Hoofdstuk 25

Amy pov.

als Zayn zijn armen om me heen slaat, sluit ik mijn ogen en wens ik dat ik even alles kan vergeten.
helaas gebeurt dat niet. als snel haalt Zayn zijn armen om me heen vandaan
en geeft hij me een blik waarvan ik goed genoeg weet wat die betekent.
we moeten hier weg. na een zucht knik ik.
maar voor hij zich omdraait geef ik hem nog snel een kus.
om mezelf niet te verliezen in dit gevoel trek ik mijn hoofd nogal snel terug.
ik bedoel kom op, we zitten hier midden in een ontsnapping, dan ga je niet liggen flikflooien met je vriendje.
hoe verleidelijk dat eigelijk ook wel is.
ik lach om mijn eigen stomme gedachten, maar al snel ben ik weer serieus.
muisstil sluip ik achter Zayn aan, die ondertussen de deur heeft geopend en de gang verkend.
het is alsof mijn hart nog nooit zo snel klopte, nou misschien die ene keer toen ik Zayn voor het eerst kuste wel.
na een paar minuten lijkt Zayn een uitgang gevonden te hebben.
dat weet ik omdat hij me aankijkt als iemand die een uitgang heeft gevonden in de hel.
best een goede vergelijking eigelijk, maar ik heb mijn eigen engel in deze hel.
we komen terecht op een donker binnenpleintje, blijkbaar is het avond.
voordat we kunnen verderlopen neem ik Zayn vast en kus hem innig.
na dit intieme moment sluipen we verder, beiden met een grote lach op ons gezicht.
na dit binnenpleintje komen we in een steegje terecht, wat best wel eng is.
gelukkig merkt Zayn dit en slaat hij een arm om me heen.
met een waterig glimlachje kijk ik hem aan, en zijn ogen weerspiegelen mijn ziel.
liefde en hoop.
hoe langer we verderwandelen hoe vermoeider ik wordt.
gelukkig zien we al snel ergens in de verte een lichtje branden.
met stijve spieren wandel ik vastberaden verder. maar met elke stap gaan mijn spieren zwaarder aanvoelen.
Zayn voelt dit aan en gaat me meer en meer ondersteunen.
ik geef hem een dankbare blik, waarna hij naar me lacht als teken dat het niet erg is.
ondertussen zijn we aan het licht aangekomen, dat een huis blijkt te zijn.
ik ben te moe om de vreugde in me te voelen, maar ik wil niet in slaap vallen.
we bellen aan, en een vrouw van rond de 50jaar doet open. als ze ons ziet puilen haar ogen uit.
blijkbaar zien we er niet zo goed uit. 'wat is er met jullie gebeurd?' roept ze uit.
'zouden we binnen mogen komen? dan kunnen we alles uitleggen.' antwoord Zayn beleefd.
de vrouw zet een stap opzij zodat we binnen kunnen,
en het laatste wat ik zie is hoe gezellig het huis is.
dan houdt ik het niet meer en val ik vermoeid in Zayn's armen.
het is me te veel.