OO5

Bella rende de huis uit. Ze haalde haar handen door haar haar pluk heen die voor heen gezicht viel. Haar gezicht liet angst zien. Daar stond ze dan, midden in het bos, niet wetend wat ze moest doen. Plots ging er iets langs haar heen. Ze keek rond en zag het niet. Toen ze zich omdraaide stond Edward voor haar neus, met een gezicht dat onder het bloed zat. Ze schrok zich helemaal lam e meteen ging er wat door haar heen. Hij zou toch niet Jacob iets hebben aangedaan? Dat kon niet, dan kon hij van haar part nu meteen vertrekken. Ze staarde aar een plek en dat haalde Edward weg. "Bella?! Hallo, ben je er nog?!" Ze keek hem aan, e meteen begon haar lip te trillen. "Je hebt toch niet?" Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. "Kon ik het maar" zei hij was teleurstellend. Ze wist hoe graag hij dat wilde flikken, maar dat deed hij blijkbaar niet vanwege haar. Een paar honderd kilo zakte van haar schouders af. Nu ze dit wist, zou ze niet meer bang zijn over, over dat er iets met Jacob zou gebeuren. Ze klopte op zijn schouder. "Waarom ben je hier dan, en wat betekend al dat bloed!" zei ze wat angstig. Edward liet weer een zucht en haalde zijn schouders op. "Geen idee, ik ging plots weg, maar bedoelde het op een goeie manier. Jacob zijn gedachten dwaalde af en ik wilde die dingen niet horen. Dus ik was maar vertrokken" Nu was alles helder voor haar. "Het spijt me" zei ze wat zacht en keek even weg. Ze viel naar achteren toen ze zich even omdraaide omdat er iemand tegen haar aanduwde.