Meet Sir Romeo Piepsalot!

In de stilte van de duisternis voel ik me rustig. Mijn rust wordt echter al snel verstoord door een kittelend gevoel aan mijn neus, die me doet lachen. Langzaam open ik mijn ogen en staar recht in de kleine zwarte kraaloogjes van een muis die op mijn voorhoofd zit. Eventjes staren we elkaar in de ogen. “Hallo Anya.” Hoor ik een bekende stem achter mij zeggen. Mijn ogen kijken in de richting van de stem en vinden Pompidoe. Ik begroet hem met een glimlach “Dag Pompidoe” Hij lacht vriendelijk terug. “Ik zie dat je Sir Piepsalot al hebt ontmoet.” Zegt hij en wijst de muis op mijn voorhoofd aan. Hij neemt de muis vast en zet hem op zijn eigen schouder. Daarna helpt hij me om recht te staan en het stof van mijn kleren af te vegen. “Wat een schattig muisje.” Zeg ik vrolijk. “Dankje.” Piept de muis terug. Lichtjes in shock, staar ik de muis met grote ogen aan. Hoorde ik hem me nu net bedanken? “Sir Romeo Piepsalot.” Piept hij vrolijk verder. “Aangenaam kennis te maken, my lady.” Ik ben zo verbaasd door een plots pratende muis, dat ik geen woord uit mijn keel krijg. Pompidoe merkt dit en voegt zich mee in het gesprek. “Dit is Anya Vi Historian. Ze is hier weer op bezoek.” Stelt Pompidoe mij voor. “Euhm.. aangenaam.” Stamel ik. Pompidoe grinnikt door mijn reactie. “Dus, Sir Piepsalot. Wat brengt u hier vandaag in het Gorgonzolawoud?” gaat Pompidoe verder. Dapper klimt de muis op de hoge hoed van Pompidoe en zegt “Ik ben hier op een queeste.” Hij richt zijn schattige, kleine pootje naar de blauwe hemel en vertelt verder. “Ik ben op zoek naar de cheddartiara, zodat ik om de hand van mijn lieve Lady Julia Mouselina kan vragen!” Dromend over zijn grote liefde, staart de muis naar de wolkjes in de lucht. Al snel komt hij weer bij zijn zinnen en trippelt snel en behendig langs Pompidoe’s kleren naar beneden. “Willen jullie mij hierbij helpen?” vraagt Sir Piepsalot beleefd. “Het is een zware toch, vol gevaren. Maar ik zou jullie eeuwig dankbaar zijn als jullie mij hierin willen helpen.” “Oh ja, Pompidoe. Kunnen wij hem alsjeblieft helpen?” vraag ik smekend aan Pompidoe. “Natuurlijk, wat een leuk idee!” Antwoordt hij al snel. Een Romeo en Julia muizenromance, hoe lief! “Geweldig, laat ons dan snel naar mijn verblijfplaats gaan.” Piept de muis terwijl hij deze keer langs mijn L.o. broek naar omhoog klimt en zich dan op mijn schouder nestelt. Hij geeft duidelijke aanwijzingen en Pompidoe en ik wandelen weer arm in arm, onder leiding van Sir Piepsalot. Na een lange wandeling komen we aan bij een grote boom. “Welkom in Kasteel Piepsalot.” Piept hij trots. “Woont u in deze boom?” vraag ik hem. “Ja, deze boom is al generaties lang in mijn familie.” Piept hij terwijl hij van mijn schouder afloopt en in de richting van de boom trippelt. “Kom dan laat ik jullie mijn huis zien.” Twijfelend stap ik achter Sir Piepsalot aan. “Pompidoe, ik ben niet zo goed in bomen klimmen.” Fluister ik zachtjes. Hij kijkt me aan en zegt “Maak je maar geen zorgen, de takken zullen ons wel ophalen.” “Hoe bedoel je?” vaag ik achterdochtig. Ik ben bang dat er weer iets raars gaat gebeuren. “Je zult wel zien.” grinnikt hij. Mijn hart begint sneller te slaan voor mijn angst van het onbekende en ik ga wat dichter bij Pompidoe lopen. We komen aan bij de stam van de boom. Sir Piepsalot is ondertussen al begonnen met naar boven te klimmen. Voorlopig is er nog niets raars gebeurt. Oplettend maar nieuwsgierig kijk ik rond. Boven in de boom, zie ik de contouren van een kasteel. Dat zal wel het werkelijke ‘Kasteel Piepsalot’ zijn, denk ik. Ik was zo geconcentreerd aan het kijken naar de wonderlijke constructie bovenin, dat ik niet merkte dat er al iets raars aan het gebeuren is.
“Let op Anya.” Fluistert Pompidoe in mijn oor. “Dit is het moment waarop je moet gillen.” Ik kijk hem bang aan wanneer hij wijst naar de takken die zich rond mijn middel hadden geslagen. Ik wou nog iets zeggen, maar voor dat kon werden we beiden al door de takken naar omhoog gesleurd en ik kon niets anders doen dan gillen. Eventjes worden we in de lucht rondgeslingerd voordat we met een grote boog het bladerdek van de boom in worden getrokken. Ik zie alles rondom mij heen draaien en een kriebelend gevoel schiet door mijn maag. Na die korte maar wilde rit, worden we zachtjes neergezet op een soort plein vlak voor de ingang van het kasteel. Ik voel me een beetje duizelig en de wereld draait voor mijn ogen. De takken houden me tegen zodat ik mijn evenwicht niet verlies.
“Was dat niet geweldig?!” juicht Pompidoe, terwijl hij wobbelig heen en weer loopt en daarna op zijn kont valt. Ik moet lachen om zijn stuntelige acties.
“Kom mijn vrienden. Laat mij jullie verwelkom in mijn thuis.” Piept Sir Piepsalot terwijl hij door de immense poort van het kasteel trippelt. Het is een prachtig kasteel. Met iedere stap die ik zet, lijkt het wel alsof het kasteel nog groter wordt. Trots vertelt Sir Piepsalot over de geschiedenis van het gebouw. De vele takken van de boom hebben over duizenden jaren heen de muren van het kasteel gevormd. Dit zijn blijkbaar ‘livingtrees’. Het zijn levende bomen die voor zijn bewoners een passend huis maken. Binnenin is het al net zo mooi als buiten. Langzaam lopen Pompidoe en ik op een paar passen achter Sir Piepsalot aan. Ik kijk mijn ogen uit naar alle mooi versierde wanden en de talrijke prachtige schilderijen van edel geklede muizen. Bij ieder schilderij weet Sir Piepsalot wel een verhaal te vertellen. Bij een schilderij van een trots uitziende muis houdt Sir Piepsalot even halt en vertelt uitbundig het ongelofelijke verhaal van hoe zijn betovergrootvader als eerste muis de Parmezaanberg heeft beklommen. Tijdens het vertellen valt mij opeens iets heel vreemds op. Met grote ogen kijk ik naar Sir Piepsalot, die nu even groot is als mij.
“U bent gegroeid!” roep ik verbaasd uit. Met een schuin hoofdje kijkt Sir Piepsalot mij aan.
“Hij is niet gegroeid mijn kleine schat, wij zijn gekrompen.” Licht Pompidoe mij in. “Hoe had je anders verwacht dat wij in zijn prachtige kasteel binnen zouden passen.” Daar heeft hij wel een punt. Wanneer we aankomen in de grote leefruimte van het kasteel, spreekt Sir Piepsalot ons rechtstreeks aan.
“Mijn vrienden, ik zal even jullie kamer wijzen waar er kleren voor jullie zijn voorbereidt.”
“Waar dienen de kleren voor?” vraag ik beleefd. “Als wij Piepsalot’s op queeste gaan, gaan we in stijl!” antwoordt hij vrolijk. Hij wijst ieder van ons een kamer aan en verdwijnt dan zelf in één van kamers verderop. Binnen in mijn toegewezen kamer, die minstens 5 keer zo groot is als mijn echte, vind ik op een groot hemelbed een prachtige jurk. Ik plooi mijn turnkleren netjes op en leg ze in een stapeltje op het bed. De mooie, donkerrode jurk heeft een strak bovenstuk met korte pofmouwtjes en loop vanaf mijn taille breed uit tot vlak onder mijn knieën. De jurk is ook prachtig versier met Gouden, fantasie borduursels. De kniehoge laarzen die naast het bed staan, zijn van soepel bruin leer en lijken wel op maat gemaakt. Een bruine leren riem met een sabel en een gouden haarlint, waarmee ik mijn haar in een hoge paardenstaart bind, maken het plaatje af. Blij met het resultaat, bekijk ik mezelf in de spiegel. Plotseling wordt er op de deur geklopt.
“Ben je al klaar, mijn duifje?” Ik doe de deur open en zie Pompidoe in de deuropening verschijnen. “Wat zie je er prachtig uit.” Zegt hij liefelijk waardoor ik begin te blozen. “Moest jij je niet omkleden?” Vraag ik verbaasd. Hij heeft nog precies hetzelfde aan als daarnet. “Dat heb ik ook, zie dan niet mijn fantastische nieuwe kleren?!” zegt hij ijdel en laat trots zijn nieuwe spullen zien. Zijn kleren zien er nog precies hetzelfde uit als voorheen, alleen misschien iets properder. Wanneer hij alles stuk voor stuk laat zien, merk ik pas de kleine verschillen op. Zijn nieuwe hoed heeft een goud met rood, gestreept lint in plaats van een wit met rood. Ook draag hij diamanten manchetknopen en een diamanten broche in zijn glanzend nieuwe plastron. Zijn nieuwe wandelstok heeft een grote, glanzende, robijn vanboven die hij trots voor mijn neus houdt.
“Mooi.” Zeg ik oprecht tegen hem. “Dankuwel, schone vrouwe.” Ik giggel en hij bied me weer zijn arm aan. “Sir Piepsalot, wacht buiten op ons.” Arm in arm lopen we er samen naartoe. “Ah, jullie zien er prachtig uit” piept hij ons verwelkomend toe. “Dankuwel, u ziet er ook fantastisch uit.” Zeg ik tegen hem. Sir Piepsalot draagt een grote rode hoed met een gouden veer en dezelfde bruine riem met sabel, als ik.
“Dankuwel.” Zegt hij met een buiging “Laat ons dan beginnen aan onze queeste!” Hij zet zijn hoed nog wat steviger op zijn hoofd. De Piepsalot’s livingtree biedt hem één van zijn blaadjes aan. Sir Piepsalot nam deze aan en bedankte hem vriendelijk. Hij neemt het blad vast met zijn beide pootjes.
“Ik zie jullie beneden, mijn vrienden.” Zei hij nog voordat hij van de tak af sprong. Geschokt sprintte ik snel naar de rand om hem dan zachtjes naar beneden te zien dwarrelen. Een kleine zucht van opluchting kon ik niet onderdrukken, even was ik bang dat hij te pletter zou vallen.
“Zullen wij dan?” Ik schrik op van de plotse stem achter mij. Even kijk ik twijfelend over de rand, waar ik Sir Piepsalot nog altijd rustig naar beneden zie zweven. De Piepsalot’s livingtree geeft mij nu ook een blaadje aan. Ik bedankt hem ervoor en Pompidoe bindt het blaadje vast aan mijn middel, met twee van zijn sjaaltjes die hij op magische wijze uit zijn binnenzak laat verschijnen. Twijfelend sta ik aan de rand naar beneden te kijken, waar ik Sir Piepsalot bemoedigend naar mij zie zwaaien. Pompidoe merkte mijn angst en kwam rustig achter mij staan en legde voorzichtig zijn handen in mijn zij.
“Mijn lieve Anya. Ik zal altijd achter je staan om je dat extra duwtje in de rug te geven” fluisterde hij zwoel. “maar onthoud dat ik zal er ook altijd voor je zal zijn om je op te vangen.” Ik ademde diep in en uit en knijp angstig in zijn handen. “Laat je meevoeren door het gevoel. Geniet van het moment en vooral van de rit.” Met die laatste woorden laat ik me zachtjes maar niet dwingende van de rand af duwen. Meteen klapt het blaadje boven mij open als een parachute en langzaam dwarrel ik naar beneden. Het uitzicht is adembenemend en ik geniet van iedere second. Naast mij verschijnt Pompidoe. Met een grote lach kijkt hij me aan. Ik kan niet anders dan terug lachen. Hij zweeft iets sneller naar beneden dan mij. Al gauw staat hij met beide voeten weer op de grond met zijn armen uitnodigend open gestrekt naar mij. Langzaam kom ik op hem af en zachtjes vangt hij me op in zijn armen.
“Ik zei toch dat ik je zou opvangen.” Voorzichtig zet hij me neer en maakt dan de parachute los en stopt de sjaaltjes weer in zijn binnenzak. Langzaam neem ik de wereld rondom in mij op. Het zie er zo anders uit nu ik zo klein ben. Alles is veel groter. Sir Piepsalot legt kort de volgende stap van het plan uit dat hij heeft gemaakt voor deze queeste.
“We vertrekken met de donsveerboot naar het woud van de zeven kazen. Daar is volgens de legende, de cheddartiara, vele jaren gelden verborgen.” Ik luister aandachtig, ik vind het allemaal zo spannend! “Oh, daar is de donsveerboot al.” Piept Sir Piepsalot. In een beekje in de buurt, komt er langzaam een enorme witte donsveer aangedreven. Volgens Pompidoe is die afkomstig van een reuze eend, want die vogels kunnen goed op het water drijven en hun veren dus ook. Als een heer laat Sir Piepsalot ons voorgaan. Pompidoe stapt als eerste in en helpt mij instappen. Als laatste springt ook Sir Piepsalot aan boord. We nestelen ons neer als jonge babyeendjes zich onder de vleugel van hun moeder zouden doen. Het voelt enorm zacht aan en even lijkt het me zalig om een hier te gaan slapen.
“Slaap maar even.” Fluistert Pompidoe zachtjes wanneer hij merkt dat mijn oogleden zwaar beginnen te worden. “Het is nog een lange reis.” Ik kijk even naar Sir Piepsalot om te zien of hij het niet erg vindt. Hij knikt hevig om aan te tonen dat het goed. Ik lach even vriendelijk naar hem. Pompidoe komt naast mij liggen en ik mag mijn hoofd op zijn borst laat rusten. Hij legt zijn arm beschermend om me heen. Ik sluit mijn ogen en luister naar het zachte, ritmische geluid van zijn hart. Al snel val ik in een diepe slaap.