My Lova-Hate Relationships at Hogwarts [37]

‘Michelle? Ben je wakker?’ hoorde ik een stem zeggen. Het leek alsof de persoon heel ver stond, zo klonk het toch. Ik probeerde mijn ogen te openen maar dat bleek onmogelijk te zijn. Praten lukte ook niet goed. Ik wilde de persoon toch kunnen vertellen dat ik wakker was dus schudde ik zachtjes met mijn hand. ‘Ja, je bent wakker. Je bent geraakt door een hardnekkige vloek. Het gaat nog wel een tijdje duren voor de medicijnen van madame Plijster de effecten hebben weggekregen. ‘Wat is er dan gebeurt?’ vroeg ik met enorm veel moeite. ‘Dat ronde dingetje dat je in je hand had was een soort bommetje. Eentje die een vloek uitspreekt over degene die hem langer dan tien seconden aan een stuk vasthoud. Maar het had veel erger kunnen zijn. Je had er voor altijd zo uit kunnen zien. Dat was waarschijnlijk ook de bedoeling’, Carlo, de persoon die bij me zat, klonk erg verdrietig. ‘Jongen, je moet weer naar de les. Het bezoekuurtje is voorbij!’, de vertrouwde stem van Madame Plijster klonk in mijn oren. ‘Dag, Michelle’, mompelde hij zachtjes en gaf me een kus op mijn wang. ‘Dag, Carlo’ kreeg ik er met moeite uit en er verscheen een vage glimlach op mijn gezicht. ‘Liefste meid. Een meisje die zegt dat ze jou beste vriendin vroeg me om je een droomloze nacht te geven. Dat doe ik graag maar jij moet wel even zeggen of je het goed vind’, zei Madame Plijster die naast me op het ziekenbed was komen zitten. Ik knikte zachtjes met mijn hoofd. ‘Ok, dan moet je dit even leegdrinken’, zei ze en goot een in mijn mond. Gehoorzaam slikte ik het door. Het smaakte naar een mengeling van aardbeien, frambozen en rode appel. Ik had zo’n flauw vermoeden dat het drankje rood was, maarja, hier in de toverwereld was niets wat het leek. Een paar seconden later begon ik echt moe te worden en omdat mijn ogen niet konden dichtvallen, viel er een gordijn voor mijn gedachten en begon ik lekker aan een droomloze slaap.