Hoofdstuk 25

Ik loop de badkamer uit en loop naar mijn kamer. Ik houd de handdoek, die ik om mijn lichaam heb geslagen, stevig vast. Ik loop mijn kamer in en dan word ik opeens vastgegrepen bij mijn middel. Ik ruik het geurtje van Peter en weet daarom zeker dat hij het is. “Peter laat me los. Ik heb niks aan.” “Ik laat je alleen los, als je even luistert.” “Wat is er?” “Jij moet nu iets heel leuks aantrekken en over een uurtje beneden staan.” “Waarom?” “Verrassing.” “Weer een verrassing? Waarom verwen jij mij zo?” “Dat weet ik eigenlijk niet.” Ik schud lachend mijn hoofd en Peter laat me los. “Je hebt een uur.” “Oké.” Peter loopt de kamer uit en ik loop naar mijn koffer. Ik pak een leuk setje, kleed me aan en doe dan mijn make-up. Wat is Peter van plan? De vorige verrassing was ook al zo leuk, wat moet dit dan worden. Peter heeft leuke verrassingen. Ik maak mijn make-up af en doe dan snel mijn haar. Als dat ook goed zit ren ik naar beneden en trek mijn schoenen aan. “Peter, ik ben klaar”roep ik als ik mijn schoenen aan heb. Peter komt de trap afgelopen en kijkt me verbaast aan. “Jij bent snel.” “Ja hè.” “Dan kunnen we rustig aan doen.” “Oké.” Ik pak mijn jas en trek die aan. Dan verschijnen er opeens twee handen voor mijn ogen. “Peter waar ben jij mee bezig?” “Je mag niet zien waar wij naar toe gaan.” “Hoe wil je dat gaan doen dan?” “Hiermee.” Peter doet een doek voor mijn ogen en bindt deze vast. “Nee, Peter! Ik wil alles zien.” “Nee, dat mag niet. Je ziet het als we er zijn. Kom, dan kunnen we gaan.” Peter pakt mijn hand vast en ik pak met mijn andere hand zijn arm vast. Laat ik me maar gewoon meenemen door Peter, dan zie ik straks wel waar we naar toe gaan.

“Peter, ik ben het zat. Mag die doek van mijn ogen?” “Nog heel even.” “Nee! Ik wil dit niet meer. Ik heb die doek nu al een half uur om.” “Hoe weet je dat? Je kan toch niks zien.” “Ik denk dat het een half uur is.” Peter grinnikt maar ik vind het helemaal niet grappig. “Niet grappig Peter.” “Nog heel even. Echt waar. Vijf minuten.” Ik zucht. Oké, vijf minuten houd ik het nog wel. “Oké dan. Het is dat ik je mag anders had ik je echt geslagen.” “Met die doek voor je ogen? Je kan me toch niet zien.” “Maar ik weet wel waar je zit.” Ik steek mijn linker arm uit en ik sla Peter zacht op zijn arm. “Au.” “Ik zei toch dat ik weet waar je bent.” “Ja, dat zei je. Aim, we stoppen zo maar je moet blijven zitten, want we zijn er nog niet.” “Oké.” Ik voel dat we de bocht omgaan en even later staan we stil. Ik hoor dat Peter zijn gordel los klikt en dan uitstapt. Even laten gaat mijn deur open en pakt Peter mijn handen vast, zodat ik kan uitstappen. Als ik heelhuids uit de auto ben gekomen, slaat Peter één arm om me heen en begeleid me ergens naar toe. Het voelt net alsof ik gehandicapt ben. “Peter, hoelang nog?” “Twee minuten, denk ik.” Ik hoor een deur piepen en Peter laat me los. “Aimee, kijk uit. Je moet een drempeltje over.” “Oké.” Ik grijp iets vast, wat ik als eerste voel en schuif mijn voeten langzaam naar voren. Als ik een drempeltje voel zet ik een grote stap. Toch val ik naar voren omdat mijn andere voet blijft haken en voordat ik het gevoel krijg dat ik op de grond ligt, wordt ik door iemand vastgepakt. “Je bent toch zo onhandig hè”zegt Peter. “Je natuurlijk. Ik kan niks zien.” “Ik til je wel.” Peter tilt me om met één arm op mijn rug en de ander in mijn knieholtes. Ik pak zijn shirt vast, zodat ik zeker weet dat ik niet kan vallen. Na twee minuten stopt Peter met lopen en zet me neer. “Oké, nu blijven staan. Dan kan ik die doek losmaken.” Ik blijf staan en Peter haalt langzaam de doek voor mijn ogen vandaan. Ik knipper een paar keer, omdat ik aan het licht moet wennen en zie dan dat ik in een kamer sta. Ik kijk om me heen en zie dan iemand staan, die mij heel betekent voorkomt. “Bruno Mars”zeg ik verbaast. “Yes, that’s me.” Ik draai me om naar Peter en kijk hem met grote ogen aan. “Heb jij dit geregeld?” “Ja. Ik heb een meet and greet voor je geregeld.” “Oh my god.” Ik loop naar Peter toe en sla mijn armen om zijn nek. “Je bent de beste”fluister ik in zijn hoor en druk een kus op zijn wang. Peter bloost een beetje en ik laat hem los. Ik draai me om naar Bruno Mars en lach met een hele grote glimlach. Bruno komt naar me toe gelopen en steekt zijn hand uit. “Hi, I’am Bruno Mars.” “Hi, I’am Aimee.” “Nice to meet you Aimee. Who is the guy you just gave a hug?” “Me”vraagt Peter. Bruno knikt. Peter loopt naar Bruno toe en steekt ook zij hand uit. “I’am Peter.” “Nice to meet you. Are you two a couple?” “No”zeg ik. “Oh I thought so.” “We’re just friends”zegt Peter. “Oh okay.” Bruno draait zich om en trek een jasje aan. “Moet hij nog optreden”vraag ik aan Peter. “Ja. Je mag achter de schermen kijken.” “Echt?” “Ja.” Weer sla ik mijn armen om Peter’s nek en Peter slaat zijn armen rond mijn middel. Ik word een stukje de lucht in getild door Peter en mijn glimlach wordt groter. Peter zet me weer neer en ik draai me om naar Bruno. Peter slaat zijn armen vanachter rond mijn middel en trekt me naar zich toe. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en ik lach zacht. Bruno kijkt ons aan en lacht dan even. “And you say that you are just friends. Yeah sure”zegt hij lachend. Peter en ik lachen ook en Peter trekt me dichter tegen zich aan. Misschien is Peter wel heel erg leuk. Hij is aardig, knap en slim. En hij weet hoe hij mij moet helpen. Peter is geweldig. Als vriend en misschien ook wel als vriendje. Wie weet wat er zal gebeuren? Alles kan gebeuren. Alles.