Tijdrekken

De dag dat Olivier gejaagd had, veranderde alles. Sneeuw smolt, de zon liet zich zien. School werd drukker. Dromen begonnen te spreken.
Tijdens de lessen kwamen beelden langs. Eerst alleen wat sneeuw, dan afdrukken van klauwen. Rune en Olivier gingen steeds harden rennen. Sjalen en mutsen vlogen af, lieten een spoor achter. Sneller en sneller bewogen hun schaduwen tussen de bomen. Wolkjes adem konden hen niet bij houden. Armen werden benen, passen sprongen. Als wolfachtigen jaagden zij op wild. Hun oren gespitst.
Groot vee viel op. Getrappel verraadde het beest. Met één klap sloeg de jongen een wild zwijn buiten westen. Ze zag hoe het kloppende hart uit de ribbenkast getrokken werd.
'Gatver'
'Ja, ik weet het, dat hele voortplantingsgedoe. Maar het hoort nu eenmaal bij bio', fluisterde Emily.
Denise schudde zichzelf wakker uit de dagdroom. De hele ruimte om haar heen was gevuld met leerlingen. Niet met bomen en sneeuw. Alleen leerlingen en wat opgezette dieren. Eveneens gatver voor die dieren op sterk water. Gelukkig maar dat niemand wat door had. Nu had ze tenminste de kans gekregen om haar hersenen met iets... niet constant goors bezig te houden. Als het over voortplanting ging had ze niks gemist.
Omdat ze echt geen zin had om al die smerige details in haar hoofd te zien, staarde ze maar wat naar de klok. Hij ging veel ste langzaam vooruit. Het leek uren te duren voordat de lange wijzer verschoof.
'Hierna nog geschiedenis'
Romé en Denise zakten onderuit. De energie leek nu al weg te stromen. Geschiedenis, dat kon haar hand echt niet aan. Vermoeid zakte de hand langs de tafel. Levenloos bungelde hij, te lui om de pen op te pakken.
Pas bij de bel, die veel te laat ging, komt er weer beweging in. De energie was terug. En zo weer weg bij de gedachte aan geschiedenis. Uiteindelijk kwamen de boeken wel in de tas maar makkelijk ging het niet.
De meiden sleurden elkaar mee naar het lokaal. Totdat Romé erachter kwam dat haar boeken nog in haar kluis lagen. Snel sprintten de drie door de halve school. Geen van alle wou het lokaal binnen voordat de les echt begon. Elke minuut die ze misten ging van de lestijd af.
'Wat zou er deze keer worden verteld? Volgens mij waren wij bij de middeleeuwen'
'Hoofdstuk 6 paragraaf 2, bladzijde 35', mompelde Emily.
Romé en Denise keken haar vreemd aan.
'Daar waren we gebleven', verklaarde Emily.
Een grote O ontsnapte uit Romé's en Denises mond. Typisch Emily om dat soort details te weten. Hoe ze het deed was een wonder.
'De renaissance', voegde Emily er nog aan toe, die wist dat de twee geen idee hadden wat het andere inhield.
Eenmaal terug in de les valt de slaap moeilijk tegen te houden. Denise begint te tekenen, Romé bedenkt verhalen, Emily doet haar best om haar hoofd bij de les te houden.
Denise tekende wat over de Renaissance, daar ging die les over. Allerlei ouderwetse kledingstukken en voertuigen besmeurden haar schrift. Opletten werd steeds moeilijker en haar ogen vielen bijna toe. Helaas maakte iets binnenin haarzelf haar wakker. Ze mocht niet slapen, niet nu. Er was iets. Haar ogen dwaalden af naar Romé. Romé, die opeens de aandacht weer bij de les had.