Blauwe plekken???

Jasper POV.

Het lijkt of dat Carlisle uren bezig is maar de klok verteld me dat het maar een halfuur is als Carlisle eindelijk naar beneden komt. 'Jasper we moeten even praten.' zegt hij heel serieus. Ik knik en loop met hem mee naar zijn kantoor. Als ik de deur achter me dicht doe lijkt het alsof Carlisle eerst even na moet denken voordat hij weer verder gaat. 'ehm.... Jasper haar hele lijf zit onder de blauwe plekken en die zijn niet van de aanval, ze zijn ouder niet veel maar wel iets. Ik denk 1 tot een paar dagen.' zegt hij dan. Ik wist het, ik voelde het gewoon. Ik had het de hele week gevoeld. Als ik nou niet zo makkelijk erin was geweest en gewoon was gaan kijken wat er aan de hand was. Dan had dat misschien niet gebeurd. Wat de oorzaak ook mag zijn het kan nooit leuk geweest zijn. 'Jasper ik wil dat je met haar gaat praten over wat er is gebeurd, tegen mij zal ze zoiezo niet praten maar tegen jou misschien wel.' 'is ze wakker?' meer krijg ik niet over mijn lippen. 'ja' zegt Carlisle. 'oh Carlisle kan je dit even voor jezelf houden ik denk dat dat het best is dat wil ze waarschijnlijk.' ; is goed.' ik knik nog even en ren dan onmenselijk snel naar boven. Ten eerste omdat ik haar gewoon zo graag wil zien en ten tweede omdat Edward nog in de woonkamer zit en die hoeft dit allemaal niet te weten. Ik zucht een keer diep niet dat het nodig is. Dan doe ik de deur open. Ze kijkt meteen op. 'hey' zegt ze vaal ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven het was net als haar ogen de laatste tijd. Haar ogen waren die prachtige glinstering kwijt geraakt en haar stem haar melodie. 'hey' zeg ik zachtjes net hard genoeg dat ze het hoort. Ik loop de kamer in en ga op het voeteinde van haar bed zitten. Correctie mijn bed. Ik moest even glimlachen om mijn stomme gedachten maar was er snel weer bij. Zal ik het meteen vragen? 'ehm... ik weet niet precies hoe ik dit moet doen maar, Carlisle heeft heel veel blauwe plekken op je lichaam gevonden hoe komt dat?'

Eden POV (nogsteeds in het bos)

'waarom niet? Ben je bang ofzo?' ik schrok ervan hoe zelfverzekerd dat dat eruit kwam. 'dat is het, nu ga je eraan.' opeens springt hij op me af en haalt naar me uit. Ik voel een helse pijn door mijn lichaam heen gaan. En dan nog een keer. Dan wordt alles zwart. Ik voel nog dat mijn lijf de vochtige grond raakt en dan ben ik weg.
Als ik mijn ogen open zie ik dat er iemand naast me staat iemand groots maar niet zo groot als de creep. 'Emmett?' kermde ik. 'rustig maar ik breng je naar mijn huis, het komt allemaal goe.....' toen was alles weer zwart.