Last 12.

Bang liep ik terug naar de wasbak. Het leek wel alsof ik helemaal afgezonderd zat, zonder dat iemand mij kon horen of dat ik iemand kon horen. Trillend op mijn benen stond ik voor de spiegel naar de grond kijkend. Bang om naar de spiegel te kijken. Het water liep nog altijd en de stop zat dicht zodat er geen water uit kon. Ik had al geprobeerd om het los te krijgen, maar het lukte niet. Langzaam tilde ik mijn hoofd op om vervolgens in twee angstige ogen te kijken. Ik sloot even mijn ogen zuchtte kort. Ik ontspande een beetje, oké er zat in ieder geval niets in de spiegel. Ik draaide me om, om de stop uit het bad weer proberen te krijgen. Ik sprong geschrokken achter uit. Daar stond ze weer. Ze keek me recht in mijn ogen aan. In haar ogen stond woede en haar mond lachte gemeen. Een koude rilling ging door mijn lichaam. Ik botste tegen de muur aan en keek angstig naar de geest die voor me stond.
‘Alsjeblieft doe me niets’ snikte ik. Wat moest je eigenlijk doen als een kwade geest op je af kwam? Het licht begon te knipperen en ik sloot mijn ogen.
‘Alsjeblieft ik doe alles voor je!’ smeekte ik de geest. Ik keek angstig rond en zag dat de spiegels zwart werden en dat de geest weg was. Trillend van de angst stond ik op mijn benen. Mijn hart klopte in mijn keel en schokkend hield ik adem. Een foto van Harry verscheen op de spiegel en mijn hart sloeg een slag over. Wat betekende dit? Wat wou de geest doen?! Rode letters verschenen langzaam en een voor een onder de foto. Mijn ogen werden groot toen ik de tekst las.

I Love you.

De tekst bleef even staan waarna de bloed rode letters begonnen uit te lopen. Bang keek ik rond. Het was pikken donker, maar toch wist ik dat het water nu over de bad rand liep. Ik slikte de brok in mijn keel weg en draaide me weer terug om naar de spiegel. Langzaam leken de rode uitgelopen letters de spiegel te vullen. Ik stond aan de grond genageld. Waarom kreeg ik dit allemaal te zien? Wat zou er gebeuren?, maar de belangrijkste vraag was: Wat had het te betekenen? Meestal betekenden zo’n dingen toch altijd iets? Of wou de geest me gewoon bang maken voor de lol? Nee, iets in me zei dat dit iets moest betekenen waarom dat ze steeds verscheen. En misschien ook hoe ik haar weg zou kunnen krijgen. Ik begon in mijn hand te knijpen van de zenuwen. De spiegel was nu bijna vol met het bloed rode kleurtje. Ik keek omhoog, het leek net alsof er licht op de spiegel scheen, maar nergens was er een lamp te bekennen die nog licht gaf. Een koude windvlag vloog tegen mijn gezicht aan wat een koude rilling op leverde. Ik schrok van een klap die naast mij kwam. Het licht verdween van de spiegel en kwam weer te voorschijn bij het raam wat dicht en open schoof, maar ik raakte het raam niet aan. Ik begon zwaar adem te halen en ik stapte bang achter uit.
‘Louis’ fluisterde de wind. Ik keek zoekend rond van waar het geluid vandaan kwam, maar niets was er te zien. Alleen duisternis.
‘Louis’ klonk de wind weer. Ik herhaalde wat ik eerst deed, maar nog altijd was er niets te bekennen. Wat moest ik doen?
‘Louis’ klonk de stem zacht. Ik hapte naar adem. De zachtheid in de stem maakte alles nog beangstigender. Een zacht gegrom vulde de kamer en ik piepte even.
‘LOUIS!’ de geest verscheen weer en terwijl de geest mijn naam schreeuwde vloog ze naar me toe. Net toen ze vlak voor mijn neus zweefde, verdween ze weer. Een Kwaadaardige lach klonk door de badkamer en ik begon te trillen op mijn benen. Het zou me niet verbazen als ik straks flauw zou vallen. Met een klap ging het raam weer dicht en het licht verdween weer. Ik sloot mijn ogen een pijn scheut ging door mijn borst. Mijn hart klopte te lang te snel. Ik greep met mijn hand naar mijn borst, niet dat het wat deed tegen de pijn, maar het was een reflex. Ik luisterde naar het druppelen van het water wat op de grond viel en mijn hart die toch langzaam weer wat rustiger ging kloppen. Ik nam een grootte hap lucht en opende mijn ogen weer. Het licht was weer terug gegaan naar de speigel, die nu helemaal rood was. Ik probeerde kalm te blijven en concentreerde me op de spiegel. Heel langzaam kwamen er weer stukjes foto te voorschijn. Dit keer was het een andere foto, maar wel met Harry erop en nog iemand. Langzaam verscheen er een tweede persoon in de foto. Toen ik erachter kwam wie het was en welke foto het was hapte ik paniekerig naar adem. Hoe kon de geest daar een foto van hebben? Het was een foto van mij en Harry, van vanmorgen toen onze lippen nog maar een paar centimeter van elkaar gescheiden waren geweest.