Last 9.

Louis pakte een briefje wat in een schaaltje lag op en begon het te lezen. Zijn ogen werden groot en gooide het terug naar het schaaltje waar het perfect op lande. Ik slikte even en keek Louis aan.
‘En?’ vroeg ik zacht. Bang dat het weer zo raar en eng briefje zou zijn als eerst. Louis schudde even zijn hoofd om uit zijn shock te komen.
‘Erger…’ wist hij uit te brengen o nee. Met een kloppend hart in mijn keel liep ik naar het schaaltje toe en las het briefje. Wraak… Wraak, waarom kwam me dit zo bekend voor?
‘Ken je iemand waarvan zijn of haar naam begint met een D?’ hoorde ik Liam achter me vragen. Ik schudde mijn hoofd waardoor mijn krullen voor mijn ogen hingen. Ik deed ze weer goed en keek nog eens naar het briefje.
‘Nee alleen Danielle…’ zei ik kort. Zou ze?... Nee dat kon niet want bij het eerste briefje was ze net verdwenen… Het zou eigenlijk best kunnen.
‘Zou Danielle dit hebben geschreven?’ slikte Louis alsof hij mijn gedachten had kunnen lezen. Liam keek hem even kwaad aan.
‘Nee Danielle zou zoiets nooit doen!’ schreeuwde Liam bijna. Ik sloot mijn ogen even om beter na te kunnen denken. Opeens viel het me in. Ik kende wel nog iemand met de letter D, maar dat wisten ze niet. Ze kenden haar niet eens. En dat wilde ik ook zou houden. Ik wenste dat ik haar ook niet kon, maar helaas ik kende haar, en goed ook. Ik slikte de brok in mijn keel weg.
‘Nee ik ken niemand anders’ loog ik. Ik vond dat het best wel goedgelovig klonk, maar Louis vond dat niet blijkbaar. Hij keek me ongelovig en onderzoekend aan. Ik zuchtte en dacht na hoe ik snel het onderwerp kon veranderen voordat Louis begon te vragen. Ik kon gewoon niet liegen als ik in zijn mooie ogen keek.
‘Vanaf nu verlaat niemand de kamer meer alleen. We blijven allemaal bij elkaar zodat er niemand opeens weer weg kan zijn.’ Verandere niet ik, maar Liam het onderwerp. Ik knikte kort.
‘Ja dat is een heel goed idee!’ zei ik. Ik voelde dat ik werd aangestaard en ik keek even naar Louis die blozend weg keek. Raar, maar wat was nu nog normaal? Instemmende geluiden vulden de kamer. Met een klap sprong het licht uit en mijn hart maakte een sprongetje. Het werd stil. Iedereen was bang om wat te zeggen of te vragen bang dat er iets zou gebeuren of dat niemand meer zou reageren. Het licht sprong weer aan en ik kneep even mijn ogen tot spleetjes. Dit was gewoon niet leuk meer steeds dat licht aan en uit. Ik keek snel rond en zag dat Niall miste.
‘Niall verdomme!’ zei ik waarna ik even door de kamer liep. Nergens een spoor van Niall te bekennen.
‘Nee’ piepte Louis. Ik slikte de brok in mijn keel weg. Dit was gewoon weg niet normaal meer. Waar ging iedereen toch heen?
‘Zei iemand mijn naam?’ hoorde ik een bekende stem. Ik keek op en volgde de stem die ik had gehoord. Daar stond Niall met een koekje in zijn hand.
‘Niall!’ schreeuwde Liam boos.
‘Ik had honger…’ zei Niall schuldig. Ik rolde met mijn ogen, eerst hadden we nog met z’n allen afgesproken dat we bij elkaar bleven, wat ging meneer doen in zijn eentje op jacht naar eten.
‘Kun je je nou nooit aan de afspraken houden?’ schreeuwde Zayn kwaad. Zayn was al de hele tijd chagrijnig. Tja wat wilde je zijn vriendin was vermist en er gebeurde hier constant rare dingen. Maar er volgden er helaas nog veel meer, alleen wist ik dat toen nog niet. Als ik toen al wist wat er allemaal zou gebeuren zou ik nooit zo boos hebben gereageerd op Niall.