Meet my best friend!

Wanneer de bus afremt, kijk ik op van mijn notitieboekje. We zijn bij mijn halte aangekomen. Snel stop ik al mijn spullen terug in mijn tas en stap dan de bus af. Ik moet even om me heen kijken om me weer te heroriënteren, maar loop dan vol overtuiging de straat links in. Na zo’n twintig meter besef ik dat ik dan toch de verkeerde kant op ga en draai me om naar de goede richting. Het is niet ver wandelen van de bushalte. In een kleine tien minuten sta ik al voor de juiste deur. Ik wil nog maar net op de deurbel drukken, wanneer de deur al open gaat. “Elly, ik ben zo blij je weer eens te zien!” schreeuwt mijn beste vriendin wanneer ze me om de nek vliegt. Eigenlijk heet ik Elena, maar in de loop der tijd is iedereen me Elly gaan noemen. Ik vind het wel leuk.
“Charlie!” schreeuw ik al bijna net zo luid terug. Charlie, officieel Charlotte, is mijn beste vriendin voor zolang ik me kan herinneren. Charlie is één en al klasse. Een mooi gezicht en halflang, stijl blond haar dat altijd perfect zit. Een prachtig figuur waar vele meisjes een moord voor zouden plegen en dan super lange benen die ze maar al te graag toont. Als zij voorbijloopt kijken alle mensen haar wel eens na. We waren elkaar even kwijt geraakt wanneer we naar verschillende middelbare scholen gingen, maar nu we allebei aan dezelfde universiteit studeren is alles weer zoals vroeger. Terwijl we elkaar nog omhelzen strompelen we haar huis binnen. “Wil je een kopje thee?” vraagt ze me terwijl ik mijn schoenen uittrek en mijn jas aan een kapstok hang. “Ja, graag.” Antwoord ik dankbaar. De herfst is nog maar net begonnen maar ik vind het nu al veel te koud. Terwijl Charlie alles klaarzet voor de thee loop ik alvast door naar de living en zet me alvast neer in één van de grote comfortabele zetels. Wanneer ik me neerzet, zak ik weg in de grote kussen. Bij haar voel ik me altijd thuis, soms zelfs iets meer dan in mijn eigen huis. “Welke smaak wil je?” Hoor ik vanuit de keuken. “Iets lekker.” antwoord ik. Ik hoor haar nog grinniken en dan het geluid van kastjes en potjes die open en toe gaan. Met twee grote koppen thee komt Charlie de kamer binnen gewandeld. “Hier, Turkisch Apple met twee klontjes suiker.” Zegt ze, mij de thee aanreikend. Dankbaar nam ik het aan en laat het mijn handen verwarmen. “Dankje.” Ze legt haar eigen kopje op het tafeltje naast de zetel, zet de tv aan en ploft dan naast mij neer in de zetel. Met onze benen in elkaar verstrengeld onder een donsdeken, genieten we van de thee. Er is niet echt iets speciaals op tv. Een beetje doelloos staar ik naar de oude herhaling van een tv-serie uit de jaren ’90. Wanneer de waarschijnlijke hoofdpersonages elkaar hartstochtelijk beginnen te kussen, voel ik Charlie’s voet tegen mijn bil tikken. Een beetje versuft kijk ik haar aan. Ik heb al zo’n klein vermoeden waar ze nu over wil praten. “Dus…” Begint ze plagerig. “Dus…” Zeg ik haar na. “Ga je me niets vragen?” Ik doe alsof ik heel diep nadenk en neem nog een slokje thee. Hij begint al koud te worden. “Ah ja, had jij geen nieuw schoothondje?” Een schop tegen mijn been zorgt ervoor dat ik mijn thee bijna over de vloer uitspuug. “Nee! Geen schoothondje. Een vriendje!” Zeurt ze. “En hij is ge-wel-dig!” Ik kan het niet helpen om te lachen om haar enthousiasme. Ze zaten meer dan een jaar achter elkaar aan en sinds vorige week zijn ze eindelijk officieel een koppel. Ze ging met hem naar de film als vrienden en kwam er als een koppel weer uit. Ze is verliefd, maar echt verliefd deze keer. Ik ben blij voor haar. Guillaume is zijn naam. Een mooie naam die perfect bij zijn fantastisch, sexy latino uiterlijk past. Ze straalt helemaal wanneer ze over hem vertelt. Over zijn lach, zijn ogen, zijn lekker lijf zoals zij het zegt. Hoe lief hij is en dat hij haar daarstraks had gebeld enkel om te zeggen dat hij haar mist. Wanneer ze klaar is met te vertellen slaakt ze een verliefde zucht en kijkt me dan met vragende ogen aan. “Wat?” “Wanneer vindt jij nu eens een leuke vent?” Ik vroeg me al af wanneer ze dit zou vragen. In mijn achttienjarig bestaan heb ik nog nooit een vriendje gehad of zelf maar een jongen gekust. Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik wel een vriendje wil. Als ik weer denk aan al die keren dat ze op mijn bed zat met een gebroken hart en honderden zakdoeken rondom of de eindeloze gesprekken wanneer ze weer eens ruzie hadden, lijkt het me alleen maar een last om een vriendje te hebben. “Ooit.” Zeg ik kalmpjes terwijl ik mijn lege kop op tafel zet. Als reactie begint Charlie wat zeurderig tegen zichzelf te mompelen. Iets in de aard van ‘Ik zorg er wel voor dat je er één vind.’. Ik zou niet verbaasd zijn mocht ze er werkelijk éne gaan zoeken en dan nog vinden ook. Ik moet even lachen als ik haar zo bezig hoor. “Kom laten we vertrekken.” Zegt ze weer opgewekt terwijl ze het donsdeken van ons af trekt en uit de zetel springt. “De film begint al binnen een half uur en ik denk niet dat Emma blij gaan zijn als we te laat komen.” Ik grijp de hand die ze uitgestrekt naar me toe houdt en laat me moeizaam ophoog trekken. We ruimen alles op en verzamelen onze spullen, kleden ons warm aan tegen het koude weer en vertrekken richting de bioscoop. Met Charlie op pad gaan is altijd gezellig, zij maakt van alles een mini-avontuur. Zonder haar zou mijn leven een pak rustiger en vooral saaier zijn. Ik ben niet zo uitbundig als haar, daar mis ik het zelfvertrouwen voor. Het liefst blijf ik toch op de achtergrond, uit het zicht van de mens en zijn persoonlijke spotlight. Er is niets aan mij dat ik zou willen laten zien aan andere mensen. Net zoals ik mijzelf heb afgesloten van de wereld van anderen, laat ik anderen niet meer toe in de mijne. Dat laat mijn hart niet meer toe, op aanraden van mijn hoofd.