71.

Toen ik aan kwam bij Hagrids huisje waren Harry en Hermione er nog niet. Hagrid had Norbert klaar staan in een grote houten kist. Als snel waren Harry en Hermione er. Ze hadden moeten wachten tot Peeves weg was.
‘Hij heb ratte zat en een sloot cognac voor onderweg’ zei Hagrid gesmoord. ‘En ik heb zijn teddy beertje ingepakt, v- voor als hij zich eenzaam voel’ Ik had zo’n gevoel dat die het niet zou overleven. ‘Dag Norbert. Dag schatje’ snikte Hagrid. Harry en Hermione namen de kist vast en ik gooide de invisibility cloak over hen heen. ‘Baasje zal je nooit vergeten’ snikte Hagrid voor de laatste keer. Zelf draaide ik het hartje om en werd ook onzichtbaar.
‘Hé ik kan jullie zien’ fluisterde ik. ‘Serieus?’ vroeg Harry. ‘Ja. Zien jullie mij? Ik hoor zelf ook onzichtbaar te zijn’ zei ik. ‘Ja wij zien jou ook’ zeiden ze. ‘Lol’ zei ik droog.
‘Lukt het?’ vroeg ik toen we bijna bij het kasteel waren. ‘Als Norbert iets minder zou bewegen zou het prima gaan’ zei Hermione. We liepen verder de marmeren trap op en door de donkere gangen heen. We sneden een stuk af door een geheime gang die Harry kende. ‘We zijn er bijna’ heigde Harry toen we bij de gang van de hoogste toren waren. Plotseling gag ik iets bewegen. Harry en Hermione lieten bijna de kist vallen. Ik vergat even dat ik onzichtbaar was en deinsde net als Harry en Hermione terug de schaduw in, starend naar de 2 donkere gedaantes die in een worsteling verwikkeld waren. Er ging een lamp aan. Professor McGonnagall met een haar netje en een geruite ochtendjas had Draco bij zijn oor. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en probeerde mijn lach te smoren. ‘Straf!’ riep ze. ‘En dit kost Slytherin 20 punten. In het holst van de nacht door het kasteel sluipen. Hoe durf je?!’ ‘U begrijpt het niet professor. Harry Potter komt zo! Hij heeft een draak!’ ‘Wat een onzin! Hoe durf je zulke leugens uit te kramen. Vooruit! Kom mee! Hier zal Professor Snape van horen Malfoy’ ze liepen weg. Harry en Hermione en ik liepen de stijle wenteltrap op. Toen we boven waren deed ik de mantel van hun af en ik werd ook weer zichtbaar toen ik het hartje omdraaide. Hermione maakte een vreugde dansje. ‘Oeh! Malfoy is erbij! Ik zou wel kunnen zingen!’ ‘Doe maar niet’ zeiden Harry en ik. Ik kon het ook niet laten om even te grinniken. We wachtten af terwijl Norbert tegen de wanden van zijn kist beukte. Zo’n 10 minuten later kwamen er 4 bezems aan zoeven door de duisternis. Ze waren een vrolijk stel. Ze lieten ons het geïmproviseerde tuig zien waarin ze Norbert konden vervoeren. We hielpen allemaal om Norbert stevig vast te gespen. We gaven ze een hand, we gaven ze ook een brief mee die ze aan Charlie moesten geven. We bedankten ze hartelijk. Ze stegen op, ze verdwenen en waren weg. ‘Kom je Rose?’ vroeg Harry terwijl hij naar de trap liep. ‘Nee ik ga vliegend terug. Ik ben via een raam van een van de slaapkamers weg gevlogen’ zei ik. ‘Oké, dan zien we je morgen weer!’ ze liepen de trap af. Ik draaide het hartje weer om en vloog in de richting van het raam waar ik naar buiten gevlogen was.