Chapitre Dix

Amelia Rousseau

Ik hoop dat Luca z'n excuses aanbied vandaag aan me, maar ik heb hem de hele dag nog niet gezien. Is hij soms niet naar school gekomen omdat hij een kater heeft van gisteravond? Zou toch eigenlijk best typisch zijn. De hele les zit ik maar wat te piekeren erover, wat simpelweg gewoon nergens op slaat eigenlijk. Ik schrik op van de bel die plots gaat. Ik pak m'n boeken in en sta op. Dat was m'n laatste les vandaag. Morgen nog 1 les en dan heb ik weekend. Ik gooi m'n tas over m'n schouder en kan naar huis. Ik stap de metro in en houd m'n tas dicht tegen me aan. Je weet maar nooit, heeft m'n moeder me altijd nog duidelijk gemaakt. Het zou niet de eerste keer zijn dat het gebeurt dat er iets in de metro gestolen word. Ik ben daar echt veel te voorzichtig mee. Maar beter te voorzichtig dan helemaal niet, he. Als ik op het punt ben waar ik moet zijn, stap ik uit en zet ik mijn mobiel eens aan. Het is wel makkelijk als die uit staat tijdens school. Ik ben niet echt echt type die de hele dag op haar mobiel zit, waardoor ze de mensen om zich heen niet meer ziet. Er staat dat ik een gemiste oproep heb van Luca, en ik krijg een glimlachje op m'n gezicht. Hij wil vast sorry zeggen van gisteren. Meteen bel ik hem terug.
"He, schat", zeg ik vrolijk als ik door de straten van Parijs loop.
"Hoi", klinkt een beetje schor vanaf de andere kant van de lijn.
"Waarom had je gebeld?", vraag ik. Ik druk op het knopje van het stoplicht dat op rood staat, en wacht geduldig. Langzaam komen er steeds meer mensen bij me staan die ook over willen steken.
"O, ja, ik maak het uit", zegt hij nonchalant. Ik sta stokstijf stil en hoop dat ik het verkeerd gehoort heb.
"W-wat?"
"Ja"
"J-je maakt het uit?", vraag ik stotterend. Ik kijk even om me heen, en zie dat iedereen al is begonnen met lopen. Ik blijf nog steeds stil staan.
"Ja" Het klinkt zo kortaf.
"Waarom?", vraag ik, helemaal van slag af.
"Gewoon"
"Gewoon?!", roep ik uit.
"Sorry Amelia", zegt hij. Vervolgens hoor ik een piep en heeft hij opgehangen. Wacht, heeft hij nou echt opgehangen? Ik staar naar mijn mobiel in mijn handen. Heeft hij het nou echt uitgemaakt? In een soort trance wil ik verder lopen, tot een vrachtwagen aan me voorbij raast. Ik word naar achter getrokken.
"Wat doe je?!", wordt boos tegen mij gezegd. Ik schrik op van de jongen.
"S-sorry. Ik da-acht dat het groe-oen was", stotter ik.
"De volgende keer uitkijken, he", zegt hij al wat vriendelijk. Ik knik hevig. Daar schrok ik toch echt wel van. Niet veel later gaat het stoplicht op en groen en kan ik veilig oversteken. M'n benen trillen de hele weg dat ik naar huis loop. Ik probeer hem nog honderd keer terug te bellen, maar steeds neemt hij niet op, of drukt hij weg.

Ik kom thuis en Ines is vrolijk aan het dansen op een liedje van Nicki Minaj. Ze merkt niet eens op dat ik binnen ben gekomen. Ik zet m'n tas op de tafel neer en ga door naar m'n eigen kamer. Daar laat ik me op bed vallen en verberg ik m'n gezicht in m'n kussen. Waarom? WAAROM? Ik sla hard in mijn kussen en begin te snikken.
"Amelia?", hoor ik Ines zachtjes vragen. Ik merk dat ze de muziek heeft uitgezet, en ze staat in de deuropening. Ik ga rechtop zitten en kijk haar met rode betraande ogen aan.
"Luca", zeg ik zacht. Ines komt naar me toe en omarmt me meteen. Ik hoop niet dat ze een 'ik zei het toch'-preek gaat geven, want dan ga ik boos worden. Ik ben al hartstikke boos op Luca.
"Heeft hij het uitgemaakt?", vraagt Ines.
"Je wilt niet weten hoe", zeg ik boos door m'n tranen heen. Ines kijkt me vragend aan. "Hij belt me op, en als ik vraag waarom, zegt hij gewoon. HIJ MAAKT HET UIT EN ALS IK VRAAG WAAROM ZEGT HIJ GEWOON. GEWOON! EN VERVOLGENS HANGT HIJ OP! HUFTER", roep ik kwaad.
"Wacht?! Is er daarvoor nog iets gebeurd? Jij was toch boos op hem, in plaats van andersom?" Ines snapt er niet veel van, maar net zo weinig als ik snap.
"Ik heb geen idee. Hij mag het helemaal niet uitmaken! IK ben boos op hem! Hij zou sorry moeten zeggen!", roep ik boos uit.
"Je bent tenminste van hem af"
"Maar het is toch wreed!"
"Hij is een asshole, Mel", sist Ines. Ik zucht en val in Ines armen. Ik ben dan wel boos op hem, heel erg boos, maar ik wil hem ook niet kwijt.