Once

De bel ging. Iedereen stond op, pakte zijn of haar boeken in, begon te lopen. Ook Denise pakte zo snel als zij kon alles in. Maar de mist maakte het onmogelijk om de andere leerlingen, die door het gangpad raceten, te zien.
'Sorry', werd er geroepen door iemand die haar omver stootte. Zuchtend pakte Denise haar tas op. Het was niet zijn fout geweest. Als alles normaal was geweest had ze beter uit gekeken. Het is alleen niet zoals normaal, de hele klas was mistig. Het kon evengoed een opstelling van een paar bankjes in een bos zijn. De muren waren onzichtbaar.
Wonder boven wonder verdween de mist. Romé had het klaslokaal verlaten en de rook volgde haar dovende vleugels. Emily stond gewoon met Romé te kletsen alsof er niks gebeurd was. Er was ook niets gebeurd. Althans, niets zover die twee wisten.
Denise schrok zich dood van meneer de Bruin die plotseling voor haar gezicht verschenen was. Door al die rook had ze hem nu pas gezien. Gelukkig maar dat ze niet tegen hem aangebotst was. Stel je voor, dan had zij echt een idioot geleken.
'Kan ik jou even spreken?', vroeg de man met een indringende blik.
Denise keek hem verbaasd aan. Dat een leerling afwezig was, was toch niet zo vreemd? Al zeker niet tijdens geschiedenis. Of had hij wat door? Nee, dat kon niet, niet na één les van afwijkend gedrag. Iedereen viel wel eens bijna omver. De meeste leerlingen waren wel eens onhandig. Er waren genoeg leerlingen die regelmatig dagen hadden waarop zij hun pen niet konden vasthouden.
'Goed. Ja, dat kan. Maar houdt het kort. De pauzes duren al niet zo lang'
Meneer de Bruin knikte en ging achter zijn bureau zitten. Hij gebaarde Denise om hetzelfde te doen. Dit ging dus lang duren. Welk gedeelte van 'kort' had hij niet begrepen? Of was hij inmiddels zo oud dat... laat maar, zo oud was hij niet. Met tegenzin sprong zij op de tafel tegenover het bureau. Meneer de Bruin besloot wijselijk daar niks van te zeggen.
'Het viel mij op dat je nogal afwezig was tijdens de les', begon de docent, bewust om het gesprek zo kalm mogelijk te laten verlopen.
'Dus? Dat is wel vaker zo bij leerlingen. Is dat alles?' Denise fronste haar wenkbrauwen. De docent kende haar nog niet lang genoeg om afwijkend gedrag bij haar te herkennen. Ze was zo vaak afgeschilderd als mentaal afwezig, dat is het eerste waar docenten haar aan herkennen.
'Dus ik vroeg mij af of alles wel goed gaat. Of je misschien hoofdpijn hebt, of je op een andere manier niet goed voelt. Misschien kun je even langs de dagwacht gaan voor een aspirine'
'Nee, het gaat wel. Ik heb alleen wat te weinig geslapen.', mompelde Denise. Het was het beste wat zij kon bedenken. Voordat de man kon vragen waarom verzon ze dat het te koud was. 'De verwarming was ermee gestopt. Vandaag zou de loodgieter komen, dus het probleem is zo weer opgelost. Volgende les beloof ik beter op te letten. Als u mij nou zou willen laten gaan, dan stel ik dat zeer op prijs'
'Natuurlijk. Onthoud wel, dat, mocht er wat zijn, je altijd terecht kunt bij mij, of een van de andere leerkrachten'
Denise gaf een kort knikje. Ze zag iets vreemds in zijn ogen, maar ze wou niet weten wat. Snel pakte zij haar tas en vluchtte het lokaal uit.