If you believe - 45

Zayn POV

Haar handen laten de computer los. Haar oogleden gaan naar beneden. Rustig haal ik mijn hoofd van haar schouder. Ik kijk haar aan, wachtend op een antwoord. Ze kijkt op naar me. Ze zoekt naar haar woorden. Haar mond gaat een paar keer open, maar zonder geluid dan gewoon weer dicht. Ze haalt eens diep adem en begint dat uiteindelijk toch te spreken. Moeizaam, maar het gaat. "Ik weet het niet Zayn. Op school zullen ze dan elke keer weer naar ons kijken. Oh kijk, daar zijn ze weer. Ze denken zeker dat ze het zijn nu. Waarom kiezen ze eigenlijk voor zo'n lelijke meisjes? Ik zou beter zijn. En elke maand zijn ze weg. Dat mag zomaar allemaal. En als wij eens naar ons lief willen, is het direct boel. Wat maakt hen zo meer dan ons?" Haar woorden maken me stil. Echt bij elk idee komt er iemand die er verder over nadenkt. En uiteindelijk komen we dan weer op geen idee terecht. Hopeloos. Zonder iets te zeggen zet ik me terug hoe we even geleden zaten. Het voelt een beetje ongemakkelijk aan. "Ik weet het toch niet hoor. Ik wil het wel, maar, ik weet het niet", vult ze de stilte op. Ik voel mijn ogen waterachtig worden. Mijn handen sla ik rond haar middel. Alsof het zou helpen om haar bij mij te houden. Ik wil haar overhalen, maar ik weet dat ik dat niet moet doen. "Sorry." Aan haar stem hoor je dat ze dit niet wilt. Ze wilt bij me blijven. Maar het lukt niet. Ze zet de computer aan de kant. Haar gewicht komt op mij terecht zodat ik neerlig in de zetel. Een grinnik verlaat mijn mond door de actie. Haar hoofd legt ze op mijn borst. Nu is zij degene die de handen rond de middel slaat. "Sorry dat ik dit doe. Je weet wel. Het je zo moeilijk maken. Maar ik wil je gewoon niet kwijt", verontschuldig ik me. Terwijl wrijf ik met mijn handen door haar haar. Zonder iets te zeggen, duwt ze zich harder tegen me aan. Een lichte glimlach komt op mijn gezicht terecht. Gewoon door haar aanwezigheid. Het is stil. Maar niet ongemakkelijk deze keer. Een gezellige stilte. Ik hoef geen woorden nu eigenlijk. Het is goed zoals het nu is. Ik voel mijn T-shirt lichtjes nat worden. Ik laat mijn handen zakken naar haar rug. Daar wrijf ik zachtjes rondjes. Een snik verlaat haar mond. "Liefje, het komt goed." Met haar hoofd wrijft ze eens lichtjes over mijn borst. Zonder nog iets te zeggen blijft ze liggen. Nog een paar kusjes komen op mijn T-shirt terecht. Ik verstrengel onze benen. Nel sluit haar ogen. "Ga je alweer slapen?" Een klein lachje komt uit haar mond. "Als we een filmpje gaan kijken niet." Ik wijs eens naar het tafeltje, waar de afstandsbediening. Ze kijkt me grijnzend aan. Ik geef haar een fronsende blik. Ze zucht even en laat me dan los. Ze strekt haar helemaal uit naar het tafeltje. Ze geraakt net niet aan het tafeltje, dus zet ze een hand op de grond om op te steunen. Lichtjes, zonder dat ze het merkt, ga ik met mijn hand aan haar zij. Daar geef ik haar een por. Ze schrikt en met een kleine gil, komt ze op de grond terecht. Boos kijkt ze me aan. Wat me zeker doet lachen. Met een slappe lach lig ik spastisch te doen in de zetel. Plotseling val ook ik uit de zetel. Recht op Nel. Nu is het haar beurt om een slappe lach te krijgen. Rustig geven we elkaar een kusje. Noem het maar een lange kus. Wanneer Nel haar wil rechtzetten, hou ik haar tegen door me niet te verzetten. Met een paar kreunen lukt het haar uiteindelijk toch om los te komen. Ze springt recht en pakt de afstandsbediening. Ik ga even naar de keuken om eten te halen. Daarna laat ik me rustig in de zetel vallen. Nel komt bij me liggen en ze begint te zappen. Uiteindelijk komt ze op een film terecht. Intouchables.