Start

Deze nacht vind ik het moeilijk om in slaap te vallen. Het is midden in de zomer en volgens het weerbericht beleven we de ergste hittegolf van de laatste 20 jaar, maar ik heb het ijskoud. Ik wikkel nog een extra deken om me heen, in een poging het toch een beetje warmer te krijgen. Na nog enkele keren diep in en uit te ademen, krijg ik toch het gevoel dat het een beetje warmer wordt. Na een lange tijd val ik dan eindelijk toch in een diepe, onrustige slaap.
Wanneer ik mijn ogen open, is het helemaal zwart om me heen. Ik wrijf eens in mijn ogen en merk dan dat mijn dekens weg zijn. Voorzichtig probeer ik het knopje van mijn nachtlampje te vinden, maar zonder succes. Uiteindelijk geef ik het op en wil dan uit bed stappen om het licht aan te doen. Ik ga op de rand van mijn bed zitten en wrijf even in mijn ogen.
Langzaam verschijnen er één voor één, kleine lichtgevende spikkeltjes in het duister. Steeds meer en meer. Ze bundelen samen en vormen iets. In het begin is het moeilijk te zien wat ze vormen. Het lijken wel cijfers. Eerst een 5? Dan een 4? Ja, ik heb gelijk, het zijn cijfers! Het lijkt alsof ze aftellen. ‘3… 2… 1… Start!’ Wat start er? Plotseling is het net alsof de grond onder mij weg valt. Ik gil terwijl ik val in een oneindige duisternis.

Ik blijf maar vallen, er lijkt geen einde aan te komen. Al lang ben ik opgehouden met gillen, bang vraag ik me af wat er gebeurt. Ik begin gewend te raken aan het vallend gevoel en merk dat ik steeds langzamer val. Nu lijkt het alsof ik in de lucht zweef. Ik vraag me af wat er gebeurt wanneer er plots een soort spotlicht boven mij aanspringt. Door het licht heb ik een beetje meer zicht op mijn omgeving. Verwonderd staar ik naar de zandkleurige grond, die op zo’n 10cm afstand van mijn gezicht wordt verlicht. Ineens lijken de wetten van de zwaartekracht weer te gelden en beland ik met een smak tegen de grond. Eventjes blijf ik roerloos liggen. Rustig open ik mijn ogen maar zie niets om me heen, enkel de grond onder mijn voeten, voor de rest is alles nog steeds donker. “Hallo… Is daar iemand?” roep ik behoedzaam, maar hoor enkel het geëchood van mijn eigen stem. Ik sta recht en zorg ervoor dat mijn pyjama terug netjes zit. Ik kijk eens om me heen, maar zie niets. In het donker kan ik nog net enkele meter voor mij zien. Na een tijdje besluit ik dan maar om wat rond te lopen. Voorzichtig zet ik enkele stapjes, bang om weer te vallen. Een zacht, plof geluidje achter mij, laat mijn hart op hol slaan. Ik draai me om en botst tegen een grote deur. Ik grijp direct naar mijn neus die nu enorm veel pijn doet. Ik ben er zeker van dat die deur daar eerst niet stond. Ik zet een stap achteruit om de deur beter te kunnen bekijken. Het is een dubbele deur van ongeveer 2 meter hoog. Donkerbruin eikenhout met sierlijke versieringen erin gekerfd. Ik voel even aan de deurklink, de deur is niet op slot. Ik speel even met de gedachte om de deur open te maken maar kijk eerst even achterlangs de deur. Niets. Ik besluit nog wat rond te wandelen. Ik wil eerst eens kijken of er ergens anders misschien nog iets anders is. Terwijl ik rondloop kijk ik even achterom, het enige wat ik zie is die deur, verlicht door een spotlight. Wanneer ik me weer omdraai, bots ik weer tegen iets aan. Het is weer een deur. Precies dezelfde als de eerste. Ik kijk snel terug achterom. Niets, de deur en de spot zijn weg. Ik ren snel nog een andere kant op maar kijk geregeld achterom, om zeker te zijn dat de deur er nog steeds staat. Ik blijf rennen en kijk nog snel één keer achterom. De deur is uit het zicht verdwenen. Wanneer ik terug vooruit kijk, worden mijn ogen groot. Daar staat die weer vlak voor me. Ik probeer nog te stoppen, maar ik struikel en val voorover. Ik steek mijn armen naar voren om mezelf op te kunnen vangen, maar duw per ongeluk op de deurklink. De deur gaat open en ik tuimel erdoorheen. Achter mij hoor ik een klik van de deur die in het slot valt. Ik spring snel recht en probeer de deur terug open te trekken, maar het lukt niet. Van achter mij hoor ik geritsel. Snel draai ik me om en wat ik zie is gewoonweg ongelofelijk.