Last 15.

Trillend stond ik op mijn benen. Het zweet brak me aan alle kanten uit en maar moeilijk kon ik adem halen. Ik staarde naar de foto van mij en Harry. Hoe liefdevol hij uit zijn ogen leek te kijken en hoe ik weg droomde in zijn prachtige ogen. We waren maar een paar centimeter van elkaar verwijderd geweest. Het voelde zo fijn, zo vertrouwd. Even werd ik weer wat rustiger toen ik terug dacht aan dat moment. Het was gezellig geweest, zoals het altijd tussen ons Was. Alleen was dit de laatste paar dagen veranderd. Harry neemde meer afstand en er leek meer spanning tussen ons te hangen. Ik kon mijn vinger er niet goed op leggen waarom er een spanning hing, maar die was er wel degelijk. Dit klonk net alsof we een koppeltje waren, maar helaas dat waren we niet. En zouden we ook nooit worden. Als het aan mij lag natuurlijk wel, maar Harry wist niet eens dat ik hem leuk vond. Te leuk. En sterker nog Harry was niet eens verlieft op mij, hij dacht er nog niet eens aan om op mij verlieft te worden. Er kwam weer beweging in de spiegel en langzaam verscheen er een klein scheurtje in de foto, precies tussen mij en Harry in. Langzaam werd het scheurtje groter en maakte een zigzaggende beweging, zoals ook altijd gebroken harten werden afgebeeld. Nooit met een rechte lijn, altijd zigzaggend. De foto was nu precies door midden gescheurd. Wat werd er hier mee bedoeld? Dat onze vriendschap er aan ging? Dat er nooit meer dan vriendschap tussen ons zou komen?, maar dat wist ik al langer. De gescheurde foto van ons twee vervaagde en weer een andere foto kwam er voor in de plaats. Toen ik haar zag deinsde ik even achter uit, bang dat het de geest versie was, maar het was gewoon een foto van haar en Harry. Had Harry haar gekend?, of was dit gewoon nep? Onderzoekend bekeek ik de foto. De foto zag er heel erg realistisch uit, maar wat zei realiteit nou weer over dingen? Alles wat de afgelopen dagen was gebeurd was zo onrealistisch als wat, maar toch was het echt gebeurd. De foto van Harry en de geest werd snel uit elkaar getrokken en Harry' kant werd tot een propje gevouwen en op de geest haar kant verschenen tranen in haar ogen die langzaam naar beneden liepen en de koude vloer raakten. Verbaasd keek ik naar de foto, wat was dit, en waarom kreeg ik dit allemaal te zien? Ik voelde hoe iets kriebelde bij mijn enkel en langzaam bukte ik me nog steeds de ruimte om mij heen in de gaten houdend. Net toen ik wou krabben kwam ik er achter dat de jeuk kwam van al het water. Het stond nu tot aan mijn enkels. Snel ging ik weer recht staan. Een koude rilling liep over mijn rug. Ik voelde me klein en zwak. De geest kon alles met me doen wat ze wou. Ik wilde dat dit alles ophield, en weer normaal werd. De foto van mij en Harry verscheen weer in de spiegel en mijn hart sloeg een slag over toen ik Harry zag. Ik moest die jongen echt vergeten, het zou nooit wat worden. Ik sprong naar achteren bij de plotselinge hitte die van de spiegel af kwam. Harry' kant van de foto was in brand gevlogen. En hoe gek het ook klonk je kon het vuur voelen. Geschrokken sprong ik opzij toen een mes vanuit het niets naar de spiegel vloog en op mijn kant van de foto recht in mijn hart boorde. Ik slikte gespannen. Het was duidelijk dat de geest ons niet bepaald aardig vond.
'Wat wil je van ons?' Vroeg ik met trillende stem. Harry' kant van de foto was nu bijna helemaal verbrand op de plaats waar zijn hart zat na, maar ook die plek moest eraan geloven. Ik keek rond, maar ik kon niets ontdekken behalve duisternis. Een kille en koude duisternis. Een onderbuik gevoel vertelde me dat er iets ergs ging gebeuren, maar wat wist ik niet. Met een flits sprong het licht weer aan. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Het opeens zo felle licht deed pijn aan mijn ogen. Een koude windvlaag blies tegen mijn rug aan. Alle haren op mijn lichaam gingen recht op staan. Niet zo zeer door de plotselinge kou, maar meer door de plotselinge spanning die toe nam. Het was net zo'n soort gevoel die je kreeg tijdens het kijken van een horror film en een persoon ieder moment vermoord kon worden. Al vond ik horror films soms wel grappig, maar dit was alles behalve grappig. Ik wist dat het eigenlijk beter was als ik me niet zou om draaien, maar de drang en de nieuwsgierigheid werden me te groot. En langzaam maar zeker draaide ik me om. Ik zuchtte opgelucht. Niets engs/vreemds te zien, op het badwater na dan. Ik draaide me terug om en schreeuwend sprong ik achteruit. Daar stond ze. Haar ogen stonden woest en afkeurend en een enge speelse lach stond op haar mond.