The Story of Moon deel 20

Moon deel 20 .

- Eerste keer uit Arons POV enjoy. ( dit is het moment dat Aron met Moon op msn gaat praten zeg maar )

Ik lag op mijn bed een beetje tv te kijken. Al gauw deed ik mijn televisie uit en kroop achter de computer, in de hoop dat Moon op msn was. Maarja, ik zou toch niks tegen haar mogen zeggen. Mijn vader zou me dan iets heel ergs aandoen. Maar alsnog, ik had haar nog steeds nooit uit mijn hart verbannen. Ik deed mijn gordijn open, het licht glinsterde op mijn huid, ik deed snel even een trui aan en kroop weer achter mijn computer. Ik wachtte tot mijn computer was gestard en keek naar buiten. Tot mijn grote schrik zag ik Dana zitten op haar zit-vensterbank, toen ik knipperde was ze weg. Ik hoopte dat ik haar niet afgeschrikt zou hebben. Ik keek weer dezelfde kant op, mijn ogen werden groot. Daar zat ze dan, mijn Moon. Op dat moment meldde ik me aan en keek naar de computer in plaats van haar. Ik klikte een gesprek aan met Moon. Maar ik wist niet of ik wel tegen haar moest praten, toen ik haar in het bos had gezien en vanochtend, zag ik de grenzeloze pijn die zich in haar hoofd en hart afspeelden. En dat niet alleen, mijn vader was op de hoede van alles. Soms kwam hij zelfs buiten kijken wat ik aan het doen was, omdat ik een keer s'nachts bij Moon was gaan kijken. Hij haatte Moon heel erg, niet alleen omdat ze een weerwolf was, maar ook omdat hij dacht dat ze me verleid had. Natuurlijk was de verliefdheid van twee kanten, want ik ben nogsteeds hopeloos verliefd op haar. Mijn vader had gedreigd, als ik niet snel van school zou gaan, dat we zouden vertrekken, of hij Moon zou vermoorden als ik nog langer met haar om ging, dat deed me zoveel pijn. Het enige wat ik wilde was dat Moon in veiligheid was, en dat ze geen gevaar zou krijgen door mij. Mijn liefde is te groot voor haar, te groot om te zeggen dat ik van school af zou gaan, om vooraltijd bij haar in dit stadje te blijven. Ik hoorde het gesprek van Dana en Moon: " Misschien is het beter, als hij jou alleen ziet zitten achter de com. Ik ga wel even beneden zitten ofzo. " "Maar Daan, dat hoeft toch helemaal niet gek." "Jawel. ". Dat was het enige wat ik meekreeg. Ik keek nog goed naar de msn-naam van Moon, elke keer las ik haar naam opnieuw, en elke keer kwam er een peinsaanval als ik aan haar dacht. Ik besloot met haar te praten.

.Aron zegt: Hé.
Moon zegt : Haai.
Aron zegt: Alles goed met je?
Moon zegt : Ja hoor & met jou dan?
Aron zegt : Ook wel..
- Natuurlijk ging het niet goed met mij, mijn dagelijke sleur was al een jaar geleden veranderd toen ik hier kwam wonen, en bij Moon in de klas kwam, nu was ik haar voor eeuwig kwijt..
Moon zegt: Ik hoorde je..
Aron zegt: Hoe bedoel je?
- Ik wist wat ze bedoelde, maar ik wilde zogenaamd menselijk doen. Ik wilde laten zien dat ik ook in de war was.
Moon zegt: Vanmorgen, ik vroeg of je van me hield en je ging weg. Maar de wind voerde jou woorden mee, zodat ik ze kon horen, dus ik wil weten, heb je het echt gezegd?
Ik kon het niet ontkennen, dat ik had gezegt dat ik ook van haar hield. Ik had gehoopt dat ze het niet zou horen, maar dat heeft ze dus wel.
Aron zegt: Ja * bloos *
Moon zegt: Haha, jij kan niet eens blozen.
Ik moest lachen, een typische Moon-opmerking. Zij was het enige meisje dat over mijn geheim wist, ik wist dat ze het nooit door zou vertellen. Ik miste haar, ik had haar dagelijks nodig, omdat ik gewoon niet zonder haar kon. Haar heerlijke geur, haar prachtige golvende bruine haar, en dan niet te vergeten, haar warm oranje ogen.
Aron zegt : I'm sorry .
Moon zegt: Het maakt het misschien moeilijker voor je, maar ik mis je echt heel erg.
Ik kon niet ontkennen dat ik haar miste, het was alsof iemand me in stukken had gescheurd, toen mijn vader met het dreigemend kwam. Maar ik kon niet anders. Ik kon niets anders doen, om mijn vader te gehoorzamen en Moon te laten leven, en soms nog bij haar zou kunnen kijken
Aron zegt : Ik jou ook.

Ik hoorde mijn vader de trap op komen, dus ik sloot snel af zodat hij niet het gesprek met mij en Moon zou zien. "ARON" bulderde mijn vader vanuit de gang. "Ja?" zei ik en draaide me om in mijn bureau stoel. "WAT DEED JIJ?" riep mijn vader en kwam stampend de kamer binnen. "Oh, gewoon wat opzoeken op internet, maar ik ben net klaar." "LIEGBEEST JIJ WAS MET MOON AAN HET CHATTEN!" hij was nu zo dicht bij me en dat ik even in elkaar kromp. "Nee" zei ik fluisterend. Toen voelde ik een snerpende pijn in mijn nek, mijn vader had me geslagen. "GA NIET LIEGEN TEGEN JE VADER" riep mijn vader nog steeds op dezelfde toon. "NIET LIEGEN HOOR JE." "Ik lieg niet!" riep ik terug. Weer kreeg ik een snerpende klap richting mijn slaap. "DIT ZAL JE LEREN JONGEN, ALS JE NOG EEN KEER MET DIT VRESELIJKE ORDINAIRE MEISJE PRAAT OF OMGAAT, VERMOORD IK HAAR" riep hij en liep naar het raam. Ik zag over zijn schouder dat Moon verschrikt hierheen keek. Mijn vader schoof met een ruk het gordijn dicht en liep naar de deur. "Onthoud, dit was een waarschuwing jongen, het is beter voor jezelf!" zei mijn vader iets rustiger. Eindelijk gooide mijn vader de deur achter zich dicht en ik plofte op het bed. Als ik kon huilen, zoals een mens deed. Was ik keihard gaan huilen. Ik proefte bloed vanmezelf. Ik liep naar de badkamer en keek in de spiegel. Ik had een grote blauwe handafdruk op mijn nek en een straaltje bloed liep langs mijn slaap. Ik maakte me nergens drup om want dat zou zo weer genezen. Ik liep naar beneden. Waar mijn vader met zijn gezicht naar buiten stond te kijken, uit het prachtige grote raam, dat groter was dan hijzelf. Mijn vader had krullen en was 40. Hij had zwart haar, en griezelige ogen, moest ik zelf toegeven. Hij was lang, en als je zou weten wat hij was, zou je doodsbang zijn. Ik heb mijn vader nooit echt aardig gevonden, maar ik wist geen andere manier duizenden jaren geleden toen ik was gecreerd, hoe ik moest overleven. Sinds dien, ben ik altijd bij hem en mijn moeder gebleven - die er later bij kwam - . Uiteindelijk stierf mijn moeder, ze was drie andere vampieren tegen gekomen tijdens het jagen. En die vonden dat het hun jachtgebied was. Dus vermoorden ze haar. Mijn vader en ik hadden later haar resten in het bos gevonden, ik en mijn moeder waren twee haden op een buik. Wij waren de maatjes en we konden niet zonder elkaar. Helaas is ze dus vermoord, en ik was er helemaal stuk van, ik wilde weglopen van mijn vader, omdat hij vreselijk veranderd is na de dood van mijn moeder. Maar hij hield me tegen. Ik werd wakker uit mijn gedachten. Mijn vader was weg. Ik sprintte naar buiten. Ik zag mijn vader voor het huis van Dana staan. "PA GA DAAR WEG. " "Nee Aron, ik wil een een praatje met haar maken." "No way. Je blijft van haar af. " ik sprintte op hem af en deed mijn arm op zijn nek, en sprintte met hem onder mijn arm richting het bos..