Time for sweets

“Nu we hier toch zijn zullen we dan maar eens bij Suzie Soes op bezoek gaan voor het afternoon-steekspel?” stelt hij voor. “Een afternoon-steekspel?” herhaal ik vragend. “ Oh, ik ben er dol op. Gezellig wat praten bij een lekker kopje thee en natuurlijk is er iets lekkers.” Zegt hij met een knipoog. Het klinkt net zoals Thea-time in Engeland. “Ja, klinkt inderdaad leuk.” Zeg ik, terwijl ik naar hem glimlach. “Dus je weet nu waar we zijn?”. “Nee.” Zegt hij zonder nadenken “Ik weet niet waar het precies is, maar we zijn wel in de buurt.”. “Hoe kan je weten dat we in de buurt zijn als je niet weet waar we zijn?” “Simpel.” Hij grijpt me vast aan mijn schouders en draait me 360° en dan nog eens 180° om. Mijn hoofd draaide even van die plotselinge beweging. “Zie je die gekleurde bolletjes, daar op de grond?” zegt hij terwijl hij naar een aarden pad tussen de struiken wijst. Ik kijk goed rond maar vind ze niet direct. Hij grinnikte en neem mijn gezicht vast met zijn twee handen en draait mijn hoofd lichtjes in de richting van één van de struikjes. “Daar..” fluistert hij in mijn oor. Een rilling kruipt over mijn rug en met mijn ogen speur ik heel de omgeving af. Mijn blik stopt bij iets kleins dat glinstert. Er ligt een klein blauw bolletje dicht bij één van de struiken. “Ja! Ik zie er één!” roep ik enthousiast “Wat zijn ze eigenlijk?” “Snoepjes” lacht Pompidoe “Dat betekent dat Suzie Soes niet lang geleden snoepjes is gaan plukken voor het afternoon-steekspel. Ze laat deze onderweg soms vallen.” Ik zie inderdaad nog meer soepjes liggen. “We zullen ze verzamelen en bewaren voor later, ok?” zegt hij en geeft mij een klein roze schoudertasje, om ze in te verzamelen “Ok. Maar wat bedoel je met snoep PLUKKEN? Die groeien toch niet aan bomen.” “Maar jawel! We hebben hier in Leciel een hele snoepboomgaard.” Zijn ogen twinkelden van blijdschap wanneer hij erover vertelt. “We zullen er later eens snoepjes gaan plukken.” Zegt hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Ik ben benieuwd hoe een snoepjesboom eruit ziet. Ik had het roze tasje al om mijn schouder gehangen en neem het blauwe snoepje van onder de struik en stop deze erin. We verzamelen de snoepjes terwijl we het spoor verder volgden langs het pad. Er lagen er echt heel veel. Bij de struiken, aan de voet van de bomen, … Ik voel me net weer een kind dat eieren mag gaan rapen voor Pasen. Naast een rode paddenstoel met witte stippen, zie nog een snoepje liggen en loop er op af om het op te rapen maar stop door het geluid van trompetgeschal. “Wat was dat?” vraag ik. Het klonkt heel dichtbij. “Dat is het startsein van het afternoon-steekspel” zeg Pompidoe. “Kom sweetie, we willen niets missen.” Hij neemt mijn hand vast en samen rennen we in de richting van het geluid. We stoppen voor een grote struik, deze heeft grote, groengele bladeren in een soort trompetvorm. Pompidoe neemt één van de bladeren vast “Goedendag, Pompidoe hier. Ik heb hier een nieuwe gast bij me. Mogen we binnen voor het afternoon-steekspel?” Hij komt weer naast mij staan en de bladeren van de struik gaan uiteen en verstrengelen zich op de bomen die ernaast staan. “Gaat u voor?” zegt Pompidoe. Hij legt zijn hand op mijn rug en leidt me zo over het pad waar eens de struik stond. We komen terecht op een groot open terrein dat wordt omringd door bomen. Er staan vele kleurrijke, verticaal gestreepte tenten met bijpassende vlaggetjes, een schattig huisje met vele mooie bloemen en ik zie dat er rook uit de schoorsteen komt. Maar er is iets wat mijn aandacht trekt en ik kan niets anders doen, dan met open mond ernaar staren. Vlak voor mijn neus zit een slagroomtaart met een meter lange chocoladereep, op een roze suikerspinwolk dat ongeveer een halve meter boven de grond zweeft. “Goed, ze zijn nog niet begonnen.” Zegt Pompidoe opgelucht als hij achter mij komt staan. “Pompidoe, wat is dat?” vraag ik en wijs subtiel in de richting van het vreemde, zwevende object. Hij kijkt eventjes en antwoord dan gewoontjes “Het is wat het is.” Weer zo’n raar antwoord.. “Wat het is..” mompel ik tegen mezelf. “Een taart met een chocoladereep op een suikerspin?” Ik weet niet wat ik ervan moet denken. Maar langzaam zweeft het suikerspinwolkje met de taart weg in de richting van één van de tenten. Verwonderd kijk ik naar hoe het de tent binnen zweeft. Net wanneer ze de tent binnen zweefde, komt er een mevrouw uit het huisje rennen. Het is een kleine, mollige vrouw. Ik zou zeggen dat ze ongeveer 55 jaar is. Ze draagt een lichtgele jurk met witte bollen, die tot op haar knieën komt en een licht roze schort met rode hartjes. Ze heeft korte lichtgrijze krullen en een hoed met vele bloemen en een grote fruittaart erop. Ze neemt Pompidoe vast rond zijn middel en geeft hem een stevige knuffel en daarna een dikke kus op zijn wang. “Ik ben zo blij dat je nog eens langskomt.” Piept ze enthousiast. Haar bolle wangen hebben een rode kleur van te rennen. Ze heeft een lieve glimlach en een zachte stem. Pompidoe knuffelt haar terug. “Wat leuk je nog eens te zien Suzie Soes, je ziet er zoet uit.” “Wat ben je toch een charmeur.” Giggelt ze en knijpt nog even stevig in zijn wangen en kijkt dan langs hem naar mij. “Oh! En wie is deze schattige kleine meid?!” Roept ze terwijl ze mij ook een dikke knuffel geeft. “Dit is Anya. Ze komt hier even op bezoek.” “Op bezoek?” vraagt Suzie. Pompidoe geeft haar een waarschuwende blik en Suzie Soes begrijpt meteen wat hij bedoelde.“Ooh, wat is het toch een schatje!” “Aangenaam kennis te maken.” Zei ik moeizaam. Ze laat me los en ik haal opgelucht terug adem. “Ik ben echt zo blij dat jullie er zijn, net op tijd voor het afternoon-steekspel.” Ze neemt ons beide vast aan een arm en trekt ons mee in de richting van de verschillende tentjes. Er staan verschillende sierlijke tafeltjes met bijpassende stoeltjes. Suzie Soes leidt ons naar een lichtgroen tafelsetje. Zodra we zitten komt er een wit suikerspinwolkje tevoorschijn. Het draagt een schoteltje met daarop 3 kopjes, 3 schoteltjes, 3 kleine lepeltjes, een potje met suiker, een kannetje met melk en een theepot. Suzie Soes neemt de schotel en zet deze op tafel. Ze schenkt voor iedereen wat thee in. “Wil je graag wat suiker in je thee, schat?” “Ja, graag.” Antwoord ik beleeft. De thee heeft een mooie licht roze kleur en een zoete geur. Voorzichtig proef ik een beetje. Ik proef een zoete bloemensmaak met een vleugje kaneel. “Vind je het lekker?” vraagt Suzie Soes hoopvol. “Ja, hij is heerlijk.” Blij klapt Suzie Soes in haar handen met een grote lach op haar gezicht. We praten nog een beetje over de thee en het weer, al is het vooral Suzie Soes die praat over haar nieuwe hoed, die ze zelf gemaakt heeft. Ik wou net nog een slokje nemen van mijn thee, wanneer we plots het geluid van trompetgeschal horen. “Oh het afternoon-steekspel begint! Vlug, vlug pak je paraplu!” zegt Suzie Soes opgewonden. Pompidoe geeft mij een licht blauwe paraplu. “Je zal zo meteen wel begrijpen waar de paraplu voor dient.” “Ah, ok. Dankje” stamel ik. Wanneer ik de paraplu even beter bekijk begin ik mij iets af te vragen. “Pompidoe, waar is deze paraplu van gemaakt?” de paraplu is een beetje doorzichtig en plakkerig. “Snoeppapier.” Antwoord hij simpel. Na alles wat ik vandaag al heb gezien, kijk ik er niet meer van op. Ik begin de droomlogica al een beetje te snappen. Er is gewoon geen logica en ik vind het heerlijk. Vanuit de tentjes komt er een chocoladetaart met een witte chocoladereep en de slagroomtaart met een reep melkchocolade van daarnet naar buiten gezweefd. Ze stellen zich op aan beide kanten van het steekveld. Er klinkt nogmaals trompetgeschal en beide chocoladerepen zijn op elkaar gericht. Een laatste schelle noot van de allerkleinste trompet vervaagt en de suikerspinnen vliegen in volle vaart naar elkaar toe. Ik kijk met grote ogen toe naar dit schouwspel, maar begrijp er niets van. Met een grote knal, stoten de taarten elkaar met hun chocoladerepen. De taarten spatten uit elkaar en grote stuken taart vliegen in het rond. Nu snap ik waarvoor de paraplu’s dienen. Met grote ogen en een open mond, staar ik naar de plek waar de twee taarten tegen elkaar botste. Ik laat net mijn paraplu zakken en meteen vliegt er een groot stuk taart in mijn gezicht. Pompidoe neemt snel een bordje en houd deze onder mijn gezicht. Het stuk taart schuift langzaam naar beneden en valt er dan op neer. “Alsjeblieft.” Zegt Pompidoe terwijl hij mij het bordje en een vorkje aan mij geeft. “Neem een hapje. Deze is heerlijk!” Een beetje verdrietig kijk ik naar het stuk taart. Ondertussen veegt Pompidoe met een veel te grote rode zakdoek, die hij uit zijn mouw toverde, mijn gezicht proper. “Wat was dat?” vraag ik ongerust. “Vindt je het niet fantastisch?” Vraagt Susie Soes enthousiast “Dit is een leuke manier om twee verschillende smaken te mengen voordat je ze opeet. Hoe vind je ze? Ik heb ze zelf gebakken!” Nu ik snap wat de bedoeling is van het steekspel neem ik een grote hap van de taart. “Wow, ze smaken echt heerlijk!” De zachte vanille smaak van de slagroomtaart gaat geweldig samen met de iets bittere smaak van de chocoladetaart. Hierna kwamen er nog twee steekspelen. Het is enorm gezellig, we praten over verschillende dingen, lachen veel en eten heerlijke taart en snoepjes onder het genot van een kopje thee. De zon begon al langzaam onder te gaan en ik voel dat ik langzaam in slaap ben aan het dommelen. Ik hoor Susie Soes en Pompidoe nog wat praten, maar als gauw werden mijn oogleden te zwaar. Ik hoorde ze allebei nog net ‘Welterusten Anya’ zeggen, voordat ik rustig in slaap viel.