16.

We vlogen met de snelste snelheid terug. Ik was de hele reis stil, ik dacht alleen maar aan hoe het met Bas ging. Ik hield veel van mijn broertje, we konden het goed vinden met elkaar en hadden bijna nooit ruzie.
We mochten gelukkig landen op het dak, zo snel als we konden gingen we naar de kamer waar Bas lag. Met trillende handen maakte ik de deur open. Daar lag hij dan in een groot wit bed met zijn ogen gesloten en allemaal draadjes en slangetjes aan hem en naast het bed allemaal apparaten die uitslagen gaven van de info die van de draadjes en slangetjes afkomstig was. Gelijk werd ik omhelsd door mijn ouders. Ik maakte me los en liep naar Bas toe. Ik hoorde voetstappen weg sterven en een deur zachtjes dicht slaan. Ik pakte een stoel en hing naast het bed zitten. Ik pakte zijn hand vast en begon tergen hem te fluisteren. ‘Wat heb je nou weer gedaan gek? Word alsjeblieft wakker?’ hij lag in coma dus ik wist dat hij eigenlijk niet wakker zou worden. ‘Wist je nog dat we uren op de zolder speelden? Soms samen Robbert? We deden toen dat we geen ouders meer hadden en Robbert en ik waren zogenaamd broer en zus en jij was ons jongere broertje… weet je nog hoe we je noemden? Ik wel… we noemden je Gaga omdat je dat altijd zei’ ik grinnikte een beetje toen ik er aan terug dacht. ‘Of dat we niemand anders nodig hadden om mee te spelen op vakantie behalve ons zelf…’ er gleed een eenzame traan over mijn gezicht. ‘Word alsjeblieft wakker?’ probeerde ik nog een keer. Ik stond op en ging weer naar buiten. Mijn ouders gingen gelijk weer naar binnen. Ik ging tegen de muur tegenover de deur zitten met opgetrokken knieën, ik sloeg mijn armen er om heen en legde mijn hoofd op mijn knieën. Er ging iemand naast me zitten, waarschijnlijk Niall. Hij sloeg zijn armen om mij heen en fluisterde troostende woordjes in mijn oor. ‘Ssst… Everything is gonna be alright…’ opeens vloog de deur open. ‘Esther hij is wakker! kom snel kijken! Zuster hij is wakker!’ riep mijn moeder door de hele gang. Er kwamen allemaal mensen in witte kleding van het ziekenhuis aangerend en liepen de kamer in, ik wilde ook maar het mocht niet van een van de verpleegsters. Van binnen kookte ik van woede, hoe durfden ze me niet binnen te laten!? Ik was godverdomme zijn bloed eigen zus! Ik wilde naar binnen stormen en de boel bij elkaar schreeuwen over het feit dat ik niet binnen mocht komen maar Niall hield me tegen. ‘Don’t! You’ll just make things worse if you go in there and scream at them’ hij had gelijk, dadelijk mocht ik helemaal niet meer binnen komen. Met een zucht ging ik weer naast hem zitten en legde mijn hoofd op zijn schouder. Opeens begon mijn maag enorm te knorren, ik had honger en niet zo’n beetje ook. We begonnen allebei te lachen en na 5 minuten lagen we in de slappe lach omdat onze magen alleen maar meer begonnen te knorren. Na een uur gelachen, gepraat en gewacht te hebben kwamen ze eindelijk naar buiten en zeiden dat we eindelijk naar binnen mochten. ‘Bas!’ riep ik blij en omhelsde hem stevig. ‘Wil je dat aub nooit meer doen?’ fluisterde ik. ‘Is goed… en ja ik weet het allemaal nog’ fluisterde hij terug. Ik liet hem los en keek hem glimlachend aan.