Movies on the white screen

Onderweg kijken we nog even naar de etalages van onze favoriete winkels. Mijn ogen blijven hangen bij een ketting. Een zilver beertje dat een klein kristallen hartje vasthoudt. Ik vind hem werkelijk prachtig. Dan kijk ik naar het prijskaartje, veel te duur. Een beetje teleurgesteld loop ik weer naar Charlie, die bijna staat te kwijlen over een stel schoenen. “Niets leuks?” vraagt ze me afwezig, terwijl ze checkt of ze voldoende geld heeft om de schoenen te kopen. Ik haal gewoon mijn schouders op en biedt dan aan om haar tas even vast te houden omdat ik zie dat ze aan het sukkelen is. ze bekijkt de inhoud van haar portemonnee. “Die schoenen gaan met mij mee naar huis.” Met enkel haar portemonnee rent ze de winkel binnen en komt nog geen vijf minuten later met de schoenen buiten. Vol trots laat ze haar nieuwe aanwinst zien. Simpele zwarte pumps waarvan de zeven centimeter hoge hakken versierd zijn met grote glimmende stenen in verschillende kleuren. “Deze gaan super staan bij mijn nieuwe kleedje.” Zegt ze. Ik kan me niet herinneren dat ze onlangs een kleedje heeft gekocht. “Welk kleedje bedoel je?” vraag ik dan maar.
“Het kleedje dat ik nu ga kopen.” Zegt ze met een knipoog. Ze stopt de pumps weer netjes in hun doos, haar portemonnee in haar tas en sleurt me dan aan mijn arm mee naar de volgende winkel. Charlie is dol op shoppen. Bijna elke dag komt ze met iets nieuws thuis. Schoenen, kleren, juwelen, tassen, make-up, … Geld komt zij nooit tekort. Met andere woorden, ze is rijk, stinkend rijk. Ze is enig kind. Haar moeder is een succesvolle advocate en haar vader is directeur van een grote multinational. Vanwege hun drukke banen zijn ze bijna nooit thuis. Daar voelen ze zich erg schuldig over en daarom verplichten ze elkaar om één keer in de twee weken met zen allen uit eten te gaan. Op die manier zijn ze tenminste eens een keer allemaal samen voor het diner en kunnen ze wat bijpraten, iets wat anders vrijwel nooit gebeurt. Als een soort compensatie en om het schuldgevoel wat te verminderen, geven ze Charlie alles wat ze maar wilt, haar bankkaart zal nooit in het rood gaan hoeveel ze ook uitgeeft. Soms ben ik daarom een beetje jaloers op haar, maar dat gevoel blijft nooit lang hangen, want ik ken de waarheid. Dagelijks word ik geconfronteerd met de duistere zijde van de film waarin zij de hoofdrol speelt. Ondanks dat ze alle drie zielsveel van elkaar houden, is dat niet genoeg. Het gemis van een vader en moeder, de warmte van een gezin is niet iets dat vervangen kan worden door geld. Achter die oprechte glimlach en haar vrolijke persoonlijkheid verbergt ze iets. Iets dat haar soms doet breken, maar haar ook sterker heeft gemaakt en gevormd tot de persoon die ik nu voor mij zie staan. Dat is de eenzaamheid. Nooit zal zij dat aan iemand toegeven, maar ze is eenzaam. Daarom zoekt zij de warmte van anderen, van vrienden om haar heen. Ik denk dat dat aan de basis ligt van onze vriendschap. We helpen elkaar een beetje van elkaars duisternis te verlichten. Daaruit ontstond de hechte vriendschap die we nu bezitten.

We doorzoeken nog vier verschillende winkels voordat ze de perfecte jurk heeft gevonden, maar onderweg kocht ze nog twee topjes, nog een paar schoenen, vier truien, drie broeken en een nieuwe handtas. Volgeladen met tassen komt Charlie aan bij de bioscoop. Het enige wat ik vasthoud is de handtas van Charlie en dat is enkel omdat ze die niet meer kan dragen omdat ze haar handen vol heeft met al haar tassen. “Waar bleven jullie?” vraagt Emma, een vriendin waarmee we vandaag hebben afgesproken, geïrriteerd. Haar vraag is echter snel beantwoord wanneer ze de hoeveelheid tassen ziet die Charlie met zich meesleurt. “Laat ook maar. Ik zie het al.” Zucht ze. “Kom dan gaan we de tickets kopen.”
Als je me vraagt om Emma te omschrijven, zal ik toch even moeten nadenken. Het uiterlijk is simpel. Lang, mager en heeft een bruin pixiekapsel. Een fijn, spits gezicht een “I don’t care what you think of me” kledingstijl. Haar persoonlijkheid is wat moeilijker. Voor haar is de wereld heel zwart-wit. Alles moet correct zijn en een nut hebben. Als iets haar stoort, ongelukkig maakt of niet goed genoeg is, moet het voor haar niet in haar leven blijven. Ik vind het een wonder dat ze het zolang met Charlie en mij volhoudt.
De tickets, snacks en drankjes zijn gekocht. Ik ga tussen Charlie en Emma zitten. De drie stoelen naast Charlie liggen vol met al haar tassen. Onze jassen en handtassen hebben we in de stoel naast Emma gesmeten. Zo zitten we tenminste rustig zonder buren.
De popcorn is al bijna op nog voor dat de film is gestart. Het is een actiekomedie, met de favoriete acteur van Charlie en Emma in de hoofdrol als geheim agent. Omdat het zo’n knapperd is, volgen hun, maar mij zal je hen niet horen tegenspreken. Er is niet zoveel volk in de zaal, misschien omdat het nog maar elf uur is. Wij gaan altijd naar de vroege voorstelling. Meestal maken we er ineens een meidendag van. We gaan eerst naar de film, dan shoppen, ergens lekker eten en dan gaan we ’s avonds uit. Er zit maar een twintigtal andere mensen in de zaal. Ik ben er blij om, dan is er minder drukte. Het licht gaat uit, de film begint. Deze speelt zich tenminste niet af achter glas.