The new kid *22*

'Nou, die avond toen ik je gebeld had toen ik aan het slapen was heeft Lenny mijn mobiel gecheckt. Hij maakte me gelijk wakker met de vraag: "Wie is Nick?". Ik was nog verdraast van slaap en murmelde iets van "Een vriend. hoezo?"' Toen ze dat zij klonk haar stem echt alsof ze net uit bed was komen. 'Nou hij niets zeggen en weg lopen. Ik sta op en ga achter hem aan want ik wil weten wat er is. "Wat?" vroeg ik nog een keer. "Jij belt mensen? Je weet donders goed dat dat niet mag, dus neem ik hem in." Ik heb het wat opgepoest maar dat was het ongeveer. Ik kon daar natuurlijk niets tegen doen. Ik had hem nog even uitgescholden over dat ik geen vrienden meer mog bellen om te vragen hoe het met hen gaat. Ik boos naar mijn kamer toe gestapt. Lenny nog proberen uit te leggen dat hij de regels niet maakt en zo maar ik had geen zin om daar op te reageren. Na een paar minuten viel ik weer in slaap omdat ik dood op was.
De volgde dag natuurlijk weer naar de rechtszaal. Ik had er echt geen zin in. Ik had geen zin in tranen van mij en Lilly maar ik moest wel ik kon haar er niet alleen voor laten staan. Ik heb veel niet prettige dingen gehoord' Ik hoorde dat ze een brok in haar keel kreeg. 'Wat er wel allemaal niet gebeurd is met hun.'
'shhh, rustig, het komt allemaal goed.' probeerde ik haar te kalmeren. 'Rustig.'
'Sorry, het ligt een beetje gevoelig.' De tranen waren zo duidelijk in haar stem te horen.
'Je hoeft je niet te verontschuldigen voor zo iets.' Ik wou dat ik bij haar was zodat ik haar vast kon houden. Dat ze op mijn schouder uit kon huilen. Dat ik iets anders kon doen dan alleen door de telefoon te praten.
'Nou, je kan ongeveer horen wat ik en Lilly de hele tijd hebben gedaan.' Ze lachte licht maar ik wist zeker dat ze nog steeds aan het huilen was.
'En gister nog iets gedaan?' Ik wilde haar afleiden.
'De verdachte was gisteren het grootste deel van de tijd.' Aan haar stem hoorde ik dat ze niet niet verder over wou praten.
'Maar wat is er eigenlijk vandaag allemaal gebeurd met jij stelen en wegrennen?'
'Vanmorgen was ik samen met Lilly aan het praten over dat ik jullie informeerde en dat Lenny mijn mobiel had afgepakt. Zelf was ze gaan zeggen "Als ik een mobiel van ze mocht, had ik hem nu aan jou uitgeleend maar bij mij zijn ze nog strenger."' Ik begon te horen dat het brok in haar keel wat kleiner aan het worden. 'Lenny, die op ons lette, was tijdens ons gesprek in slaap gevallen. Hij was de hele nacht opgebleven om mij in de gaten te houden. Zijn mobiel ging af maar hij werd er niet wakker van, na een paar keer was hij gestopt met overgaan. Lilly en ik wisselde een blik en probeerde toen zo stil mogelijk zijn mobiel uit zijn zak te halen. Na een tijdje hadden we hem eruit gevist en zei ze "Ren, bel je vrienden en dan terug komen. Ik probeer hem zo lang mogelijk hier te houden als hij wakker word." Ze zag me twijfelen. "Ga, ik red het wel, zo kan ik teminste ook is een keer wat spannends doen." Ik rende de deur uit. Tijdens het rennen probeerde ik jou nummer te herinneren wat me blijkbaar redelijk lukte.' Ik hoorde iets van schaamte in haar stem. 'Ik was al halverwege toen je eindelijk op nam. Maar waarom nam je niet gelijk op?'
'Ik hoor al de hele tijd mijn mobiel afgaan terwijl het niet gebeurd. En net als ik echt gebeld word denk ik dat het nep is.' zegde schaapachtig.
'Dat verklaard veel.'
'Maar die Lenny is hij gewoon politie?' Ik was te nieuwschierig om het te vragen.
'Nee, hij is van de FBI.'
'Groot.'
'Hij moet ook op Lilly letten.'
'Maar waar ben je nu eigenlijk. Wat is de veilige haven?'
'L.A. beach. Lekker op het strand zitten niemand merkt me hier op.'
'Vast veel zonende mensen.'
'Niet echt, het is nu zons ondergang.' zei ze. 'Veel koppeltjes eerder die er samen van genieten.'
'Heel romantisch.' Waarom was ik daar niet?
'Ja.' zei ze maar het klonk alsof ze iets jammer vond. Ik hoorde wat geristel of de achtergrond en Mike zacht vloeken.
'Wat is er?'
'Luister en praat niet, oké?' Haar stem klonk kwaad.
'Oké.' zei ik een beetje onzeker.
'Hallo.' zei Mike.
'Waarom was je weg gegaan?' vroeg een man.
'Omdat ik me opgesloten voelde in die kamer, Lenny.' Haar stem klonk woedend.
'Heb je gehuild?' vroeg Lenny bezorgd.
'En?' vroeg ze kwaad. 'Ik voel me net een gevangene. Ik wilde wat vrijheid. Het brengt herinneringen boven om hier te zijn.'
'Je weet dat het gevaarlijk is voor je om weg te gaan.' zei Lenny. Ik hoorde wat stof bewegen. Had ze haar mobiel op luidspreker gezet zodat ik het gesprek zou horen?
'En? Ik kon er niet meer tegen.'
'Wil je jezelf dood krijgen?'
'Natuurlijk niet, maar ik kon er gewoon niet meer tegen. Het de heletijd opgesloten zitten. Het niet bellen regime.'
'Je weet heel goed waarom je niet mag bellen en je weet dat je morgen avond weer op het vliegtuig zit naar Texas, dus zo erg is het ook weer niet.' Morgen avond dus ze was er bijna weer. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk.
'Ja, ja maar hoe heb je me eigenlijk kunnen vinden?'
'Er zit een zender in die mobiel. Ik weet hem altijd te traceren.'
'Verdomme, had toch een telefoonhokje moeten nemen.' Hij lachte even.
'Kom we gaan weer terug.'
'Tuurlijk.' zei ze tobbend.
'Wat heb je eigenlijk met mijn mobiel gedaan?'
'Zit in mijn zak. Was hun nummer vergeten.'
'Jammer, dat je je eigen niet had genomen, hè?'
'Heel erg.'
'Maar mag ik hem terug.'
'Oké, sorry.-' Was het laatste wat ik hoorde. Ze had opgehangen. Maar ik had aardig wat gehoord.
Die Lenny klonk best wel aardig. Hij was niet kwaad om Mike omdat ze gevlucht was of omdat ze spullen had gestolen van hem. Maar Mike had het niet zo op hem maar is door hem ook soort van opgesloten dus kon ik het begrijpen.
Maar waarom zou zij in gevaar zijn als ze naar buiten ging? Was ze echt zo belangrijk? Misschien omdat ze wist waar Lilly was of misschien wist ze wie de kroongetuige was. Ze hoefde haar alleen maar te marte... Ik kon niet verder denken. Ik was te kwaad. Als iemand haar maar ook iets aan deed. Ik wou niet eens weten wat voor consequenties daar van zouden zijn. Zou ik echt naar L.A. toe gaan? Het antwoord was simpel : Ja. Ik zou gaan. Als er ook maar iets ergs met haar zou gebeuren zou ik gelijk op een vliegtuig stappen of een auto pakken. Maakte niet uit hoe, ik zou daar komen en snel ook. Ookal was het strafbaar of gevaarlijk. Als zij mijn hulp nodig had zou ik er zijn.
Ik probeerde mezelf te kalmeren. Maar er is niets met haar aan de hand. En er zal ook niets met haar gebeuren. De FBI let op haar, er zal niets gebeuren. Het lukte al een beetje. Mijn ademhaling ging al langzamer en mijn hartslag was ook al wat omlaag gegaan. Ze is volkomen veilig. Maar wat als ze er weer op uit gaat en ze kunnen haar deze keer niet vinden, zei een stemmetje in mijn hoofd. Maar dat doet ze niet. Ze weet wel beter. Toch?