Last 16.

Gespannen zette ik de radio weer uit die weer aangesprongen was. Ik keek rond in de kamer. Niets vreemd viel er te ontdekken. Waarschijnlijk had de radio gewoon keuren waardoor hij de hele tijd aan en uit sprong. Overal moest gewoon een logische verklaring voor zijn. Doordat het wat tochtte in de lege kamer klapperde de deur natuurlijk. Op het moment dat ik wat rustiger werd vloog de voordeur open, waar eerst helemaal geen beweging in kwam doordat de deur vast gevroren was door de hoeveelheid sneeuw en de kou. Dit betekende tenminste dat we weer bij de buitenwereld konden komen. De deur stond wagenwijd open en sneeuw waaide razend snel de kamer binnen. Snel rende ik naar de deur en duwde er zo hard mogelijk tegen om deze dicht te krijgen voordat alle sneeuw binnen lag. Ik kreeg de deur niet van zijn plaats door de sterke wind. In een razend tempo vloog de sneeuw naar binnen. Ik ging met mijn volle gewicht tegen de deur leunen, maar er kwam nog altijd geen beweging in. Na een tijdje zo gestaan te hebben gaf ik het op en leunde moe tegen de deur. Opeens voelde ik hoe ik weg zakte en de deur viel met een klap in het slot. Snel ging ik weer recht staan en keek verbaasd naar de deur. Hoe was dit mogelijk? Er moest toch een logische verklaring zijn? Ik begon na te denken voor een reden hoe dit gebeuren kon. Het was mogelijk dat de wind opeens heel hevig geworden was en toen een stuk minder, maar zo'n groot verschil tussen windkrachten is onmogelijk tot bijna onmogelijk. Ik slikte de brok in mijn keel weg en liep weer terug naar het midden van de kamer. Er klopte gewoon iets niet in dit huis, daar waren we natuurlijk al langer achter, maar toch. Mensen verdwenen, mensen werden opgesloten in kamers zonder dat iemand aan het slot kwam. Opeens viel het me weer te binnen dat de voordeur ook in het slot was gevallen. Snel rende ik er naar toe en struikelde half over de sneeuw die naar binnen gewaaid was. Langzaam legde ik mijn hand op de klink en vouwde mijn vingers er omheen. De kou van de klink ging door mijn hand heen en een koude rilling was het gevolg. Ik duwde de klink omlaag en een klik geluidje deed me verbaasd op kijken. Ik spitste mijn oren, de klik kwam niet van de deur wat je zou denken, maar ergens van de andere kant van de kamer.

I don't want a lot for Christmas, there is just one thing I need.
I don't care about the presents, underneath the Christmas tree.
just want you for my own, more then you could ever know.
Make my wish come true, baby all I want for Christmas is y-

Kwaad drukte ik de radio weer uit. Dit was nu al de derde keer dat ik naar de radio moest lopen om deze weer uit te zetten. Een naar gevoel bekroop me. Ik schudde het snel van me af, eerst moest ik weten waar we aan toe waren. Terwijl ik onrustig rond keek liep ik terug naar de voordeur en ging weer in dezelfde houding staan als daarvoor. Weer greep ik naar de deurklink, weer vouwde ik mijn vingers erom heen, weer duwde ik langzaam de deurklink omlaag en weer klonk er een klik.

I guess I just lost my husband, I don't know where he went .
So I'm gonna drink my money, I'm not gonna pay his rent (Nope!)
I got a brand new attitude And I'm gonna wear it tonight.
I'm gonna get in trouble I wanna start a fight

En alweer was het de radio. En weer verliet ik de deur en drukte de radio uit. Als dat ding nog een keer aan sprong gooide ik hem toch door het raam. Al dacht ik het wel, ik was toch te bang om dit echt te doen. Bang voor het onverklaarbare. Voor de derde keer vandaag liep ik terug naar de voordeur. Drie keer is scheepsrecht zeggen ze, ik hoopte maar dat dit klopte. Ik duwde de deur klink omlaag. Geen geluid. Het zweet brak me uit. Ik ademde diep in en maakte nog een keer deze beweging, maar zonder positief resultaat. Iets wat in paniek begon ik hevig te rammelen aan de deur klink. We zaten vast, opgesloten, gevangen. Dit liet me terug denken aan Louis die vast zat in de badkamer, Zayn en ik die op zoek waren gegaan naar onze vriendinnen, de lege kamerdeur die begon te klapperen op een onlogisch tempo en hoe ik naar beneden was gevlucht en Zayn achter had gelaten. Schuldig keek ik naar de grond. Hoe had ik hem ooit alleen kunnen laten? Snel gleden mijn ogen door de ruimte en bleven hangen bij de trap. Zonder te twijfelen rende ik naar boven. Ik herinnerde me nog dat Zayn naar Niall' kamer was gerent. Bang keek ik naar de gesloten deur van de lege kamer, die er nu onschuldig bij stond. Ik slikte even en met mijn blik nog altijd gericht op de lege kamerdeur klopte ik op de deur waar Zayn achter zat.
'Zayn? Ben je daar? Is alles goed?' Vroeg ik. Ik dwong mezelf weg te kijken van de lege kamer waar voor het laatst Perrie te zien was geweest en richtte me op een stukje muur naast Niall' kamerdeur. Ik hoorde voetstappen vanuit de kamer komen en hoe deze korter naar de deur kwamen.
'Ik zit vast' Zayn' stem sloeg over en ongelovig staarde ik naar de deurklink. Voor de vierde keer alweer vandaag greep ik naar een deurklink en met behulp van deze de deur open te doen. Wat, hoe kon het ook anders, alweer niet lukte.
'Is voor de rest alles goed?' Vroeg ik bezorgd. Een instemmend geluidje klonk droevig van achter de gesloten deur. Ik ging niet meer weg bij deze deur totdat de deur weer open ging.
'Ik blijf bij je oké?!' Riep ik.
'Help me Liam alsjeblieft!'
Gevangen in een vakantiehuisje. Dat klonk toch wel heel erg falend. En in dit huis zaten ook weer mensen vast achter een andere deur. Vast achter dubbele deuren. Een gevangenis in een gevangenis. Waar we misschien nooit meer uit kwamen. Het was al moeilijk genoeg om te ontsnappen uit een gevangenis, laat staan twee...