|| 13

Even later liep ik samen met June richting het grote plein van Castle town. June keek ondertussen haar ogen uit naar alle huizen, straten en de andere stadse bezienswaardigheden. We waren nog één straat verwijderd van het grote plein en liepen langs een muurtje met een bloemenperkje erachter. June liep stug door, vastbesloten naar het plein te gaan. ‘Wat een mooi uitzicht, hé!’ Hoorde ik een stem zeggen. Ik keek opzij en zag op het muurtje een meisje zitten wat ik nog niet eerder had opgemerkt. Ze had ontzettend lang blond haar met linten erin en droeg een duur uitziend zwart jurkje. Ik stond even stil en keek haar niet-begrijpend aan. June kwam ook tot stilstand en keek ons beide met een verbaasde blik aan. Ze haalde haar hand overdreven door haar lange blonde haren en zwaaide een pluk elegant naar achteren. ‘Je hoeft niet zo naar me te staren, hoewel ik weet dat je zo’n beroemdheid als mij niet kunt negeren.’ Ik rolde met mijn ogen, afvragend wat er mis met haar was en wilde doorlopen. ‘Ik zie dat je haast hebt? Je kunt nog best even van mijn aanwezigheid genieten.’ Ik hoorde dat ze een lachje uit haar keel perstte en ik besefte dat ik mijn tijd stond te verdoen.
‘Ik heb werkelijk geen idee wie je bent, en het maakt me ook niet uit, dus…’
‘Wat!..’ Ze keek me met grote geschokte ogen aan en plaatste haar hand bij haar wang. ‘Iedereen kent mij hier, mijn vader is een belangrijke ambtenaar op het kasteel weet je’ Ik haalde mijn ongeïnteresseerd mijn schouders op waarna zij me met afkeurende blik aankeek. June was ondertussen naast me komen staan en trok aan mijn pols als teken dat ze het zat was. Terwijl ik me omdraaide en met haar meeliep riep het meisje me nog iets na. ‘Ik ben Florianne Amitée Moreau, en mijn familie heeft veel invloed hier, het is maar dat je het weet.’

Het marktplein was volgestampt met mensen die hun dagelijkse bezigheden uitvoerden. Het was een ongelofelijk drukke middag, en de massa´s mensen hadden niet alle loopruimte meer. Ik had samen met June een plekje bij de fountain gevonden en een ijsje gehaald bij een marktkraampje wat in de buurt zat. ´Ik heb het kasteel altijd al willen zien!´ Zei June die verwonderd naar het kasteel keek terwijl ze haar slagroombolletje oplikte. Hyrule Castle stak hoog boven de markt uit en liet een grote indruk achter. Eigenlijk wel typisch als je je bedacht dat de koninklijke familie niet al te groot was.
´Wat zou ze nu aan het doen zijn?’ Ik keek June even vragend aan maar besefte daarna dat ze het waarschijnlijk over prinses Zelda had. Ze had een grote celebrity-status in Hyrule waardoor kleine meisjes haar vaak als voorbeeld zagen. ‘Persoonlijk denk ik dat ze zich nu verveeld in een saaie vergadering terwijl wij lekker buiten in het zonnetje een ijsje zitten te eten.’ June glimlachte en nam nog een lik van haar ijsje. Ik keek naar de winkels aan de rand van het plein, er was een gezellig uitziend terrasje wat tot de nok toe gevuld was met mensen. Er zaten een aantal vreemde types tussen, en een leuke jongen met bruin haar… ´Eleanor! Kunnen we nu bij de markt kijken?!’ Ik schrok op van June die blijkbaar door haar ijsje heen was. Ik haalde mijn schouders op om vervolgens te knikken. June schoot van links naar rechts tussen de kraampjes en ik kreeg moeite haar bij te houden. Uiteindelijk bleef ze stilstaan bij een sieradenkraampje, ik duwde mezelf door de mensenmassa heen en ging naast haar staan. ‘Mocht je het willen weten, ik kan niet door mensen lopen.’ Zei ik chagrijnig. June gniffelde even kort en liet daarna haar ogen weer over de sieraden glijden. Een jongen met heel licht wit haar die naast haar stond, reek uit naar de kraam.
‘Deze zou je goed staan,’ zei hij vriendelijk terwijl hij een ketting met een klokje omhooghield. Ik zag gelijk June’s ogen groot worden. Ze leek geen problemen te hebben met het feit dat een vreemde jongeman haar aansprak en ook nog eens keuzes voor haar begon te maken. ‘Die vind ik echt leuk!’ June draaide zich om naar mij en keek me smekend aan. ‘Jij bent zeker haar zus, ik moet zeggen; jullie lijken echt op elkaar.’ Hij keek mij nu ook aan en ik voelde nog steeds June’s oogjes op me rustten. Ik wist dat ik genoeg geld bij me had, dus ik kon haar wel een leuk aandenken gunnen. ‘Ja, dat hoor ik wel vaker,’ zei ik als antwoord. ‘En June als je het echt wilt, van mij mag je.’ Ik overhandigde haar het zakje geld waarna ze een dankbaar gebaar maakte en richting de kraam liep om te betalen. De jongen kwam op zijn plaats dichter bij mij in de buurt. ‘Sorry, ik kon het niet laten, ik zag haar staan en het leek me wel passend.’ Ik glimlachte als teken dat het geen probleem was. Toen ik eens goed naar hem keek, kreeg ik er een vreemd gevoel bij. Hij had iets mysterieus en vreemds maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Maar ik kon wel zeggen dat hij lef had. ‘Ik moet trouwens gaan, ik had eigenlijk wat te doen.’ Zei hij waarna hij zich omdraaide. ‘Wacht! Heb je toevallig ook een naam?’ Hij draaide zijn hoofd om. ‘Het is Felix, en ik weet zeker dat dit niet onze laatste ontmoeting zal zijn.’ Mij achterlatend met die vreemde uitspraak liep hij verder de massa in. Ik was zo verbaasd dat ik nauwelijks merkte dat June alweer naast me stond. Ze duwde het zakje in mijn hand en trok haar gezicht in een grimas.
‘En dat brengt onze vreemde-mensen-teller op 2, met jou in de buurt vraag ik me af wie we hier nog meer tegenkomen!’