Hoofdstuk 3

Vanuit Eva:
Ik veeg over mijn wang. Als ik op mn hand kijk zie ik eend zwarte streep. Ik kijk in de spiegel op de muur. Bah, ik lijk wel een zombie met al die uitgelopen mascara! Ik ga weer naast Sharon zitten, aan het bed. Ze ligt na de val in het ziekenhuis en is nog niet wakker geweest. Het is nu al 4 uur geleden dat ze viel. Ik maak me echt zorgen. Dan komt er nog een jongen, maar ik kan het niet zien want er zit een doek tussen. Sharon ligt op een kamer voor 2 personen. Ik hoor de dokter zeggen: "Zozo jongen, je bent hard gevallen. Laat die arm maar eens zien." na een tijdje uhuh, oke, en allemaal zulke dingen hoor ik de dokter: "Je arm is net niet gebroken, maar wel zwaar gekneusd. Morgen mag je weer weg. Je bent trouwens niet alleen op deze kamer, je hebt een kamergenootje. Sharon heet ze." Ik hoor voetstappen en zie de dokter eerst achter het doek vandaan komen, daarna ook een jongen. Ik herkende hem. Nee? Serieus? Daan? Daan Zwierink? Ik werd rood. Wat was hij mooi. 1 minuut was er stilte, dat was nogal een raar moment dus ik begon maar: "Hoi! Ik ben.. Ikkuhh ben Eva." Daan lacht lief. "Ik ben Daan." "Ja! Daan van MainStreet." Ik bloosde. "Ben je een mainiac?" vroeg hij. "Ja een beetje." mompelde je, terwijl je eigenlijk wilde schreeuwen: JA NATUURLIJK wie is er nou geen mainiac? Maar ik beheerste me en lachte. Ik smolt weg in zijn mooie, helderblauwe ogen. Daan kwam naast me zitten. "Wat is er met je arm gebeurd?" vraag ik. "Gebroken, ik ben met voetbal gevallen." Daan kijkt me recht in mn ogen aan. We blozen en kijken snel weg als de deur opengaat. Yasmine komt binnen. Ik knuffel dr. "Is ze al wakker gewe..." Yasmine kijkt richting Daans kant. "Wow!" zegt ze. Ik heb nog altijd Sharons hand vast. Ik voelde dr knijpen. Met grote ogen keek ik naar Sharon, zou ze wakker zijn?