Hoofdstuk 27

Charlie parkeert de auto en stapt uit. Ik stap ook uit en zie dat we in een klein dorpje zijn. “Kom”zegt Charlie en hij pakt mijn hand vast. Hij trekt me mee naar een plekje midden in het dorpje. Het is geweldig. Het is super mooi, bijna sprookjesachtig. “Wil je mij dit laten zien?” “Ja. Laten we even gaan zitten.” Charlie loopt naar het bankje dat er staat en gaat zitten. Ik ga naast hem zitten en kijk om me heen. “Waarom heb je me hier naartoe gebracht?” “Ik kom hier vaak.” “Waarom?” “Als ik alleen wil zijn of als ik even weg wil uit Londen.” “Alleen zijn?” “Ja, om na te denken bijvoorbeeld. Om rust in mijn kop te krijgen.” Charlie staart voor zich uit en zijn stem klinkt emotioneel. “Charlie, is er iets?” Charlie draait zijn hoofd naar mij toe en kijkt me aan. “Het spijt me, Aimee. Het spijt me zo erg.” “Wat? Charlie, wat is er?” “Het spijt me dat ik je heb laten vallen. Ik wilde het niet.” “Wat wilde je niet Charlie? Ik begrijp je niet.” “Ik wilde je niet achter laten. Ik wilde het niet doen.” Ik zie een traan bij Charlie naar beneden rollen. Ik veeg hem weg en trek Charlie tegen me aan. “Rustig, Char. Dat is gebeurd, we kunnen niet meer terug. Laat het achter je.” “Ik kan het niet, Aimee.” “Waarom niet?” “Je moet het weten.” “Wat moet ik weten?” “Dat ik van je hield.” “Dat weet ik toch. Hé, rustig. Ik weet dat je van me hield.” “Ik heb nooit laten zien, hoeveel ik van je hield.” Charlie gaat rechtop zitten en kijkt me aan. Daar heeft hij wel gelijk in. Hij heeft me nooit laten zien, hoeveel hij van me hield. “Ik hield heel veel van je. Zoveel dat ik je ten huwelijk wilde vragen.” “Wat”zeg ik fronsend. Hoorde ik dat nou goed. Wilde hij mij ten huwelijk vragen. “Ik wilde je na het schoolfeest ten huwelijk vragen maar er lagen een paar dingen in de weg.” “Maar na het schoolfeest heb jij het uitgemaakt. Charlie, ik begrijp het niet meer.” “Mijn vader wilde het niet. Hij wilde jou niet als schoondochter hebben, omdat je te arm was.” “Echt”zeg ik met een gebroken stem. Charlie’s ouders waren altijd zo aardig tegen me. Ook zijn vader. Waarom heeft hij nooit iets gezegd of laten merken? “Ik mocht niet met je trouwen. Toen ik zei dat ik echt van je hield en daarom met je wilde trouwen, werd het mij verboden door mijn vader. Hij zei, dat als ik wel met je zou trouwen hij iets bij jou zou doen. Ik ben toen zo boos geworden. Ik heb dingen kapot gegooid en gescholden met woorden die ik niet ga herhalen. Ik was zo boos. Jij hebt mij nog nooit zo boos gezien. Ik heb mijn vader uitgemaakt voor dingen, waardoor hij nog bozer werd. Ik moest het gelijk met je uitmaken en als ik dat niet zou doen, zou hij ervoor zorgen dat jullie op straat zouden te komen staan. En ik wist dat hij dat kon doen, aangezien hij allemaal mensen van de bank kent. Ik wilde je niet kwijt, maar ik kon niet anders. Ik moest je laten gaan en nooit meer naar je om kijken. Daarom heb ik het uitgemaakt en nooit meer iets van me laten horen. Ik kon het niet Aimee. Ik wist dat ik je pijn had gedaan en ik wilde niet weten hoeveel pijn je hebt gehad. Toen ik Esther leerde kennen werd ik weer verliefd maar ik ben jou nooit vergeten.”Charlie stopt met praten en ik staar voor me uit. Als die jaren, waarin ik zo boos en verdrietig ben geweest, is alleen maar omdat iemand mij niet als schoondochter wilde hebben. Ik was te arm? Langzaam rollen de tranen over mijn wangen en ik blijf voor me uit staren. Charlie’s hand komt naar mijn wang toe maar ik ga een stukje naar achter. Charlie trekt zijn hand weer weg en blijft naar me kijken, wat ik in mijn ooghoeken zie. “Aimee, zeg alsjeblieft iets. Word boos, schreeuw tegen me maar blijft alsjeblieft niet stil.” Ik draai mijn hoofd om en kijk Charlie recht in zijn ogen aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het lijkt net alsof ik leeg ben van binnen. Dat ik alleen een buitenkant heb. De tranen blijven stromen en Charlie trekt me tegen zich aan. Ik klamp me vast aan zijn jas en laat alle tranen lopen. Mijn lichaam schokt van het huilen en Charlie slaat zijn armen steviger om me heen. “Aim, rustig.” Ik voel mezelf al iets rustiger worden en kan eindelijk iets zeggen. “Jarenlang heb ik gedacht dat ik het probleem was. Dat ik niet goed was en dat je het daarom hebt uitgemaakt met me. "Ik dacht dat ik moest veranderen want ik was degene die was gedumpt. Ik heb de gekste dingen gedaan. Ik ben me anders gaan kleden en gedragen en nog steeds kreeg ik geen nieuw vriendje. Ik begreep niet waarom. Ik was toch veranderd. Ik wilde zo graag weten, waarom jij het had uitgemaakt zodat ik dat kon veranderen. Maar wat blijkt nu. Ik hoefde niks te veranderen aan mezelf. Het was namelijk niet mijn schuld dat het uit is gegaan. Het kwam door iemand die mij niet accepteerde om wie ik was. Als ik dit jaren geleden te weten was gekomen, dan had ik mezelf nooit hoeven te veranderen. Jij hebt mij niet gezien, toen je weg was en misschien was dat ook wel beter. Ik wil mezelf nooit meer zo voelen.” “Alsjeblieft Aimee. Ik weet dat je veel pijn hebt gehad maar ik wil het niet weten. Ik ga me dan alleen nog maar ellendiger voelen.” “Dat denk ik niet. Luister gewoon naar me oké.” “Oké.” “Ik voelde me zo raar. Ik voelde me alleen ook al had ik altijd iemand in mijn buurt. Ik heb zoveel gehuild dat er geen tranen meer kwamen en ik heb nooit begrepen hoe ik zoveel pijn kon leiden door één iemand maar nu weet ik waarom. Ik was niet alleen mijn vriendje kwijt. Ik was mijn beste vriend ook kwijt. Ik hield zoveel van je, dat het gewoon niet meer normaal was. Toen jij het uitmaakt dacht ik dat ik de enige was die zoveel van iemand kon houden, maar toen je net vertelde wat er echt gebeurd was, weet ik dat jij dat ook had en dat geeft me een goed gevoel. Alsof het niet voor niks was. Dat wij echt iets waren.” “Wij waren echt samen. Heel echt. Toen ik met Esther kreeg voelde ik dat er iets niet meewerkte en ik wist dat dat alleen kon veranderen als ik jou de waarheid zou vertellen. Nu kan ik verder, zonder dat ik me schuldig voel.” “Jij en Esther zijn leuk samen. Jullie vullen elkaar aan. Ik kan aan je zien, dat je gelukkig bent.” “Dat ben ik ook. Jij zal ook de ware vinden, Aimee. Dat weet ik zeker. Ik hoop dat jij ooit op een dag, net zoiets gaat voelen, als ik voor Esther voel. Esther kan soms een bitch zijn maar ze is echt geweldig.” Ik kijk Charlie aan en zie dat hij echt gelukkig is. “Ze is ook geweldig”lieg ik en bijt op mijn lip. Charlie kijkt me aan en lacht naar me. “Ik ben blij dat jij nu de waarheid weet.” “Ik ook.” Charlie trekt me weer naar zich toe en slaat zijn arm om me heen. Zo blijven we nog een tijdje zitten.