15.

Nog net kreeg ik het voor elkaar het glas dat mijn moeder naar mijn gezicht smeet te ontwijken. ‘Doe normaal!’ Schreeuwde ik naar haar. ‘Doe het zelf!’ ‘Hoe kan dat als jij me gewoon gaan beschuldigen van het stelen van geld! Voor het geval je het nog niet wist of vergeten was, we hebben de loterij gewonnen en ik heb een goed betaald baantje!’ Schreeuwde ik woedend naar mijn moeder. ‘Wie heeft het anders gedaan dan!’ Schreeuwde ze terug. Ik zag mijn zusje gemeen lachen. Dat was genoeg bewijs om te weten dat zijn het gedaan had. ‘Kijk naar haar!’ Ik wees naar mijn zusje. ‘Fé heeft het gedaan!’ Weer ontweek ik net een glas dat naar me toe werd gegooid. ‘Gestoord kut wijf! Ik haat je! Val toch helemaal kapot!’ Schreeuwde ik. ‘Maak dat je weg komt! Laat ik je hier de rest van de dag niet meer zien!’ ‘Mooi! Dat was ik toch al van plan!’ Ik liep naar mijn kamer, kleedde me om naar mijn sportkleren, deed mijn haren in een staart, pakte mijn telefoon en MP4, een flesje water uit mijn mini koelkast en liep naar buiten. Ik zette Blood (Empty Promises) van Papa Roach op en zong voordat ik ging rennen nog even de eerste 2 zinnen mee. ‘I will forgive but I won’t forget. And I hope you know you’ve lost my respect.'
Na in een uur de helft van mijn route te hebben gerend kwam ik in het park. Ik probeerde door het rennen de ruzie met mijn moeder te vergeten, maar ik had me alleen maar kwaad gemaakt. De tranen liepen over mijn wangen, dus ging ik naar de “hut” die ik ooit samen met een vriendinnetje had gemaakt. Helaas ging ze 2 weken later in Canada wonen. Huilend ging ik met opgetrokken knieën waar ik mijn armen omheen sloeg op de grond zitten. Ik probeerde alles te vergeten, maar het werd alleen maar erger. Ik legde kort mijn hoofd tegen de “muur” en liet mijn hoofd daarna op mijn knieën rusten. Nog steeds was ik aan het snikken. Ik trok met een ruk mijn oortjes uit. Muziek zou me op dit moment toch niet kunnen helpen. ‘Hello? Are you okay?’ Hoorde ik een bekende stem vragen. Ik keek op om in de bezorgde ogen van Louis te kijken. ‘Oh, hi Lou,’ zei ik terwijl de tranen van mijn gezicht veegde. ‘What’s wrong?’ Vroeg Louis terwijl hij naast me kwam zitten. ‘Nothing, just had a fight with my mom, again,’ vertelde ik hem.