Last 14.

Ik rammelde voor de zoveelste keer aan de badkamerdeur, maar zoals alle andere keren kwam er geen beweging in.
'Nu stop toch eens! Als je na een keer proberen de deur niet open krijgt zal deze heus niet open gaan drie secondes later' zuchtte Niall. Kwaad draaide ik me om. Hij had dan wel gelijk, maar wat moest ik anders doen? Ik kon toch moeilijk hier gaan zitten en wachten tot Louis dood was? Wie weet was hij al dood. Ik schudde snel met mijn hoofd, nee zou mocht ik niet denken. Ik schopte zo hard ik kon tegen de deur. Mijn gezicht vertrok even van de pijn, maar ik herstelde me weer snel. Even stond ik stil, waarna ik tegen de deur begon te slaan en te schoppen.
'Louis kun je me horen?! Antwoord alsjeblieft! Hallo?! Verdomme!' Schreeuwde ik totdat twee armen om mijn middel werden geslagen en die mij langzaam naar achteren trokken. Ik spartelde heftig tegen, ik moest Louis helpen.
'Laat me los!' Schreeuwde ik in Niall' gezicht. Woest keek ik Niall aan die rustig terug keek.
'Laat me gewoon los!' Schreeuwde ik nog een keer en begon wild om me heen te slaan om zo uit Niall' greep te komen. Geschrokken door mijn reactie schudde Niall zachtjes zijn hoofd. Ik ademde luid in en uit. Na een tijdje geprobeerd om uit Niall' greep te komen, gaf ik het op en ontspande een beetje. Zwaar haalde ik adem en ik liet me gebroken tegen Niall aan vallen. Niall wankelde even, maar stond toen stil. Tranen vulde mijn ogen, maar ik liet ze niet toe. Louis had er niets aan als ik hier wat sta te janken. Ik voelde hoe Niall zijn hand op mijn rug legde en troostend met zijn hand over mijn rug wreef.
'Hoe kun je zo kalm blijven?' Vroeg ik schor. Ik voelde hoe Niall zijn schouders op haalde.
'Ik denk omdat ik weet dat Louis er niets aan heeft als wij in paniek raken en tegen de deur gaan slaan of schoppen.' Legde Niall kort uit. Een traan verliet mijn oog en viel langs Niall' rug op de grond. Ik slikte de brok in mijn keel weg en ging weer recht staan. Even liet ik mijn blik naar de deur glijden. Mijn ogen werden groot en al het geluid om mij heen leek verdwenen te zijn, verdwenen op het geluid van mijn hart die klopte na. Water stroomde langzaam vanonder de badkamerdeur de gang in. Verbijsterd volgde ik het water met mijn ogen totdat het water mijn schoenen had bereikt. Ik rende weer naar de deur toe en voor de zoveelste keer rammelde ik aan de deurklink. Er kwam geen beweging in. Niall stond met open mond naar het water te staren dat langzaam de gang in stroomde. Het was dan niet veel water, maar genoeg om een stukje van de gang onder water te zetten. Ik begon te ijsberen. Hoe kon ik Louis daar uit krijgen? Na een tijdje rondjes gelopen te hebben stopte ik toen ik voor de klerenkast stond en liet me langs de kast omlaag glijden. Even sloot ik mijn ogen om tot rust te komen. Toen ik mijn ogen weer opende staarde Niall naar de kast waar ik tegen zat. Zijn ogen stonden angstig en zijn mond stond open van verbazing.
'Wat is er?' Vroeg ik verbaasd. Niall schudde even zijn hoofd en leek te zoeken naar woorden.
'D-de kast...' Stamelde hij angstig. Ik keek hem vragend aan. 'Wat is daar mee?' Vroeg ik hem. Hij leek mijn vraag niet gehoord te hebben, want hij bleef staren naar de kast zonder enige beweging te maken. Ik ging een beetje schuin zitten zodat ik beter kon kijken naar wat Niall bedoelde. Ik volgde zijn blik en toen ik zag wat hij bedoelde kon ik een schreeuw niet onder drukken en schoof ik snel achteruit. De kastdeur stond wagen wijd open zonder dat iemand hem had aan geraakt. Ik slikte even en keek toen naar Niall. 'Rustig maar, de kastdeur is gewoon open gewaaid' zei ik hees. Niall keek me ongelovig aan en net toen hij zijn mond opende om iets te zeggen begonnen de kastdeuren open en dicht te gaan en zo een angstaanjagende melodie te vormen. We begonnen tegelijk te schreeuwen en Niall rende uit een reflex weg, mijn kamer in tegen over de badkamer. Ik keek even van de badkamer naar mijn kamer en toen weer naar de kast. De kastdeuren waren weer netjes gesloten en het leek alsof er helemaal niets gebeurd was. Zwaar haalde ik adem. Dit kon niet. het was niet mogelijk, maar als het niet mogelijk was hoe kon het dan dat dit net toch echt gebeurd was? Wat eerst allemaal zo ongeloofwaardig leek te zijn, leek realiteit te worden. Je grootste nachtmerries leken tot leven te komen, alleen zou dit ook zo af lopen als in een nachtmerrie? Dat je dood ging en dat alles mis leek te gaan en dan alles weg leek te zijn?