13

Ik stormde het huis uit en klom de pick-up in. Hij reed niet als de beste maar het was sneller dan te voet. Mijn gordel zat vast, de sleutels zaten in het contact en ik gaf plankgas. Waar ik moest zoeken wist ik niet, ik besloot de wandelroute te nemen en hoopte daar iets van een aanwijzing te vinden.
Al snel kwam ik aan bij het begin van het pad. Ik parkeerde de pick-up en sprong eruit. Het was koud, de rillingen bekropen mijn lichaam en gaven me stuiptrekkingen. Mijn vingertoppen voelde als verdoofd en dat terwijl ik nog niet eens zo lang in de kou stond. Bibberend sloot ik de deur en begon ik het pad af te zoeken naar oneffenheid. De bladeren leken allemaal hetzelfde, geen plant of boom was anders. Het gaf me een rede om de hoop te laten varen.
'Positief denken Bella,' begon ik tegen mijzelf. Tot nu toe was alles nog mogelijk, maar dat betekende ook dat Charlie misschien wel helemaal niet hier was en veilig op het kantoor zat met een niet werkende telefoon. Ik hoopte op het laatste, ik hoopte het met al mijn hart.
Het was alsof ik rondjes liep, het donker belemmerde mijn gezichtsveld waardoor zoeken onmogelijk leek te zijn. Ik mocht niet opgeven van mijzelf, ik zou doorgaan tot de ochtend en dan terug gaan naar het huis om te bevestigen dat ik veel te bezorgd was en Charlie gewoon in zijn bed lag, waarschijnlijk ook bezorgd om mij.
'Pap!' Riep ik, mijn stem stierf weg in de kille stilte. Mijn pas verminderde waardoor ik uiteindelijk stil stond. 'Pap!' Riep ik nogmaals.. geen reactie. Paniek was een van de emoties die nu in mij omgingen, net als angst en verdriet. De hoop die ik had zakte met de minuut weg. Het was een verloren zaak, wat moest ik nou in een bos kilometers groot, bewoond door gevaarlijke beesten of misschien zelfs psychopaten. Ik zakte door mijn knieën en voelde de tranen opborrelen. Mijn handen gleden soepel door mijn haar terwijl ik peinzend nadacht wat ik nu moest doen. Op dat moment hoorde ik in de verte een geluid. Het was niet helemaal duidelijk maar het leek in ieder geval op een bewustzijn.
Ik sprong omhoog en maakte vaart richting de plek waar het vandaan kwam. De bladeren en takjes die onder mijn heupen kwamen sneden in mijn huid maar ik negeerde de pijn alsof het niets was. Al mocht ik dan misschien niet zo handig zijn, in tijden van deze ging het me toch aardig goed af. Ik hoopte dat ik Charlie zou aantreffen en dat hij niets zou mankeren, ik hoopte dat ik niet te laat was.