Ready for take-off

Caroline had die ochtend zo een haast om zich klaar te maken dat ze geen tijd had om te denken aan Klaus want ze moest Elena en Stefan ophalen. De school had gevraagd om te carpoolen, zodat de parking geen twee weken vol zou staan met auto’s van leerlingen die op uitstap waren. Gezien Caroline de grootste auto had en haar enige vrienden die meegingen Stefan en Elena waren, was zij al snel gekozen als de persoon die de rest ophaalde.
Elena en Stefan werden snel opgehaald. Ze hadden allebei maar één koffer mee, Elena had nog een tas mee. Maar Stefan hield het bij de koffer. Caroline kon zich niet tegen houden van gegeneerd te glimlachen wanneer ze dit bemerkte want haar koffer was zo groot als die van hun tezamen en daar bovenop had ze nog een gigantische tas als handbagage. Er waren dan ook zoveel dingen die ze mee had. Al die dingen waren belangrijk voor haar en ze was er zeker van dat Stefan en Elena daar niet eens gedacht hebben. Zo had ze een paar zakjes bloed, een krultang want Caroline was de laatste maanden namelijk erg verslaafd aan dat ding geworden, de tekeningen die Klaus voor haar had gemaakt, de armband droeg ze tegenwoordig altijd om haar pols- Klaus had het terug in haar kamer gelegd eens hij terug in zijn eigen lichaam was, aftersun en zonnebrand… Eigenlijk was dat allemaal overbodig. Als vampier verbrandde je nooit en genas direct. Toch had ze het graag bij. Uit gewoonte, om zich menselijk te voelen.

De vlucht duurde een hele poos en Caroline dommelde in slaap.
Caroline zat aan een tafel in een overvol café van een winkelcentrum. Ze hoorde dat iedereen rondom haar Italiaans sprak. “Caroline, ik ga even naar toilet oké”, zei Elena en stond op van de overkant van de tafel.
Caroline fronste en volgde Elena met haar blik tot ze verdween achter de deur van het vrouwentoilet. Ze vroeg zichzelf af waar Klaus bleef. Hij was de afgelopen dagen in elk van haar dromen geweest; Daarna gaf ze haarzelf een uitbrander. Wilde ze nou serieus massamoordenaar Klaus in haar dromen? Een andere kant van haar gaf schaapachtig toe. Ja, ze wilde Klaus in haar dromen, ze wilde dat hij haar vasthield en passioneel zoende. Ze wilde zichzelf even verliezen in een zoete droom waar alles perfect ging. Want eigenlijk had Klaus ook vele deugden en een goede kant, en die goede kant was zo charmant. In het echte leven had ze er niet aan kunnen toegeven omdat iedereen enkel zijn slechte kant zag en wilde zien. Zij was ook zo geweest. Ze realiseerde zich dat ze nu anders naar hem keek.

Als bij toverslag werd de stoel waar Elena eerst zat ingenomen door Klaus. ‘Hallo liefste, vroeg op de dag om te slapen niet? Ik verwachtte niet je weer te zien voor middernacht, dat is nog een flinke zes uur. Amerikaanse tijd dan wel, je bent nu Europa aan het binnenvliegen. Tegen dat je land is het half zes ’s ochtends. Nu is het hier half elf ’s avonds.’
‘Hmm, dan klopt mijn droom niet, het winkelcentrum zou gesloten moeten zijn. Geen enkele winkel is nog open na tien uur.’ ‘Wel het is een droom, liefste. Alles is mogelijk. Jou onderbewustzijn heeft bedacht dat je in een druk winkelcentrum zat met Elena dus zit je in een winkelcentrum met Elena. Dromen zijn niet altijd logisch, zo zaten we afgelopen nacht op een picknick met Elena en Stefan.’
Caroline glimlahte bij de herinnering van gisteravond. ‘Het was heerlijk toen.’ Klaus knikte.
‘Waar ben je eigenlijk? In de echte wereld.’
‘Ik ben een droombeeld, ik weet alles wat jij weet maar niets meer.’
‘Jammer.’
‘De eerste keer dat ik je dat hoor zeggen, wat is er jammer, dacht dat je het haatte me in je dromen te hebben?’ Caroline tuitte haar lippen. Hij grijnsde wolfachtig. ‘Oké, toen je me zoende was het redelijk duidelijk dat je, je daarover had bedacht.’
‘Wel, ik had gehoopt dat we stiekem een soort connectie hadden. Wel, de echte Klaus en ik. Maar langs de andere kant, misschien is het toch beter van niet. Ik denk niet dat ik dit in het echt zou durven’, verzuchtte ze toen ze Klaus zijn handen vast nam. ‘Liefste, ontzeg je nooit wat je wil gewoon omdat je bepaalde mensen niet wilt teleurstellen of aan verwachtingen wilt opleven. Daarbij houden je vrienden en moeder teveel van je om je te haten simpelweg omdat je een groot hart hebt, zo groot dat je zelfs van monsters houdt.’
Caroline glimlachte.’ ‘Je bent geen monster. Je gedraagt je er gewoon als één zodat niemand dichtbij je kan komen. Je durft niet te houden of anderen van je te laten houden uit angst gekwetst te worden.’
‘Je doorziet me alsof ik glas ben.’
Caroline glimlachte. ‘Jij mij ook. Je wist wat ik wilde voor ik het zelf wist. Eigenwijze ik wou niemand ooit gelijk geven. Ik weet beter nu. Ik hou van je Klaus.’
‘We zullen mekaar ooit terugzien, Caroline. In een dag, een maand een jaar of zelfs een eeuw. Echte liefde vindt altijd een weg.’

Net toen Caroline zich naar voor wou buigen om hem te zoenen, werd ze wakker geschud. ‘Caroline, wordt wakker’, zei Stefan met en vastberaden en kille stem. Ze knipperde, waarom klonk Stefan zo chagrijnig? ‘W-wat?’ mompelde ze slaperig. ‘We gaan landen.’ ‘Oh.’