Try To Catch My Lovebug. 70

Je ligt aan het zwembad, in de zon. In de schitterende zon. In dezelfde zon als die die in San Diego schijnt. Maar toch voelt het anders.
Je bent nu al twee dagen in Spanje en het is geweldig. Europa is zoveel anders dan Amerika. De dingen gaan hier anders. De cultuur is anders. Je vind het wel fijn.
Luke zwemt een paar baantjes. Hij is zo geweldig dat je je ogen eigenlijk niet van hem af kunt houden. Je kunt nog steeds niet geloven dat hij jou heeft uitgekozen.
Je pakt je mobiel en toetst Nicks nummer in. Je hebt hem nog niet eens verteld over de trouwplannen van je ouders. De telefoon gaat een paar keer over.
‘Met Nick.’
‘Hi, met June!’
‘Hallo?’hoor je Nick navragen.
‘Met June, het is met June.’
‘Hallo, is daar iemand?’
‘Ja, June. Nick? Kun je me –’
‘Haaaallo,’joelt Nick.
‘Nick! Ik ben hier.’ De telefoon piept. Nick heeft opgehangen.
Waarom heb je nu opeens geen verbinding? Spanje is toch niet de andere kant van de wereld..?

*NickPov
Je loopt door het park. June is nu al een week in Spanje. Je hebt haar gesmst, maar nog niets terug gekregen. Je hoopt niet dat ze nog boos is.
Je denkt aan haar gezicht. Haar stralende ogen. Aan haar handen, haar zachte handen. Strijkend over de zwart en witte toetsen van de piano.
Ze zong prachtig. Ze zong de sterren van de hemel. Ze zong het liedje precies zoals jij in gedachten had. Zoals jij je voelde. Maar ze beseft het niet.
Je schudt je hoofd. Je vraagt je af of ze het ooit zal beseffen. Of het dan niet te laat is.

Je schrikt wakker. Het is vier uur ’s nachts en je mobiel gaat. Je kruipt over je bed naar je stoel, waar je mobiel in je broekzak zit. Je strompelt en struikelt.
Snel gris je je broek van de stoel en zoekt in de zakken naar je mobiel. Daar, daar heb je hem. ‘Hallo? June? June?’ Maar je bent te laat. Ze heeft al opgehangen. Of je hebt haar per ongeluk weggedrukt.
Je gaat op de rand van je bed zitten met je handen in je hoofd. Waarom is ze in Spanje? Waarom is ze niet hier, aan jouw zijde?

*JunePov
Je loopt aan de hand van Luke door de winkelstraten. Madrid is een kleurrijke straat met leuke winkeltjes.
‘Pff, zullen we iets gaan eten?’vraagt Luke.
‘Ja, ja. Kijk, daar is een leuke croissanterie.’
‘Met een mega lange rij.’
‘Dan is het waarschijnlijk het wachten waard. Kom maar. Ik weet een soort van spel dat we kunnen doen tijdens het wachten.’
‘Ok dan.’ Luke volgt je over de straat, naar de croissanterie.
‘Ok. Ik ga jou uitdagen om iets te eten en jij daagt mij ook uit om iets heel ongewoons te nemen.’
Luke knikt ten teken dat hij het heeft begrepen.
‘Ok, begin maar.’ Je wacht af wat hij zal noemen.
‘Eh, een appelflap,’zegt Luke.
‘Nee, kom op. Iets heftigers. Ik daag jou uit voor een mega slagroombom.’
Luke fronst even. ‘Eh, dat lust ik niet, denk ik. Neem jij een appeltaart.’
‘Iets uitdagenders,’moedig je hem aan. ‘Neem jij een.. Een advocadobroodje.’
‘Dat heb ik nog nooit gehad,’zegt Luke doodleuk.
Je slaat je ogen ten hemel. ‘Dat is juist de bedoeling.’
‘Nou, ik vind het maar een stom spel.’
‘Laat maar. Met jou werkt het niet,’zeg je lichtelijk aangebrand.

‘Hi,’murmel je.
‘June! June, eindelijk!’klinkt Nicks stem enthousiast.
‘Oh, hi Nick.’ Je gaat rechtop zitten.
‘Hoe is het? Is het mooi? Heb je mooi weer?’
‘Ja, het is leuk. Het is mooi,’zeg je met een brommerige stem. Je wrijft in je ogen.
‘Ik heb je zolang niet gesproken. Weet je? Ik heb een liedje voor je geschreven. Ik ga hem waarschijnlijk gebruiken voor het nieuwe album.’
Nick praat veel te snel. Je volgt de helft niet. ‘Dat, dat is mooi. Maar Nick, het is half drie. Ik ben doodmoe van de lange dag.’
‘Oh, sorry. Ik heb niet aan het tijdsverschil gedacht.’
‘Ik wil echt heel graag met je kletsen. Maar zou je het erg vinden als we dat een andere keer doen? Ik wil graag verder slapen,’fluister je en gaapt.
‘Ja, ja, dat is goed. Nou, in ieder geval fijn dat ik je stem weer heb gehoord.’
‘Ja, ja.’
‘Nog veel plezier daar.’
‘Ja, doei Nick.’
‘Doei, welterusten.’ Je drukt hem uit en legt je mobiel weg. Voorzichtig schuif je weer terug onder de dekens en droomt in.