Eighty-Five

*Zoey Miller

Ik lag vredig in mijn bedje te slapen toen ik iets voelde aan mijn schouder. Ik kreunde en duwde het van me af, maar al snel voelde ik het opnieuw en schudde het zachtjes aan mijn lichaam. Moeizaam opende ik mijn ogen en probeerde in de donker vormen te onderscheiden. Er was een gestalte over me heen gebogen en ik knipperde slaperig met mijn ogen. Langzaamaan begon ik krullen te onderscheiden en herkende ik de geur van een of ander deodorant.
'Harry?' vroeg ik. 'Sst.' antwoordde hij zachtjes.
'Wat doe je?' fluisterde ik. 'Hoe laat is het?' Zonder op zijn antwoord te wachten greep ik naar mijn gsm op het nachtkastje. 3u58. Ik kreunde opnieuw, maar minder luid. Harry trok me voorzichtig recht en streek het warrige haar uit mijn ogen.
'Wil je nog afmaken waar we in de keuken aan begonnen zijn?' fluisterde hij. 'Niet hier, nee.' zei ik met een blik op Ariana, die aan de andere kant van de kamer diep lag te slapen. 'En ook niet om dit uur.'
'Het gaat alleen om dit uur.' 'Waar heb je het over?'
'Kom mee.' Ik wou mijn kleren nemen, maar Harry sleurde me al mee aan mijn hand.
Hij sloot voorzichtig de deur, om niemand wakker te maken en glimlachte naar me. 'Wat gaan we doen?'
'Er is vannacht een meteorietenregen.' verklaarde hij. 'Moet je me daarvoor wakker maken?' vroeg ik humeurig. Men mocht me niet uit mijn slaap vallen, tenzij voor iets dat écht de moeite waard was.
'en ik wil met je naar de sterren kijken.' vervolgde hij. Hoe hard ik ook mijn best deed om humeurig te zijn omdat hij me uit mijn bed had gehaald, er verscheen spontaan een glimlach op mijn gezicht. Hij was zo'n schatje. Ik had nog nooit met een jongen naar de sterren gekeken. Een jongen had me nog nooit om 4 uur 's nachts uit mijn bed gehaald omdat hij gewoon even bij me wou zijn. Het was onvoorstelbaar dat Trevor zoiets zou doen.
'Oké dan.' stemde ik in.
We liepen samen naar buiten en deden ons uiterste best om niemand wakker te maken. Je kent het wel: als je stil probeert te zijn is elk geluid tien keer zo hard en bij elke stap die ik op de krakende houten vloer zette verwachtte ik dat iemand zijn deur zou opendoen en ons zou vragen wat we gingen doen.
Toen we eindelijk bij de voordeur waren ging deze afschuwelijk hard krakend open en vervloekte ik in mezelf al het hout op de wereld dat lawaai maakte wanneer dat het minste was dat je nodig had.
Ik bedacht me dat ik net een personage uit een van die cliché liefdesverhaaltjes was. Ik had al een relatie, maar werd verliefd op een droom van een jongen waar ik onmogelijk mee samen kon zijn, en had geheime afspraakjes met hem onder de sterrenhemel.

Kudo voor dit lieve stukje? <3