Hoofdstuk 17

'Breyan!' Eindelijk had ik hem gevonden. Ik had al weken alleen door de omgeving gezworven, gezocht naar het meer die ik in de bol had gezien. En nu, eindelijk, was ik er. Maar was ik op tijd?
'Xandria...' Ik kon hem nauwelijks mijn naam horen uitspreken. Ik zag de pijn in zijn ogen en wenste dat ik die kon wegnemen. Ik hurkte bij hem neer en pakte zijn hand.
Hij huilde in stilte. Van verdriet? Van pijn? Of van vreugde, omdat ik er was?
Een glimlachje speelde zwakjes om zijn lippen. 'Je bent er.'
Ik knikte. 'Ik kom je redden,' fluisterde ik. Tranen vulden mijn ogen, toen me duidelijk werd hoe slecht hij eraan toe was.
'Het is te laat.' Zijn ogen sloten zich en heel even was ik bang dat hij dood was. Maar hij opende zijn ogen weer.
'Wat is er gebeurd?' Ik was woedend. 'Wie heeft dit gedaan?'
'Het is niet belangrijk.'
'Jawel! Vertel het me!' Ik wilde hem het liefst bij zijn schouders pakken en hem net zo lang door elkaar schudden tot hij me antwoord gaf, maar dat kon ik niet doen. Hij leed al genoeg pijn.
'Xandria... Het maakt niet uit.' Ik voelde hoe een traan naar beneden rolde en op de grond terecht kwam. Ik pakte zijn hand steviger vast, alsof ik hem daarmee in deze wereld kon laten blijven.
'Niet doodgaan,' snikte ik. 'Niet doodgaan.'
Hij zweeg. 'Ga je dood?' Ik wilde zijn antwoord niet horen, omdat die zoveel pijn zou doen. Omdat ik het antwoord wel wist.
'Xandria.. Ik..' Hij praatte moeilijk, alsof elk woord hem pijn deed. En ik besefte dat dat ook waar was.
'Sst... Ik weet het antwoord wel.' Ik wilde niet dat hij praatte. Ik wilde niet dat hij pijn leed. En het meeste van al: ik wilde dat hij niet zou sterven.
'We zien elkaar gauw weer.' Tranen vulden opnieuw mijn ogen toen hij dat zei. 'Ik beloof het je.'
Hij hoestte bloed op. Zijn einde zou gauw komen. Ik was te laat gekomen om hem te redden.
'Het spijt me zo. Ik was te laat. Ik zou willen dat ik...'
'Je bent niet te laat, Xandria. Er is iets dat ik je moet vertellen, voordat ik sterf.'
'Wat? Wat is er?'
'Ik houd van je.'
Ik streek door zijn zwarte haar, wetend dat het de laatste keer zou zijn. 'Ik ook van jou.'
Hij glimlachte en kneep in mijn hand. 'Dat was alles wat ik wilde weten. Vaarwel.'
'Nee!' Maar hij hoorde me niet meer. Zijn ogen waren gesloten en hij ademde voor het laatst uit. Het was over. Hij was gestorven en ik bleef alleen over.

Ik opende mijn ogen. Kasandra's ogen waren op mijn gericht, ik kon het voelen. Het was tijd om een besluit te nemen. Ik stond op en liep naar Kasandra toe.
'En?'
Ik zuchtte. 'Ik heb mijn besluit genomen. Ik moet gaan.'
Ze knikte berustend. 'Dat is jouw beslissing.'
In stilte pakte ik mijn tas en begon alles in te pakken wat ik nodig had. Een traan stroomde over mijn wangen toen ik naar de mensen keek die ik ging achterlaten. Ik veegde het ruw weg. Er was genoeg gehuild voor vandaag. Het was tijd om actie te ondernemen.
'Nou, dan ga ik maar,' zei ik zachtjes tegen Kasandra. Ze knikte opnieuw. Ik wenste bijna dat ze me tegen zou houden.
Ik keek nog één keer om en liep toen weg. Maar ik werd tegengehouden door een bekende stem.
'En waar denk jij heen te gaan, Xandria?' Het was Leona. Ik glimlachte zonder het te willen.
'Ik moet gaan. Ik ga achter Breyan aan. Hij is in gevaar.'
'In je eentje?'
Ik draaide me om en zuchtte. Leona was opgestaan en keek me met een strenge blik aan.
'Ja. Ik moet wel,' antwoordde ik.
'Nee, dat hoef je niet.'
Ik begreep het niet. 'Gaan jullie mee?'
Ze knikte. 'En Roelof heeft het maar te accepteren.'
'En de schat dan?'
'Die schat loopt niet weg. Hij ligt al honderden jaren onder de grond. Ik wil niet nog een reisgenoot kwijtraken.'
Ik lachte. 'Bedankt.'
'Kom op, iedereen opstaan!' Leona liep naar Roelof toe. 'Ja, jij ja. We gaan een echt avontuur beginnen.'
Haar ogen twinkelden van opwinding. Het was een opwinding die ik bijna meteen overnam. Ik besefte nu dat ze, net als ik, al veel te lang gewacht had op een kans echt iets mee te maken. Dit was nog maar het begin geweest. We wisten allemaal dat het gevaarlijk zou zijn, maar we hadden nu al meer gezien. Op dat moment wist ik dat mijn droom niet uit zou komen.

Weer een hoofdstukje! Over een week vakantie. Ik hoop dan lekker veel te kunnen schrijven. Ik heb het veel te druk gehad de laatste tijd. Nou maar hopen dat ik niet hoef te werken.