat ik op dit moment niks liever had gewild dan met Peeta zijn. Ook al is dat onmogelijk.