Direction 44.

Ik hoorde voetstappen zenuwachtig op en neer lopen, wat denk ik Harry was. Tenminste dat hoopte ik.
‘Harry kun je even rustig doen alsjeblieft? Hiermee krijg je ze niet terug’ zei Liam kalmeerend.
‘Met gewoon wat stil zitten krijg je ze ook niet terug!’ snauwde Harry. Ik zuchtte nu kregen die twee zeker weer ruzie.
‘Nu verspil je alleen maar je energie, en die heb je straks misschien nog nodig’ zei Liam op een strenge toon. Harry stopte met lopen, of hij moest opeens zonder geluid kunnen lopen… Maar ik denk niet dat dat mogelijk is.
‘Ik doe tenminste nog iets!’ schreeuwde Harry.
‘Kunnen we niet gewoon stoppen met ruzie maken?’ vroeg ik zacht. Ik haatte het als mensen ruzie hadden. Er hing dan altijd een gespannen en ongemakkelijke sfeer.
‘Nee! Ik wil eerst Louis en Zayn terug’ schreeuwde Harry terug.
‘Nou dan hoeven we nog maar een persoon terug te vinden’ hoorde ik een bekende stem zeggen. Een blij en verward gevoel ging door mij heen.
‘Louis?’ Een instemmend geluid klonk. Hij was weer terug, of was hij nooit weg geweest?
‘Maar…’ stammelde Harry verward.
‘Grapje!’ riep Louis blij. Een ongemakkelijke stilte vulde de ruimte. Ik deed mijn mond open en dicht, op zoek naar de juiste worden op dit moment.
‘Dit meen je niet…’ klonk Harrys stem nog altijd verbaasd.
‘Ik dacht om de stemming te verbeteren, dat een grapje wel leuk zou zijn’ klonk Louis’ stem vrolijk. Het was opzich wel een goed idee, alleen een verkeerde uitvoering.
‘Daar maak je geen grapjes over, Zayn is al vermist. Wie weet is hij wel dood! En dan ga jij er leuk grapjes over maken?!’ klonk Harry’ stem schel.
‘Maar-‘ ‘Niets te maaren!’ kapte Harry Louis af.
‘Harry heeft gelijk Louis, hier kun je echt geen grapjes over maken…’ zei Liam teleurgesteld. Ik was het wel met Harry en Liam eens, maar ik hield me stil. Ik wou niet in de ruzie mee genomen worden. Dat konden we er nu niet nog bij hebben. Gelukkig was Louis er nog gewoon en was er niets ergs met hem gebeurd. Harry en Louis waren druk aan het ruzie maken en ik schoof een stukje opzij om zo tegen Liam aan te botsen.
‘Sorry’ fluisterde ik. ‘Geeft niet’ zei Liam lief. Ik lachte vriendelijk naar hem, toen ik er achter kwam dat het te donker was om dit te kunnen zien.
'Ik haat ruzies' zuchtte ik. 'Zonder ruzie is er ook geen vrede' zei Liam wijs. Ik dacht lang na over wat hij zei, maar ik bleef bij mijn mening.
'Maar van ruzies ontstaat haat' zei ik na denkend. 'Zonder haat geen liefde' Ik gaf het op. Ik wist niets meer te zeggen. Op de achtergrond klonk nog altijd de ruzie tussen Harry en Louis, al had ik Harry al best lang niets meer horen zeggen. Vreemd, misschien een negerings straf? Dat werkte ook altijd bij mij. Vreselijk, dan had je het gevoel alsof je de hele tijd tegen jezelf was aan het praten.
'Harry?' klonk Louis verdrietig. 'Het spijt me oké' zuchtte hij. Nee, het zou mooi zijn als hij geen spijt had. Al bedoelde hij het wel goed.