Ik ben een vampier?!

Toen ik weer opstond voelde ik me heel anders.
Ik zag de vreemde knappe jongen naast me zitten en in eens wist ik weet wat er was gebeurd.
Hij had me gebeten.. Ik wilde nog steeds weten waarom.
Hij keek me bezorgd aan.
'Hoe voel je je?' vroeg hij.
Ik keek hem verward aan. Waarom zou hij dat vragen ik kende hem helemaal niet, maar het leek, nu ik er over nadacht, best logisch dat hij het vroeg, want hij had me gebeten.
Ik dacht nog even na over zijn vraag.
'Ja!' zei ik verbaasd.
Ik had eigenlijk niet verwacht dat ik me ooit zo goed zou voelen.
Ik vroeg me dan ook af waarom hij me zo verdrietig aankeek.
'Wat is er?' vroeg ik.
'Nou... Ik weet geen goede manier om je dit te vertellen dus ik moet het gewoon zeggen, lijkt me.' antwoordde hij.
'Wat is er nou?' Ik keek hem nieuwsgierig aan.
'Je bent een vampier', zei hij, en hij keek me behoedzaam aan.
De woorden drongen langzaam tot me door.
'Ik ben een vampier?'
'Ja.' Hij fluisterde het bijna.
Daar moest ik wel even over nadenken.
'Hoe kan dat?' vroeg ik.
'Nou...' begon de jongen, 'Het is moeilijk uit te leggen maar het komt er op neer dat ik ooit ben gebeten door een vampier. En nu ik jou heb gebeten ben jij er ook een.'
Daar moest ik even over nadenken.
'En hoe lang ben jij dan al een... vampier?'
Hij keek me heel lang aan voor hij antwoord gaf.
'Sinds 1728. Ik ben een vampier geworden toen ik 17 jaar oud was.'
'Oke.'
Ik werd weer stil. Toen schoot me ineens te binnen dat ik nog niet eens wist hoe hij heette.
'Hoe heet je?'
Hij keek me aan en grinnikte.
'Sorry! Dat had ik eerder moeten zeggen. Ik heet Jeremy. En hoe heet jij?'
Ik lachte ook. 'Ik ben Lara.'