OO1.

Ik sloeg de deur van mijn kamer hard dicht en liep woedend door naar mijn raam. Als ik boos was keek ik altijd naar buiten, waar ik wilde zijn, waarom ik dat deed wist ik niet maar ik werd er in elk geval rustig van. Maar deze keer was het anders. Ik had er echt genoeg van, ik wou eens echt door het raam kunnen kijken zonder die stomme tralies die in de weg zat. Ik ging op mijn bed liggen en sloot mijn ogen. Het liefst van al zou ik hier eeuwig blijven liggen, gewoon zo met mijn ogen dicht. Zo moest ik tenminste de realiteit niet onder ogen zien. Ik schrok wakker door geklop op de deur. Ik deed mijn ogen open en zette me recht. Het was May. “Ben je al een beetje gekalmeerd?” vroeg ze zachtjes. Ik zweeg. Het leek me gewoon beter. Als er iets is dat ik hier geleerd heb was het wel om mezelf in te houden en als ik nu zou reageren zou het er toch weer fel uitkomen dus het leek me gewoon beter. “Weetje het is niet zomaar zonder reden dat we je niet laten gaan, dat weet je toch?” probeerde ze nog eens. Ik keek haar een beetje vragend aan. “Wel ten eerste, vinden we dat je je agressief gedraagt tegenover de andere kinderen hier. En ten tweede, we hebben ook nog steeds geen geschikte voogden gevonden.” legde ze uit. Die woorden kwamen hard aan en ze herhaalde zich in mijn hoofd. Ik staarde voor me uit. May keek me met een doordringende blik aan. Vonden ze nou echt dat ik een gevaar was voor andere? Dat ik agressief deed? Zou het dan toch waar zijn? Zou het dan toch waar zijn dat ik nog steeds niet genezen was? May stond op en ging zwijgend weg. Ik keek hoe ze naar buiten ging en bleef naar de deur staren. Had zij even geluk, ze kon hier zomaar weggaan. Ik zuchtte diep. Zou ik hier op een dag ooit weg mogen? Zou ik op een dag ook het geluk hebben om hier zomaar buiten te lopen? Ik moest even deze kamer uit. Het werd mij allemaal wat teveel. Ik drukte op het belletje en wachtte tot er iemand kwam. Ze was er snel maar voor mij leek het wel een eeuwigheid te duren. Ik kon hier niet snel genoeg weg. “U belde?” zei ze met een zachte stem. “Eh ja, zou ik even naar de gezamelijke ruimte mogen gaan?” vroeg ik hoopvol. “Dat zal ik even moeten navragen, ik ben zo terug” zei ze. Het was duidelijk dat ze hier nog maar pas werkte. De meeste begeleiders kende hier zowat iedereen en wisten ook wie buiten mocht en wie niet. De deur zwaaide open. “Het is oke, ga maar.” zei ze zachtjes. Ze glimlachte zachtjes toen ik voorbij kwam maar ik zag wel in haar ogen dat ze me niet helemaal vertrouwde. Zag ik er dan echt zo agressief uit? Ik schudde mijn hoofd en liep verder naar de gezamelijke ruimte. Ik keek even rond en zag dan Nina zitten. Nina was een meisje die iets zoals ik had meegemaakt maar eigenlijk was haar verhaal nog wel schokkender dan dat van mij. Ik kende haar nog niet lang en eigenlijk ook niet zo goed maar zij was mijn enige vriendin hier. Vroeger vertrouwde ik nooit iemand en was hier dus altijd alleen maar bij Nina was het anders. “Hey” zei ik toen ik naast haar kwam zitten. “Hey Acacia! Hoe was je gesprek deze morgen?” vroeg ze enthousiast. Oh nee, nu ik het net een beetje uit mijn hoofd had gezet begon ze er weer over. Ik schraapte mijn keel en antwoordde uiteindelijk toch. “Eh ja, ik moet blijven...” zei ik wat zachter. “Ach jij ook al? Ik snap het echt niet meer, ik mag ook niet gaan...” zei ze. Ik keek op naar Nina, ondanks al dat slechte nieuws ging ze gewoon door. Ze was ongelofelijk sterk. “Zullen we anders naar je kamer gaan om verder te praten? Daar is het wat rustiger.” stelde ze voor. Ik stemde met haar in. We liepen door de lange gangen op weg naar mijn kamer. Eenmaal in mijn kamer aangekomen plofte ze neer op mijn bed en bekeek de foto's die aan de muur hingen. “Ben jij dit?” zei ze en ze wees naar een foto. “Ja, dat ben ik met mijn broer...” zei ik met een hese stem. “En eh, wat is er met hem gebeurt? Is hij ook...?” zei ze voorzichtig. “Dood?” vulde ik haar aan. Ze knikte. “Nee, dat niet. Gelukkig.” zei ik met enige woede in mijn stem. “Heb je hem nog eens gezien dan?” ging ze door. “Nee, niet sinds ik 7 was...” er rolde een traan over mijn wang. “Je mist hem wel he? Luister ik weet misschien wel iets...” zei ze mysterieus.