07

Een kreun verlaat mijn lippen, aah m'n hoofd. Wat is er gebeurt. Langzaam kijk ik om me heen, waar ben ik? Ik lig in een groot wit bed, er staat verder er niks in de kamer. Raar denk ik, wat zei die man ookal weer? Iets met na wereld. Mijn ogen worden groter en ik begin te lachen. Ik ben in The After World, veel tijd om na te denken heb ik niet want er klopt iemand op de deur. Hallo? Weet ik stotterend uit te brengen. Er komt een meisje binnen lopen, op het eerste gezicht lijk ze verlegen, ze heeft grote groene ogen met mooie blond haren.

Ze komt rustig lang mijn bed staan, heey ik ben Robin zegt ze rustig. Wat me een fijn gevoel geeft. uh ik ben... uhh wie ben ik? Ik kijk Robin aan, ik weet niet hoe ik heet, Robin kijk me angstig aan, shit zegt ze en rent dan de kamer uit. Okeee denk ik, raaaar. Even later komt er een jongen binnen gelopen samen met Robin. Hij is knap, nee super knap, hij heeft pik zwart haar, met gouden ogen, waar je in kan verdrinken, zo mooi zijn ze.

Hij pakt een stoel en komt lang mijn bed zitten. Robin kan je even weggaan zegt hij rustig, ja tuurlijk zegt Robin vrolijk terug. Zijn aandacht gaat weer volledig naar mij. Hij glimlacht naar me. Ik voel dat mijn wangen een rood kleurtje krijgen. Hij steekt zijn hand uit em steld zich voor als Jari, ik pak zijn hand vast en zeg ja ik weet mijn naam niet. Probeerden ik er een grapje van te maken. Maar het mislukte. Ik ben nooit goed in jongens geweest, ja en dat is dus niet verandert sinds ik hier ben.

Ooh ja natuurlijk zegt Jari. Ik ben hier omdat er soms als je lichaam hier heen keert, er iets fout kan gaan zegt Jari op een rustige toon. Het is dus zo dat je geheugen niet mee verplaatst is hier heen en dat is helaas met jou gebeurt zegt hij dit keer nog rustiger. Maar.. maar dit kan niet, dat mag niet stamel ik. Het spijt me zegt hij terwijl hij mijn hand vast pakt, je geheugen kan terug komen maar dat is niet altijd ter sprake en we kunnen er helaas niks aandoen zegt Jari dit keer normaal.

Ik moet nu gaan, ik ben de dokter hier zegt hij terwijl hij een grote grijns op zijn gezicht krijgt, ooh ja je mag verder vandaag niks doen omdat je lichaam al oververmoeit is. Je kan er echt niks aan doen meid, dat je lichaam het niet aankon en je daarom je geheugen kwijt bent, je mag echt niks doen vandaag want we willen natuurlijk niet dat er nog iets met je gebeurt hea zegt hij er nog achteraan, shit waarom? denk ik, hoe kan het dat dit altijd bij mij gebeurt, ik denk diep na. Waarom weet ik niks meer, kom op denk, denk beveel ik mijn hersenen. Met helaas geen succes.

Dat werk echt niet zegt Jari, ik dacht dat jij weg was zeg ik iets te bot dat bedoelt was. Hij loop terug naar mijn bed en zegt, we hadden eerst nog iemand hier die zijn geheugen was verloren. En ? roep ik meteen, heeft hij het terug gekrijgen vraag ik, in de hoop dat het antwoord ja is, maar helaas was dat niet zo. Het is een heftig verhaal, ik kan het je beter vertellen wanneer je hier over bent en als je het aan kan. Met die woorden verlaat hij de kamer.

Wat moet ik nu? denk ik. Dit had mijn kans moeten zijn om hier een leuk, cool, rustig leven te hebben. Waarom altijd ik? Waarom?? Ik snap het niet, ik heb nooit iemand iets aangedaan, waarom wordt ik altijd gestraft?? Wtf doe ik verkeerd? Hoe ga ik dit nou weer oplossen? Ik wil het eigelijk best wel weten, hoe het met die gene is afgelopen. Mijn ogen beginnen zwaar te worden en ik begin te merken dat ik moeër ben als anders. Uhm raar zal dat misschien te maken hebben, dat ik nu hier ben? Zal het zo zwaar zijn om hier te komen? Zijn er hier allemaal speciale mensen? Met zulke nadenkende gedachtes val ik in een treurige slaap.