Old Memories

Een stilte was nu duidelijk merkbaar. Severus Sneep keek zijn jonge leerling een tijdje zwijgend aan, zijn gedachten waren op top snelheid. Zou ze het weten, en wanneer zullen er vragen komen. Zijn hart klopte op de zelfde snelheid als zijn gedachten en de adrenaline schoot door zijn aderen. Wat als ze het wist, Als ze wisten wat ze werkelijk waren.
In de tussen tijd keek Samantha haar tweelingzusje aan. Ook haar gedachten waren op topsnelheid. Wat heb je gevonden, Emi?, Kan het iets temaken hebben met de tekst en die vrouw die we hadden gezien. Saphira, die naam spookte door haar hoofd. Waar heb ik die naam eerder gehoord.
‘Zei is uw vrouw!’ riep ze plotseling uit. Ze wilde het niet uit schreeuwen maar de woorden waren er al uit voordat ze er erg in had.
Nu wende Sneep zijn ogen op haar. ‘Wie, Samantha. Wie is mijn vrouw?’ hij keek haar verbaasd aan, hij merkte niet hoe Emily hem observeren, elke centimeter van zijn gezicht werd door haar gade geslagen.
‘Die vrouw die we boven hadden ontmoet,’ ging Samantha verder, ‘Ze hete Saphira toch?’ een grijns sierde haar mond toen Sneep knikte.
‘Ja, maar ik begrijp niet…’
‘Ja, hoe zit dat,’ viel Emily bij, ze begreep precies waar haar zus heen wilde. ‘In een overlijdensbericht van “uw” vrouw stond de naam Saphira Sneep.’ Emily liep nu langzaam op haar leraar af. Haar lange zwarte haren wapperde voor haar ogen en ze treek een lok achter haar oor. ‘De vrouw die wij boven tegen kwamen, zoals Samantha al zei, heet Saphira en u kent haar. Legt u dat eens uit.’
Hij zat in de val, Sneep merkte hoe zijn twee favoriete leerlingen hem nu onderwierpen aan een kruisverhoor, in gedachte vervloekte hij Saphira. Waarom was zij nou gekomen. Wat heeft ze hier te zoeken. De paniek sloeg hem om het hart, drie keer sloeg zijn hart een slag over en de pijn was goed zichtbaar in zijn gezicht. Toen, Zonder ook maar een woord te zeggen of de tweeling een blik waardig te gunnen, liep hij weg, zo snel hij kon rende hij naar zijn kantoor, gooide de deur open en liep naar zijn slaapkamer. Daar haalde hij een oude doos uit een bureaula en deed hem open. De doos bevatte niet veel, een oude foto, een flesje parfum en een brief. Met bonzend hart en bevende handen pakte Sneep de foto en bekeek het. Twee heldere blauwgroene ogen keken hem lachend aan. Lange zwarte haren vielen voor haar ogen en over haar schouders. Haar handen waren voor haar dikke buik geslagen.
‘Het spijt me zo, lieverd.’ Huilde hij, grote druppels tranen vielen over zijn gezicht. ‘Maar ik kan het niet, na al die jaren is het nog steeds een pijnlijke plek in mijn hart. O wist ik maar waar je was, ik mis je zo ontzettend.’

‘Begin maar alvast met praten.’
Samantha was stilletjes achter haar leraar aan gelopen en had elk woord gehoord. Sneep zelf liet van schrik zijn foto vallen. Hij probeerde zijn verdriet te verbergen, maar met een blik op zijn jonge leerling en de tranen sprongen al weer in zijn ogen.
‘Het spijt me, professor,’ zei Samantha gesmoord, ze was helemaal ontdaan door het gedrag van haar afdelingshoofd dat ze niet wist wat te doen, snel begeleide ze hem naar een stoel.
‘Het is jouw schuld niet, Samantha.’ met bloed door lopende ogen keek hij haar aan. Zijn ogen maakte contact met die van haar. Je moest eens weten.‘Waar is Emily?’ Vroeg hij snel en keek in alle richtingen. Hij had wel verwacht dat het meisje met haar zus mee zou zijn gekomen. Maar ze was nergens te bekennen.
‘Emi moest iets met vader en de heer van het duister bespreken, ze wilde me alleen niet zeggen wat,’ de toon waarop Samantha dat zei gaf aan dat ze niet blij was met de handelingen van haar zus. ‘Ik hoop, dat het iets goed is. Maar professor, ik loop al een tijdje met een naar gevoel rond, kunt u mij helpen?’
‘Maar natuurlijk, Samantha.’ Hij maakte een gebaar om van haar hart geen moordkuil te maken en trok een stoel dichterbij.
‘Ik wil me aan sluiten bij professor Perkamentus.’ Biechtte Samantha op toen ze op de stoel ging zitten. ‘Ik wil niet voor de heer van het duister werken. Ik wil geen dooddoener zijn, alstublieft, kunt u mij helpen?’ Haar stem klonk nu als dat van een klein meisje.
Gemengde gevoelens klopte door het hart van Sneep toen hij naar het meisje keek, haar ogen waren waterig van tranen en hij begreep het. ‘Natuurlijk, Samantha. En mocht er iets gebeuren, dan zal ik u beschermen.’
‘Dank u, professor.’ Met een mouw veegde Samantha haar tranen weg. ‘Maar wilt u mij over uw vrouw vertellen. Alstublieft?’
Sneep zuchten even. ‘Het kan vast geen kwaad,’mompelde hij. ‘Goed luister. Zestien jaar geleden was ik, en nog steeds, getrouwd met een vrouw, genaamd Cassandra, ik heb haar leren kennen tijdens mijn zesde jaar op Zweinstein. Ik had een klein probleem met een oude vriendin. Ik had haar per ongeluk uitgescholden en daar had ik veel spijt van. Cassandra hielp mij met mijn verdriet en we werden verliefd. Na dat wij waren af gestudeerd vroeg ik haar ten huwelijk en we trouwden niet lang daarna. Na een paar maanden ontdekten we dat Cassandra zwanger was, van een tweeling. Helaas…’ Sneep zweeg, hij kon haar niet alles vertellen.
‘Toe nauw professor,’ riep Samantha vol spanning. Ze wilde meer weten, ze hoopte dat Sneep nu zou vertellen dat ze zijn dochter zou zijn en dat ze in feite geadopteerd was door de familie Zwarts. ‘Nu niet stoppen, ik wil meer weten, waarom bent u niet samen met uw vrouw, en wat is er allemaal gebeurd met uw kinderen. En waarom schreef u een overlijdensbericht met een andere naam dan die van uw vrouw?’
‘Ho, stop.’ Sneep stak zijn hand op om de stroom vragen te onderbreken, ‘één vraag per keer. Maar helaas is het nu niet de tijd voor antwoorden. Nog niet. De heer van het duister heeft ons opgeroepen.’

Heel ergens anders liep Emily door de gangen van haar huis. Toen Sneep weg sprintte en Sam achter hem aan gelopen was, zag Emily haar kans schoon om haar ouders en de heer van het duister in te lichten over haar missie. De heer was zeer spraakzaam over haar.
‘Heel goed, Emily,’ had hij gezegd. ‘Ik kan iemand zoals jij goed gebruiken, zodra jij van school bent en ik heb macht over de tovenaars wereld, dan word jij een ere lid.’
‘Dank u, heer.’ Had ze buigend geantwoord. Maar toch knaagde er iets aan haar. Maar ze wist niet wat het was.
‘Gabriël, Vanessa.’ Riep Voldemort. ‘Zorg dat jullie dochter goed voorbereid is op haar ontmoeting met de mysterieuze vrouw vanavond. En laat iemand Samantha roepen, zij moet hier ook aanwezig zijn.’
‘ze is bij professor Sneep,’ zei Emily. ‘Daar heb ik haar voor het laatst gezien. We bespraken onze missie met hem, maar halverwege rende hij opeens weg. Sammy ging achter hem aan. Ik ben toen hier heen gekomen om uw informatie te geven waar u om vroeg heer.’
Voldemort keek haar even aan. Zijn rode ogen puilden bijna uit. ‘Je hebt goed gehandeld, Emily. Binnenkort zal ik jou en je zus rijkelijk belonen.’
‘Dank u heer.’
Buigend liep ze terug naar haar ouders. Samantha zou blij zijn. Uit haar ooghoeken zag ze Draco Malfidus, de jongen waar Samantha een oogje op had. Misschien kan ik er achter komen of Draco ook zo gek is op Sammy als zij op hem. Maar misschien kan ik dat beter morgen doen, dacht ze bij het zien van de klok. Vanavond om middernacht hebben Sam en ik een afspraak met die vrouw. Ben benieuwd wat die te vertellen heeft.

Terwijl Emily zo nadacht waren Sneep en Samantha ondertussen gearriveerd en werden door niemand minder dan Voldemort zelf, welkom geheten. Hij feliciteerde de twee nieuwkomers met hun missie en vertelde, zoals hij bij Emily deed wat de plannen waren van die avond. De zusjes moesten zien uit te vissen wat de vrouw, die Emily telepathisch sprak en de tekst op de muur te betekenen hadden. Voor beide meiden werd dit een lange nacht.

Op het plaatje zien jullie Sneep en Cassandra, pas getrouwd. Cassandra heeft lang zwart haar, alleen het veranderen van het plaatje ging niet,