084

Liam James Payne

Het X Factor avontuur is al bijna weer voorbij. Vanavond zijn de halve finales en ik hoop met heel mijn hart dat we naar de finale mogen. Sarah is er de afgelopen shows niet bij geweest en ook negeert ze me elke keer als ik bel. De jongens weten dat ik me zorgen maak en niet helemaal op mijn gemak ben. Op dit moment bevind ik me bij de visagie en de kleding. De visagist brengt make-up op mijn gezicht aan, terwijl de stylist mijn kleren voor vanavond uitzoekt. Als ze allebei klaar zijn, sta ik op en neem de kleding over. Ik wandel langs verschillende deuren en al gauw hoor ik verschillende stemmen uit onze kleedkamer komen. Ik kan de stemmen van mijn ouders en zussen onderscheiden. Dan hoor ik de stem van wel een heel bekend persoon. Om zeker te weten dat ze er is, open ik de deur en laat mijn blik door de kamer glijden. Mijn blik vangt vrijwel meteen die van Sarah en een gekwetst gevoel neemt mijn lichaam over. Ik deponeer mijn kleding op de bank en been de kamer weer uit. Ik kan haar nog niet onder ogen komen. Ze moet eerst inzien dat ze me heeft gekwetst, dan kunnen we praten. Ik loop naar de gezamenlijke ruimte en laat me daar op de bank vallen. Onze families mogen hier niet komen, dus er is een kleine kans dat Sarah me hier vindt. In mijn ooghoeken zie ik Zayn naar me toe komen en een zucht rolt over mijn lippen. ‘Ze heeft je gekwetst, of niet?’ Vragend kijkt Zayn me aan. Ik kijk even weg en knik zachtjes. ‘Ja, ze negeert me nu al een paar weken. Ze komt niet naar de shows en als ik haar bel neemt ze niet op. Ook reageert ze niet op mijn sms’jes en nu staat ze ineens weer voor mijn neus.’ Gooi ik eruit. Het voelt goed om alles op te biechten en mijn emoties te uiten. ‘Sarah voelt zich verschrikkelijk schuldig met wat ze heeft gedaan. Het was nooit haar bedoeling om je te kwetsen, daar ben ik zeker van. Ga met haar praten, ze zit in de zaal.’ Met die woorden laat Zayn me weer alleen. Ik laat alles even tot me doordringen en kom tot de conclusie dat hij gelijk heeft. Ik sta op en loop met lood in mijn schoenen naar de publiekszaal. Ik zie een klein, gebroken meisje zitten en mijn hart smelt meteen. Ik kan nooit lang boos op haar blijven en ergens diep weet ik dat ze het nooit zo bedoeld heeft. Ik kijk nog even over mijn schouder en zie Niall en Zayn staan, die me bemoedigend aankijken. Ik loop verder en laat me naast Sarah zakken. Ik kijk haar niet aan en wacht tot zij de eerste stap neemt.
In mijn ooghoeken zie ik hoe ze zich naar mij omdraait en met een moeilijk gezicht naar me kijkt. Ik besluit mee te werken en keer me ook naar haar. Onderzoekend kijk ik haar aan en wacht op een uitleg. Na een paar minuten kom ik erachter dat Sarah niet gaat beginnen. ‘Waarom heb je me genegeerd de laatste paar weken?’ Vraag ik dan maar. Ik wil dolgraag weten wat ik haar heb aangedaan en waarom ze me negeert. Sarah haalt haar schouders op en een traan rolt over haar wang. Ik kan er absoluut niet tegen als ze huilt en sla mijn armen dan ook om haar heen. Vanaf het moment dat ik haar zag, heb ik haar al vergeven. Toch wil ik nog wel een antwoord. Sarah begraaft haar hoofd in mijn shirt en huilt tranen met tuiten. Dit duurt een paar minuten voordat ze eindelijk kalmeert. ‘Ga je mijn vraag nog beantwoorden?’ Vraag ik zachtjes. Sarah kijkt weg en veegt een paar laatste tranen van haar wangen. ‘Ik ben bang, Liam. Bang om je te verliezen. Ik dacht dat het minder zou worden als ik je negeerde en zelf afstand van je nam, maar dat wordt het niet.’ Fluistert ze. Opeens begrijp ik alles. Dit heeft ook weer te maken met haar verleden en het mijne. Ik weet nog dat ik zo bang was om haar te verliezen, alleen had ik een andere manier om erover heen te komen. Ik sla mijn armen weer om haar heen en wrijf over haar rug. ‘Het is al goed. Waarom heb je het niet gewoon gezegd? Dat zou alles een stuk makkelijker maken.’ Zeg ik zachtjes. Sarah knikt en drukt een kus op mijn wang. ‘Het spijt me, Liam.’ Verontschuldigd ze zich. Ik schud mijn hoofd ten teken dat ze dat niet hoeft te doen en trek haar overeind. ‘Ik moet me omkleden. Over een klein halfuur begint de show.’ Samen lopen we naar de kleedkamer. Gelukkig is alles weer opgelost.