06

Heel even sluit ik mijn ogen en denk na. Ik wil dit niet meer, ik wil liever dood dan zo kut leven te leiden. Ik pak het mes. Ik ga recht op in mijn bedzitten, en steek het grote koksmes in mijn buik. Raar in films doet het niet pijn bij de mensen dacht ik na. Langzaam trek ik de mes uit mijn buik, ik wilde uit uitschreeuwen van de pijn, maar ik deed het niet, ik hielt me stil, zo stil mogelijk. Opnieuw stak ik het mes in mijn buik. Langzaam voelde ik het leven uit me stromen. Dit ging niet snel genoeg, het moest sneller. Met mijn bloederige handen pakte ik het mes opnieuw vast en snij langzaam mijn polsen open.

Wit licht. Dat is het enigste wat ik zie. Het is fel, te fel voor mijn ogen. Het witte felle licht word alleen maar felle, en feller, ik kan mijn ogen niet meer open houden. Ik zak in elkaar op de grond. . Een traan rolt over mijn wang. Ik barst in tranen uit, ik ben dood.

Het felle witte licht stop. Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik zie een goude deur voor me verschijnen. Wat droom ik? Ben ik niet dood? Ik kijk om me heen ik zie niks, alles is fel wit. Ik kijk naar de grond waarop ik zit. Niks, alleen maar wit overal waar ik kijk. Ik kijk langzaam naar de goude deur die nu helemaal te voorschijn is gekomen. Hij gaat open, ik schrik waar kan ik heen? Moet ik hier weg? Ben ik niet veillig? ik kijk snel om me, maar mijn ogen zijn al snel weer op een man gericht die uit de deur komt lopen.

Hij ziet er uit als de hemel zelf. Knap, jong, blauwe ogen en een lach als goud. Langzaam komt hij op me afgelopen. Recht voor me blijft hij staan. Ik ben nog steeds ingezakt op de grond, ik denk na. Zal hij aardig zijn? Hij ziet er niet onaardig uit, ik denk ook niet dat hij dat is. Ik kijk hem aan. Hij glimlacht naar me, ja ik weet het zeker hij is knap, super knap en zeker niet onaardig. Stilletjes kijk in naar de grond, bang wat hij kan doen of gaat zeggen.

Ik ben Artuur en ik ben de genen die de tussenwereld beschermt genaamd The After World. Ik kijk hem vragend aan, ik wil mijn mond open doen om iets te vragen maar hij was me al voor. Het is een nawereld voor kinderen die om een of andere reden geen goed of prettig leven hebben kunnen lijden, door ouders, of omdat ze gepest werden, alles kan zegt hij zonder me aan te kijken. Langzaam kijkt hij me aan, en steek zijn hand uit. Twijfelend kijk ik hem aan maar uit eindelijk pak ik zijn hand aan. Hij trekt me omhoog.

Ik kan twee dingen voor je doen zegt hij langzaam. Een ik kan je een nieuw leven geven, dan kom je op aarde weer tot leven zonder dat er iets is gebeurt. Of ik kan je naar The After World sturen, daar zijn heel veel kinderen zoals jou. Je word er niet geslagen, niks. Je kan daar je leven lijden zonder dat iemand je uit je oude leven stoort. Ik kijk hem aan in zijn blauw ogen. Zonder er ook maar heel even er over na te denken zeg ik wil nooit meer terug naar die vreselijke mensen en naar mijn kut leven. Hij knikt, en klapt drie keer in zijn handen. Ik hoop her beste voor je zegt hij, ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Alles wat ik op dat moment kan doen is een keertje knikken. En opeens was hij weg, in het niks opgegaan.

Ik kijk om me heen, er is niemand, met ik hier blijven? Opeens krijg ik stekende hoofdpijn, ik grijp naar mijn hoofd. Het voelt alsof er messen in mijn hoofd worden gestoken. Of mijn hoofd van binnen uit elkaar klapt. Ik zak van de pijn op de grond en krijs het uit. Ik moet hier weg denk ik, ik probeer op te staan ik. Al langzaam wordt mijn zicht slechter. Het lukt me om twee meter verder te lopen. Maar het word al snel zwart voor me ogen en ik verlies mijn bewustzijn.