Chapter 7: Louis William Tomlinson
Ik waggelde naar de bank en plofte naast mijn moeder neer. Het deed nog steeds pijn, maar ik probeerde het te negeren. Ik was heus wel wat stoten gewend, maar een dreun in je speciale delen kreeg je ook niet iedere dag.
"Gaat het, Louis?" vroeg mijn moeder bezorgd en wreef over mijn bovenbeen.
Ik knikte. Het ging wel over.
"Hij moet zich niet zo aanstellen," hoorde ik Liam's vader zeggen.
Ik keek hem verontwaardigd aan. "Ik stel me helemaal niet aan!"
"Louis, doe eens rustig." Natuurlijk moest mijn moeder me weer onder controle willen houden.
"Die man is gestoord!" riep ik. "Hij raakt zijn eigen kinderen met laserpistolen!"
"Daar geloof ik niets van."
"Louis, ga nu niet rare verhaaltjes voorleggen, hè," zei mijn stiefvader.
Ik zuchtte. Het had toch geen zin. Ze zouden me toch niet geloven, tenzij ik het bewees, maar als ik Liam nog eens aanraakte, liep ik de kans nog een dreun te krijgen. Nee, dan moest hij maar voor zichzelf opkomen.
Ik wreef het zweet van mijn voorhoofd en ging op de rand van de badkuip zitten. Ik legde de tang aan de kant. Zo, ik was mijn belofte om de waterleiding te repareren, nagekomen.
"Louis, kom je eten?!"
"Ja, mam!"
Ik stormde de trap naar beneden en ging naast Liam aan tafel zitten. "Wat eten we?"
"Wat denk jezelf?" Phoebe rolde nog eens uitgebreid met haar ogen.
Ik haalde mijn schouders op en haalde de deksel van de pot. Ik schepte wat van de groene smurrie op mijn bord en begon met eten.
"Hebben jullie ook iets... eetbaars?" vroeg Nicola.
Liam prikte wat van de smurrie op zijn vork en draaide het een paar keer rond. "Wat zit hier allemaal in?"
"Oh, gebakken wormen, wat bladeren uit de tuin gemixt met verse koeienmelk," begon mijn moeder uitgebreid te vertellen en somde de rest van de ingrediënten op.
"Ehm, ik denk dat ik dit deel van de maaltijd even... oversla," zei Ruth en wilde opstaan van tafel.
"Ruth, waar zijn je manieren?" begon haar moeder.
Ruth mompelde iets onverstaanbaars en ging terug zitten.
"Dit deel?" vroeg ik met volle mond. "Dit is het enige deel."
"Geen vlees?" Liam trok een wenkbrauw op. "Geen gekookte aardappeltjes of zo?"
"Er zitten gepureerde aardappels in en wormen zijn theoretisch gezien vlees," antwoordde ik, nog steeds met mijn mond vol.
"Eet alsjeblieft eerst je mond leeg voordat je praat," snauwde Nicola kattig.
Snel kauwde ik de stukjes in mijn mond en slikte het door. Samen met mijn zusjes ruimde ik de tafel af toen iedereen klaar was. Van de familie Payne hielp alleen Liam mee. Ik stond de borden af te wassen toen Liam ineens naast me kwam staan en me een scheve glimlach schonk.
"Sorry van vanmiddag," begon hij, "dat had ik niet mogen doen."
"Het is oké," antwoordde ik kortaf. Ik negeerde het verder en ging verder met het afwassen van de borden. Ik stopte even toen het tot me doordrong dat hij zojuist zijn excuses aanbood. "Ik dacht, jij bood nooit excuses aan?" Ik keek hem vanuit een ooghoek aan.
"Tja..." zei hij. "Eigenlijk is het iets waar mijn familie niet aan doet maar... ik heb er toch wel spijt van, eerlijk gezegd."
Ik knikte en ging verder.
"Want, nou ja, weet je... het is niet echt terecht. Je doet hartstikke aardig tegen me terwijl... Ja..."
Tussenuren, altijd fijn. Ik weet, het hoofdstuk is niet veel soeps of zo, maar ja... Hope you liked it though! xxx
Reageer (3)
Awh, Louis wat ben je een schatje. zo vergevingsgezind. (y)
1 decennium geledenX
Liam leeft echt in een gevangenis ofzo en bij Louis zijn ze gewoon hartstikke arm, ze eten wormen! Daar moet je toch gewoon medenlijden mee hebben?
1 decennium geledenI liked it (:
1 decennium geleden