Hoofdstuk 89

Yuna

Wil je dat ik met hem ga praten? Schrijft Aiden en hij kijkt me bezorgd aan.
‘Nee dat hoeft nou ook weer niet. Ik ga zelf wel met hem praten als het moet’ zeg ik. Ik hoop niet dat het nodig is, maar je weet het nooit.
Na een tijdje loop ik naar de deur en ga dan naar beneden.
Ik hoor dat Aiden achter me aanloopt, het is in ieder geval een stuk beter als Ben achter je aan te hebben lopen.
Eenmaal beneden in de keuken gaat Aiden aan tafel zitten.
Ik begin met het opruimen van de dingen die ik heb gekocht. Het is niet veel bijzonders en het meeste is eten omdat Ben dat graag wil proberen.
Als ik een keer zucht hoor ik Aiden lachen.
‘Lach maar, de volgende keer mag jij hem mee nemen’ zucht ik nog een keer en laat me in een stoel vallen.
Aiden wijst een keer richting van de kamer waar ik Ben honderd uit hoor praten over wat hij heeft gezien en dan een paar keer zachtjes een ‘ja’ van Jack die het volgens mij ook een beetje zat is om naar zijn verhalen te luisteren.
‘Yuna en Ellen waren soms alleen wat stil’ merkt Ben na een tijdje op.
Als Aiden het hoort schiet hij lach, en ik wordt rood. Het is maar goed dat Ben niet in de keuken is. ‘Ow, dat is jammer. Misschien komt het omdat ze heeft gezegd dat ze ‘alleen’ wilde zijn met Ellen’ zegt Jack na een tijdje. Volgens mij moest hij nadenken over hoe hij het ging zeggen.

Terwijl Aiden aandachtig aan het luisteren is, pak ik een bord en ga wat eten. Als ik eenmaal zit hoor ik Jack hard zeggen dat Ben het anders zelf maar aan me moet vragen.
Ik verslik me bijna en zak een stukje onderuit. Snel ruim ik mijn spullen weer op en voordat ik ook nog maar een stap kan zetten houdt Aiden het stuk papier voor mijn neus.
Zeg het nou maar. Als ik naar zijn gezicht kijk staat er een kleine grijns op.
‘Zo erg was het toch niet?’ vraagt Ben die de keuken in stormt en dat aan tafel gaat zitten.
‘Nou, ik had er wel wat over gezegd toen we weg gingen vanmorgen’ zeg ik na een tijdje.
‘Ik weet dat je het interessant vindt maar…’ ik heb geen idee hoe ik het moet zeggen.
‘Ik beloof de volgende keer dat ik het niet zal doen’ zucht Ben. Op dat moment komt Jack erbij zitten.
‘Misschien moet Aiden anders maar mee gaan de volgende keer’ zegt hij terwijl hij naar Aiden kijkt. Aiden kijkt hem verbaast aan. ‘Ja, jij ja. Je houdt haar toch altijd in de gaten en ze vindt het vast leuk als je een keer mee gaat’ ik knik een keer.
‘Maar zoals ik zei gewoon een keer ‘alleen’ zou ook prettig zijn en bovendien hebben ik al een hele tijd geen jagers meer in mijn buurt gezien.’ Ik kijk de jongens en voor een aan en ze knikken allemaal braaf. Ik zucht een keertje.

‘Maar uh, wanneer mag ik dat groene, grote ronde ding proberen?’ zegt Ben als ik wil gaan zitten.
Ik bedenk me ineens waar ik die watermeloen heb gelaten. Ik haal hem uit een van de kastjes en zet hem voor zijn neus neer. Snel pak ik nog een bord en een mes.
‘Dit groene ronde ding heet een watermeloen’ zeg ik lachend en voorzichtig zet ik het mes in de watermeloen zodat hij in twee helften valt.
Hier maak ik kleine stukken van die ik op het bord leg. Ik zie in mijn ooghoek dat Jack en Aiden allebei met een vies gezicht naar het bord kijken.
Ben lijkt er niet mee te zitten en na een half uur heeft hij een halve meloen op.
De jongens kijken hem hoofdschuddend aan en ik vind het nog wel grappig om ze zo te zien.
Ben zet alles weer weg en ondertussen sta ik ook op.
‘Ik ga even bij de draken kijken’ meld ik voordat ik de keuken uit loop.
Voor het eerst in een paar weken hoor ik dat er niemand achter me aankomt, zouden ze het eindelijk begrijpen?